خوراكى كه انسان مى‏خورد به منزله‏ى بذرى است كه در زمين ريخته مى‏شود پس اگر آن خوراك پاكيزه و حلال باشد اثرش در قلب كه به منزله سلطان بدن است از رقت و صفا ظاهر مى‏شود و از اعضا و جوارحش جز خير و نيكى تراوش نمى‏كند و اگر آن خوراك پليد و حرام باشد ، قلب را كدر و تيره نموده ، در اثر قساوت و ظلمت اميد خيرى به او نخواهد بود و پند و اندرز در او اثر نمى‏كند و سخت‏ترين مناظر رقت بار او را متأثر نمى‏كند چنانچه حضرت سيد الشهداء به لشكريان پسر سعد ضمن خطبه‏اش فرمود : « شكمهايتان از حرام پر شده و بر دلهايتان مهر خورده ديگر حق را نمى‏پذيريد . واى بر شما آيا انصاف نمى‏دهيد ؟ آيا گوش فرا نمى‏گيريد »[1] ؟
بالجمله خوراك حرام قلب را سخت و تاريك نموده آنگاه از پذيرفتن و تسليم به هر حقى خوددارى مى‏كند و از هيچ اندرزى متأثر نمى‏شود بلكه ديگر از هيچ جنايتى رو گردان نيست .
با اندكى تأمل مى‏توان دريافت كه لقمه حرام بزرگ‏ترين حجاب و مانع براى رسيدن به درجه ابرار و عالم انوار است . آرى دلى كه از لقمه حرام روييده باشد ، كجا و قابليت انوار عالم قدسى كجا ؟ نطفه‏اى كه از مال مردم به هم رسيده باشد با مرتبه بلند و والاى انس با پروردگار چكار ؟
----------------------------------------
[1] .  بحار الانوار : ج45 ، ص8  فَقَدْ مُلِئَتْ بُطونَكُمْ مِنْ الحَرامِ وَطبِعَ عَلَى قُلوبَكم ، وَيلَكُم أَلاتَنْصِفون ؟ ! أَلا تَسْمَعون ؟ !  نفس المهموم  .

نوشتن دیدگاه