حديث مفصلى از ابن عباس نقل كرده اند كه:
روزى حسين 7 گريه كنان خدمت مادرش فاطمه آمد و عرض كرد: جدم پيامبر از من سير شده از بس كه به خدمتش رفته ام، حضرت فاطمه (عليها السلام) فرمود: مادرت فدايت شود مگر چه شده
عرض كرد: امروز صبح برادرم حسن را به زانوى راست خود نشانيد و دهان او را بوسيد و مرا به زانوى چپ نشانيد و از دهان من اعراض كرد زير گلوى مرا بوسيد، اى مادر بيا دهان مرا بو كن ببين بوى بدى مىدهد كه جدم دهان مرا نبوسيده.
حضرت فاطمه (عليها السلام) فرمود: نه اى فرزندم جدت از تو ملالت پيدا نمى كند به خدا قسم بسيار شنيده ام كه جدت مىفرمود: حسين از من است و من از حسين مىباشم تو در گهواره گريه مىكردى پدرم وارد خانه شد فرمود: اى فاطمه، حسين را ساكت كن آيا نمى دانى گريه او مرا اذيت مىكند مكرر جدت مىفرمود: ( (اللهم انى احبّه و احب من يحبه) ) خدايا من حسين را دوست مىدارم و دوست مىدارم كسيكه حسين را دوست دارد.
حضرت فاطمه (عليها السلام) : دست حسين عليه السلام را گرفت و حضور پيامبر صلّى الله عليه وآله وسلّم آورد و عرض كرد: بابا آيا شما نمى فرمودى حسين ريحانه من است، آيا نفرمودى حسين زينت زمين و آسمان است، آيا نفرمودى بوى بهشت را از حسين مىشنوم.
فرمود: بلى. عرض كرد: حسين از اين رنجيده كه چرا دهان او را نبوسيده اى مثل آنكه دهان برادرش را بوسيده اى فرمود در اين مطلب سرّى است كه مىترسم دلت بشكند و طاقت نياورى، عرض كرد شما را به حق خدا سرّش را بفرما.
فرمود: اينك جبرئيل به من خبر داد كه به حسن عليه السلام زهر مىخورانند و من محل زهر خوردن او را بوسيدم و حسين عليه السلام را با تيغ جفا نحر مىكنند، پس جاى نحر او را بوئيدم. همينكه حضرت فاطمه (عليها السلام) اين قضيه را شنيد بلند بلند گريه كرد و به صورت خود لطمه زد و خاك به سر كرد، فاطمه سلام الله عليها فرمود: حسين را كجا مىكشند؟ فرمود: در زمينى كه آنجا را كربلا مىگويند، عرض كرد: به چه سبب او را شهيد مىكنند؟ فرمود: اهل كوفه نامه هايى براى او مىنويسند كه تو از جانب خدا و پيامبر خليفه مىباشى به سوى ما بيا، همينكه مىرود او را با لب تشنه شهيد مىكنند.
هر چه صدا مىزند آيا كسى هست ما را يارى كند كسى جوابش نمى دهد عاقبت او را مثل گوسفند ذبح مىكنند، برادران و فرزندان او را شهيد مىكنند، سرهاى آنها را بالاى نيزه مىكنند، فاطمه فرياد برآورد پس تمام مردم به گريه درآمدند جبرئيل نازل شد يا محمد خدا به تو سلام مىرساند و مىفرمايد فاطمه را ساكت كن كه ملائكه آسمانها را به گريه درآورد و مىفرمايد و به عزت و جلالم قسم كه شيعيانى براى او خلق مىكنم كه مالها و جانهاى خود را در راه عزا و زيارت او انفاق كنند، آگاه باش كه هر كس او را بعد از شهادتش زيارت كند به هر قدمى كه برمى دارد ثواب يك حج مقبول برايش نوشته مىشود و هر كس برايش گريه كند ملائكه اشكهاى او را در شيشه هاى بلور ضبط مىكنند و روز قيامت كه مىشود و آتش جهنم شعله مىكشد به او مىگويند: اى دوست خدا بگير اين اشكى است كه در مصيبت مولايت حسين ريخته اى و از آتش آزاد شدى، پس يك قطره از آن اشكها را به آتش جهنم مىزنند آتش جهنم پانصد سال راه از آن بنده دور مىشود.
پيامبر خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم به حضرت فاطمه (عليها السلام) اين بشارتها را داد فاطمه سجده شكر به جاى آورد حسين عرض كرد يا جداه جزاى آنها در نزد شما چيست فرمود: من آنها را در نزد خدا شفاعت مىكنم رو به پدر بزرگوارش كرد و فرمود: شما چه مىكنى فرمود: من هم آنها را از آب كوثر سيراب مىكنم، از برادرش امام حسن عليه السلام پرسيد شما چه مىكنى فرمود: من داخل بهشت نمى شوم مگر با آنها داخل شوم.
حضرت فاطمه (عليها السلام) هم فرمود: به عزت پروردگارم قسم و به حق پدر و شوهرم من جلوى در بهشت با چشم گريان مىايستم تا خداوند مرا شفيع آنها كند.
حضرت سيدالشهداء عليه السلام هم فرمود: به حق جد و پدرم قسم من هم از خدا سؤال مىكنم كه قصرهاى آنها در بهشت مقابل قصر خودم باشد. (1)
________________________
(1). ثمرات الحيوة: ج 1، ص 98.

نوشتن دیدگاه