هنگامى كه اذان گوى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلمبلال حبشى ، بيمار شد و در بستر مرگ افتاد ، همسرش بر بالين او نشست و گفت : « واحسرتا كه مبتلا شدم » !
بلال گفت : « خير ، هنگام شور و شادى است ، تا كنون رنجور بودم . تو مى‏دانى كه مرگ آغاز زندگانى و خوشى است » .
همسر بلال گفت : « هنگام فراق رسيد » .
بلال گفت : « هنگام وصال رسيد » .
همسرش گفت : « امشب به ديار غريبان مى‏روى » .
فرمود : « روحم به آرامش‏سراى جاودانى مى‏رود » .
همسر گفت : « واحسرتا » .
او فرمود : « اى خوشا » .
همسر گفت : « تو را از اين پس كجا ببينم » ؟
فرمود : « در حلقه خاصان الهى » .
همسرش گفت : « دريغا كه با رفتن تو ، خانه و كاشانه ما ويران مى‏شود » !
فرمود : « اين كالبد مانند ابر است گاه به هم مى‏پيوندد و گاه از هم گسيخته مى‏شود »[1] .
--------------------------------------------------------
[1] .  داستان‏هاى مثنوى : ج2 ، ص127 .

نوشتن دیدگاه