پلک بر هم نمی ‏گذارد و می‏گذرد از نوازش پرهای خواب آلود... و ستارگان را در مشت می‏فشارد تا در جاده ‏های شب‏ زده، روشنی اندازد.
می‏خواند: لا اِلهَ اِلاّ هُوَ خالِقُ کُلِّ شَی‏ءٍ فَاعْبُدوه... و سفیران حقیقت، بال‏ های سفر می‏گسترند تا پیام او را تا بیراهه‏ های زمین فرود آورند.
از مکّه تا کوچه ‏های مدینه و از مدینه تا کلیساهای «نجران»، آن جا که عالمان مسیحیّت، تردید را در کوله‏ بار خود تا شهر پیغمبر صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله به دوش می‏کشند و با دشنه ناباوری، قناری‏ های کلام او را ذبح می‏کنند. آن هنگام است که سینه‏ اش رواقِ نزول آیه «مباهله» می‏شود:
«فَمَنْ حَاجَّکَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّهِ عَلَی الْکاذِبینَ؛ (ای رسول ما!) هرگاه پس از علم و دانشی که (درباره مسیح) به تو رسیده، (باز) کسانی با تو به محاجّه و ستیز برخیزند، به آن‏ها؛ بگو: بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را؛ ما زنان خویش را فرا می‏خوانیم، شما هم زنان خود را؛ ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود؛ آن‏گاه مباهله می‏کنیم؛ و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.»
... از دور دست، در غلظت هُرم جاده نمایان می‏شود. حسین را در آغوش و حسن را دست در دست دارد، علی شانه به شانه او و فاطمه پا به پایش گام برمی‏دارد. به میدان می‏رسد، رِدا از دوش برمی‏گیرد و بر سر انگشتان درخت می ‏آویزد. خود و اهل بیتش سایه نشینِ اراده حق می‏شوند. چشمان منتظر، «آل عبا» را در خیمه معصومیت می‏جوید، در دامانِ گرمِ اطمینان و دست بر سینه مباهله.
نمایندگان نجران، از تپه‏ های شگفتی تماشا می‏کنند؛ لب‏ های ادّعایشان بسته می‏شود و دست‏های عهد بسته ‏شان، شکسته. نگاه ‏هایشان پشت پلک شرم افول می‏کند، گام ‏هایشان به خویش فرمان عقب‏ گرد می‏دهد و از حریم بی‏ روزنه، از زیر سقف ترک خورده می‏گریزد.

اشارات :: بهمن 1382، شماره 57
مهناز السادات حکیمیان

نوشتن دیدگاه