اشارات :: دی 1385، شماره 92
شیما اصغری
آسمان می‏گفت و من می‏شنیدم: مسیح، متولد شد!
و تولد لبخندش، شکوه خنده را بر لب‏های شکوفه نشاند!
زمین می‏گفت و من می‏شنیدم: مسیح، متولد شد!
و تولد چشم‏هایش، چشم‏های ستاره را تا همیشه روشن کرد...!
آری! مسیح متولد شد و همه، این خبر را شنیدند؛ شنیدند که ستاره‏ای دنباله‏دار، در وسعتِ زمین چرخید و چرخید تا شکوهِ معجزه را نمایان کرد!
و معجزه، آن چشم‏هایی بود که حقارت خویش را
در امتدادِ نورانیِ آن ستاره دید و بر زبان جاری کرد؛ با بانگ بلندِ فریاد!
فریاد زد که آری مسیح؛ مسیح متولد شد!
... تا آمدن دوباره مسیح علیه‏السلام
اکنون هزاران سال از میلادِ مسیح گذشته است و این آسمانِ درخشنده، هنوز هم ستاره‏های دنباله‏دارش را به صلیب می‏کشاند!
و صلیب سرخ جهانی را برای دلخوشیِ ستاره‏ای هم که شده، تأسیس می‏کند؛
اما ستاره همچنان بر صلیب سیاه شب کشیده خواهد شد!
و ماه همچنان در دریچه تنگی از انعکاس آب خواهد ماند!
و صدای شیرین آزادی، همچنان زیر لب‏های به ارسات کشیده انسان، زمزمه خواهد شد؛
تا آن زمان که حضور عیسی مسیح،
نه فقط در صلیب‏های به گردن آویخته،
یاد در کلیساهای مجلل و کریسمس‏های باشکوه،
که در تمامی قلب‏های منتظر ظهورش احساس شود!
باشد تا ما هم آمدنش را به روشنیِ قدم‏های «مهدی»(عج) بر سنگفرشِ قلب‏های منتظرمان به انتظار بنشینیم... .

نوشتن دیدگاه