و مثل سيّده جليله معظّمه حضرت ستّى([1]) فاطمه بنت موسى بن جعفر(عليهم السلام)كه در سال دويست و يك هجرى به جهت اشتياق ملاقات برادرش حضرت امام رضا(عليه السلام)از مدينه به جانب مرو بيرون آمد. زيرا كه حضرت امام رضا(عليه السلام)در يك سال قبل از آن به امر مأمون به آن ولايت تشريف برده بودند. پس همين كه آن مخدّره به ساوه رسيد بيمار شد. سؤال فرمود كه: «تا شهر قم چه مقدار مسافت است؟» عرض كردند كه: ده فرسخ است. فرمود: «مرا به قم ببريد». همين كه به سمت قم آمدند، طائفه اشعريّين از آل سعد به استقبال آن حضرت رفتند، و موسى بن خزرج بن سعد كه بزرگ آن ها بود از همه سبقت كرد و مهار ناقه آن سيّده جليله را گرفت و كشيد تا وارد ساخت او را به قم در خانه خود. پس آن مخدّره در آن خانه نزول اجلال نمودند و تا مدّت هفده روز مكث نموده، پس به رحمت ايزدى و به آباء طاهرين خود پيوست. پس او را دفن كردند در بابلان به تفصيلى كه در تاريخ قم مذكور است و مقام را گنجايش همه نيست. و مزار آن حضرت در بابلان كه اسم همان مكان دفن است كه در آن زمان بستانى بوده، معروف و مشهور است. و داراى قبّه عاليه و ضريح و صحن هاى متعدّد و خدمه بسيار و موقوفات كثيره است و روشنى چشم اهل قم و ملاذ و معاذ عامّه خلق است، و در هر سال جماعات بسيار از بلاد بعيده، شدّ رحال كنند و تعب سفر كشند به جهت درك فيوضات از زيارت آن معظّمه. و فضيلت و جلالت آن حضرت از اخبار بسيار ظاهر مى شود. به علاوه آن كه شيخ مفيد در ارشاد فرموده كه: از براى هر يك از اولاد حضرت ابو الحسن موسى(عليه السلام)فضيلت و منقبت مشهوره است و در خصوص فضل زيارت آن حضرت روايات بسيار وارد شده، از آن جمله شيخ فاضل خبير ماهر حسن بن محمّد قمّى كه معاصر ابن بابويه قمّى(رحمهما الله) هست در تاريخ قم كه به جهت([2]) كافى الكفاة صاحب ابن عباد نوشته است، روايت كرده كه جماعتى از مردم رى در صحبت ابى عبد اللّه الصّادق(عليه السلام)در آمدند و گفتند: كه ما از مردم رى هستيم، حضرت فرمود: «مرحبا برادران مرا از أهل قم». آن ها عرض كردند كه: ما از مردمان رى هستيم. ديگر مرتبه حضرت صادق(عليه السلام) فرمود: «مرحبا برادران ما را از اهل قم». تا آن جماعت سه كرّت اين سخن مكرّر كردند و امام(عليه السلام)مى فرمود: «مرحبا برادران قميّين ما را». پس آن حضرت فرمود: «به درستى كه از براى حق تعالى حرمى است و آن مكّه است، و براى رسول خدا حرمى است و آن مدينه است، و براى حضرت امير المؤمنين(عليه السلام)حرمى است و آن كوفه است، و از براى ما اهل بيت حرمى است و آن بلد قم است و بعد از اين دفن شود در آن جا زنى از اولاد من كه ناميده مى شود به فاطمه، هركه او را زيارت كند بهشت از براى او واجب شود» راوى گفت: وقتى كه حضرت صادق(عليه السلام)اين فرمايش نمود هنوز حامله نشده بود مادر حضرت موسى(عليه السلام)به آن امام بزرگوار. و به روايت ديگر منقول است كه: «زيارت فاطمه(عليها السلام)موازى و معادل با بهشت است».
