« عبد اللّه‏ بن بزاز نيشابورى » مى‏گويد : بين من و « حميد بن قحطبه »برو و بيايى بود . روزى مى‏خواستم به ديدنش بروم . خبر ورودم به او رسيد و او كسى را فرستاد تا مرا به پيش خود ببرد . من با لباس سفر در ماه مبارك رمضان ، هنگام ظهر پيش او رفتم . او در ايوان خانه‏اى نشسته بود كه در وسط آن حياطى داشت و آب زلالى در آن جارى بود . بر او سلام كردم و نشستم . آفتابه و لگنى آوردند و دست خود را شست و از من هم خواست كه دستم را بشويم و با او غذا بخورم  گفت : « غذا بخور » .
گفتم : « اى امير ، ماه رمضان است و من عذر شرعى ندارم » . او گريه كرد و پس از گريه و صرف غذا پرسيدم : « امير ، چرا گريه كردى » ؟
گفت : « زمانى كه هارون الرشيد خليفه عباسى در شهر طوس بود ، شبى مرا احضار كرد . وقتى كه حضور يافتم ، سرش را بلند كرد و به من گفت : فرمانبردارى تو از خليفه چقدر است `` ؟
گفتم :   با جان و مال اطاعت كنم `` . سر خود را بزير افكند و رخصت برگشتن داد . به خانه برگشتم ولى لحظاتى نگذشت كه فرستاده خليفه آمد و گفت : خليفه تو را مى‏خواند `` .
گفتم :   إنّا للّه‏ِِ وَإنّا إلَيْهِ راجِعُونْ ، شايد قصد كشتنم را كرده باشد `` . چون پيش او برگشتم سرش را برداشت و گفت :   فرمانبردارى تو از خليفه چگونه است `` ؟
گفتم   با جان و مال و فرزندان `` .
تبسم كرد و به من رخصت رفتن داد . وقتى به خانه برگشتم ، چيزى نگذشت كه فرستاده خليفه باز آمد و گفت :   خليفه تو را مى‏خواند `` .
باز هم پيش او رفتم . گفت :   فرمانبردارى تو از امير چقدر است `` ؟
گفتم :   با جان و مال و زن و فرزند و دينم `` .
خليفه خنديد و گفت :   اين شمشير را بگير و آنچه اين خادم مى‏گويد ، اطاعت كن `` .
با غلام خليفه وارد خانه‏اى شديم . در آن خانه سه اطاق در بسته بود و يك چاه كه در وسط حيات به چشم مى‏آمد . يكى از درب‏ها را باز كرد و در آن نگاه كردم ، ديدم در آن اطاق حدود بيست نفر از سادات علوى اعم از پير و جوان و خرد و كلان در زنجيرند . غلام خليفه گفت :   همه اينها را بكش `` .
من هم همه آن سادات و اولاد على و فاطمه عليهماالسلامرا كشتم و آن غلام همه اجساد را به چاه مى‏افكند . درب اطاق دوم را گشود و بيست نفر سيد را لب چاه آورد و آنها را كشتم . درب اطاق سوم را باز كرد و آنها را لب چاه آورد و من سر تمام آنها را از تن جدا كردم . نوزده نفر را كشتم . نفر بيستم پيرمردى بود كه موهاى سر و صورتش انبوه و سفيد شده بود . به من فرمود :   دستت بريده باد ، بد ذات ، روز قيامت چه عذرى براى جدّ ما ، پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلممى‏آورى و براى كشتن اين شصت نفر از فرزندان او چه پاسخى دارى`` ؟ ناگهان دست و بدنم لرزيد . غلام به‏من نگاهى كرد ؛ يعنى او را زود بكش و من هم او را كشتم و به چاه افكند .
اى عبداللّه‏ ، وقتى شصت نفر از فرزندان پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم را كشته باشم ، با اين گناه سنگين ، نماز و روزه برايم چه سودى دارد . شك ندارم كه جايگاهم در آتش است[1] .
-----------------------------------------------
[1] .  كيفر كردار : ج1 ، ص302 و عيون اخبار الرضا : ج1 ، ص109 .

نوشتن دیدگاه