و سيّد العلماء و الفقهاء و المحقّقين سيّد اجلّ جمال الدّين محمّد بن الحسين الخوانسارى در مزار خود فرمود: بدان كه احاديث منقوله در باب زيارت معصومه يعنى فاطمه بنت موسى(عليهما السلام)يكى آن است كه به سند معتبر روايت شده كه سعد بن سعد كه راوى حديث است، از حضرت امام رضا(عليه السلام)سؤال نمود از ] زيارت [ فاطمه دختر موسى بن جعفر(عليهم السلام)، فرمود كه: «هركه او را زيارت كند از براى اوست بهشت». و به سند معتبر ديگر از حضرت امام محمّد تقى(عليه السلام)منقول است كه: «هركه عمّه مرا در قم زيارت كند پس از براى اوست بهشت». و در روايت معتبر ديگر نقل نموده اند كه حضرت امام رضا(عليه السلام)به سعد اشعرى فرمود كه: «اى سعد نزد شما قبرى از ما هست». سعد گفت كه: فداى تو شوم قبر فاطمه دختر امام موسى(عليه السلام)را مى فرمايى؟ فرمود كه: «بلى هركه او را زيارت كند و حقّ او را شناسد از براى اوست بهشت. پس چون به قبر آن حضرت برسى نزد سرش رو به قبله بايست و سى و چهار مرتبه بگو اللّهُ اَكبرُ و سى و سه مرتبه سبحانَ اللّهِ
و سى و سه مرتبه  الحمدُ للّهِ پس بگو:
السَّلامُ  عَلى  آدَمَ  صَفْوَةِ  اللّهِ * السَّلامُ  عَلى  نُوح  نَبِيِّ  اللّهِ * السَّلامُ عَلى اِبَراهيمَ  خَليلِ  اللّهِ * السَّلامُ  عَلى  مُوسى  كَليمِ  اللّهِ * السَّلامُ  عَلى عيسى رُوحِ اللّهِ * السَّلامُ  عَلَيْكَ  يا رَسُولَ  اللّهِ * السَّلامُ  عَلَيْكَ  يا خَيْرَ خَلْقِ اللّهِ * السَّلامُ عَلَيْكَ  يا صَفِيَّ  اللّهِ * السَّلامُ  عَلَيْكَ  يا مُحَمَّدَ  بْنَ  عَبْدِ اللّهِ خاتَمَ النَّبِيّينَ  *السَّلامُ  عَلَيْكَ  يا اَميرَالْمُؤْمِنينَ  عَليَّ  بْنَ  اَبي  طالِب وَصِيَّ رَسُولِ اللّهِ * السَّلامُ عَلَيْكِ  يا فاطِمَةُ  سَيِّدَةَ  نِساءِ  الْعالَمينَ * السَّلامُ عَلَيْكُما يا سِبْطَيْ نَبِيِّ الرَّحْمَةِ([3])  وَسَيِّدَيْ  شَبابِ  اَهْلِ  الْجَنَّةِ * السَّلامُ  عَلَيْكَ يا عَليَّ بْنَ الْحُسَيْنِ سَيِّدَ الْعابِدينَ  وَقُرَّةَ  عَيْنِ  النّاظِرينَ * السَّلامُ  عَلَيْكَ  يا مُحَمَّدَ بْنَ عَليٍّ باقِرَ الْعِلْمِ بَعْدَ النَّبِيِّ * السَّلامُ  عَلَيْكَ  يا جَعْفَرَ  بْنَ  مُحَمَّد الصّادِقَ الْبارَّ الاَْمينَ * السَّلامُ عَلَيْكَ يا مُوسَى  بْنَ  جَعْفَر  الطّاهِرَ  الطُّهْرَ * السَّلامُ عَلَيْكَ يا عَليَّ  بْنَ مُوسَى الرِّضا الْمُرْتَضى * السَّلامُ  عَلَيْكَ  يا مُحَمَّدَ بْنَ  عَليٍّ التَّقِيَّ * السَّلامُ عَلَيْكَ يا عَليَّ  بْنَ مُحَمَّد  النَّقِيَّ  النّاصِحَ  الاَْمينَ * السَّلامُ عَلَيْكَ يا حَسَنَ بْنَ عَليٍّ * السَّلامُ  عَلَى الْوَصِيِّ  مِنْ  بَعْدِهِ * اللّهُمَّ  صَلِّ عَلى نُورِكَ وَسِراجِكَ وَوَلِيِّ وَلِيِّكَ وَوَصِيِّ  وَصِيِّكَ وَحُجَّتِكَ  عَلى  خَلْقِكَ * السَّلامُ عَلَيْكِ يا بِنْتَ رَسُولِ اللّهِ * السَّلامُ  عَلَيْكِ يا بِنْتَ  فاطِمَةَ وَخَديجَةَ * السَّلامُ عَلَيْكِ يا بِنْتَ اَميرِالْمُؤْمِنينَ * السَّلامُ  عَلَيْكِ يا بِنْتَ الْحَسَنِ([4]) وَالْحُسَيْنِ * السَّلامُ عَلَيْكِ يا بِنْتَ وَلِيِّ  اللّهِ([5]) * السَّلامُ  عَلَيْكِ يا عَمَّةَ  وَلِيِّ  اللّهِ * السَّلامُ  عَلَيْكِ  يا بِنْتَ  مُوسَى  بْنِ جَعْفَر  وَرَحْمَةُ  اللّهِ وَبَرَكاتُهُ * السَّلامُ  عَلَيْكِ  عَرَّفَ  اللّهُ  بَيْنَنا  وَبَيْنَكُمْ  فِي  الْجَنَّةِ وَحَشَرَنا  في زُمْرَتِكُمْ  وَاَوْرَدَنا  حَوْضَ  نَبِيِّكُمْ  وَسَقانا  بِكَأسِ  جَدِّكُمْ  مِنْ  يَدِ عَليِّ  بْنِ  اَبي طالِب  صَلَواتُ  اللّهِ  عَلَيْكُمْ *  أَسْألُ  اللّهَ  أن  يُرِيَنا  فيكُمُ  السُّرورَ  وَالْفَرَجَ  *وَاَنْ يَجْمَعَنا وَاِيّاكُمْ في زُمْرَةِ جَدِّكُمْ مُحَمَّد صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ * وَاَنْ لا  يَسْلُبَنا مَعْرِفَتَكُمْ اِنَّهُ وَلِيٌ قَديرٌ * اَتَقَرَّبُ اِلَى اللّهِ بِحُبِّكُمْ * وَالْبَراءَةِ  مِنْ اَعْدائِكُمَ  *وَالتَّسْليمِ  اِلَى اللّهِ راضِياً بِهِ غَيْرَ مُنْكِر وَلا مُسْتَكْبِر  وَعَلى  يَقين  ما اَتى  بِهِ مُحَمَّدٌ([6]) * نَطْلُبُ([7]) بِذلِكَ  وَجْهَكَ  يا سَيِّدي  اللّهُمَّ  وَرِضاكَ  وَالدّارَ الآخِرَةَ  *يا فاطِمَةُ اشْفَعي  لي  فِي الْجَنَّةِ  فَاِنَّ لَكِ عِنْدَ اللّهِ  شَأْناً  مِنَ  الشَّأْنِ * اللّهُمَّ  اِنّي أَسْألُكَ  اَنْ  تَخْتِمَ  لي  بِالسَّعادَةِ  فَلا تَسْلُبْ مِنّي  ما اَنَا  فيهِ * وَلا  حَوْلَ  وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ  الْعَلِيّ  الْعَظيمِ * اللّهُمَّ  اسْتَجِبْ  لَنا  وَتَقَبَّلْهُ  بِكَرَمِكَ  وَعِزَّتِكَ وَبِرَحْمَتِكَ  وَعافِيَتِكَ * وَصَلَّى  اللّهُ  عَلى مُحَمَّد  وَآلِهِ اَجْمَعينَ وَسَلَّمَ  تَسْليماً.
_____________________
[1]. سِتّى: مجازاً به معنى بانوى من مى آيد. ستّى در اصل به معنى شش جهت من بوده است، مخفف ستتى وبه عنوان احترام وتكريم به زن گفته مى شود.
[2].  حديثى كه از تاريخ قم نقل شده به توسّط ترجمه آن است زيرا كه خود تاريخ نسخه اش بسيار كم، بلكه مفقود است و آنچه را در اين باب از آن تاريخ نقل مى كنيم از ترجمه اى است كه قطعه اى از آن كه مشتمل بر چهار باب آن است به نظر رسيده و صاحب ترجمه شيخ حسن بن علىّ بن الحسن بن عبد الملك قمّى است كه در عصر سلطان ابراهيم صفى كه ظاهراً جدّ اعلاى شاه طهماسب صفوى و والد سلطان شيخ جُنيد است به امر او تاريخ مذكور را ترجمه كرده و نسخه ترجمه اش هم بسيار كم است. (منه (رحمه الله)).
[3].  ظاهر آن است كه مراد به رحمت، حضرت سيّد المرسلين (صلى الله عليه وآله) باشد كه رحمة للعالمين است و از آن حضرت تعبير به نبيّ الرَّحمة نيز مى شود، و ممكن است كه معنى چنين باشد كه سلام بر شما اى دو سبط، يعنى اى دو نبيره پيغمبر كه خود عين رحمتيد، و لكن معنى اوّل اظهر است. (منه(رحمه الله)).
[4].  بدان كه هركه منسوب به حضرت امام محمّد باقر(عليه السلام)است، نسبت او به حضرت امام حسن(عليه السلام)مى رسد، زيرا كه مادر آن حضرت دختر حضرت مجتبى(عليه السلام) بود، به اين جهت در زيارت حضرت فاطمه معصومه وارد شده «السّلام عليك يا بنت الحسن» و ممكن است كه نسبت مادر حضرت معصومه نيز منتهى به حضرت امام حسن(عليه السلام)شود و به اين جهت نيز از اولاد آن حضرت باشد. (منه(رحمه الله)).
[5].  «السَّلامُ عَلَيْكِ يا اُخْتَ وَلِيِّ اللّه» اين فقره از سلام در نسخه مجلسى بود و در نسخه مزار آقا جمال الدّين نبود، و در حاشيه مرقوم فرموده بود كه مخفى نيست كه در اين زيارت «السَّلامُ عَلَيْكِ يا اُخْتَ وَلِيِّ اللّهِ» نيز مناسب است و در چند نسخه كه ملاحظ شد موجود نبود بعيد نيست كه از قلم ناسخين افتاده باشد. (منه(رحمه الله)).
[6].  وَبِهِ راض خ ل.
[7].  در هنگام گفتن «نَطْلُبُ بِذلِكَ» تا «والدار الآخِرة» روى سخن و خطاب را با حق تعالى داشته باشد و همچنين در هر كلام كه مشتمل بر خطاب الهى است، هر چند به حسب معنى خطاب الهى با خطاب مخلوقين ظاهر و ممتاز است، امّا اگر در ظاهرحال نيز به اشاره وايماء وتوجّه باطنى فصلى وامتيازى وهنر شود دليل فهم معنى وبه ادب اقرب است.(منه عُفي عنه).

نوشتن دیدگاه