در حدیث صحیح از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که از تمامى تحیت وسلام کسیکه در حضر باشد مصافحه کردن است وتمامى سلام کردن کسیکه از سفر آمده باشد دست در گردن یکدیگر کردن است .
در حدیث معتبر از ابوعبیده منقول است که گفت من هم کجاؤ ه حضرت امام محمدباقر علیه السّلام بودم من اول بکجاوه مى رفتم پس ‍ آنحضرت بکجاوه مى رفتند و چون هر دو در کجاوه درست مى نشستیم حضرت بر من سلام مى کردند و احوال از من مى گرفتند مانند دو کسیکه مدتى یکدیگر راندیده باشند و با من مصافحه مى کردند و چون از کجاوه فرود مى آمدیم اول آنحضرت پائین مى آمدند پس چون هر دو در زمین قرار مى گرفتیم سلام مى کردند و احوال مى گرفتند مانند دو کسیکه مدتها یکدیگر را ندیده باشند من گفتم یابن رسول اللّه شما کار چند مى کنید مردمیکه نزد ما هستند چنین نمیکنند حضرت فرمود مگر نمیدانى که مصافحه کردن چه ثواب دارد بدرستیکه دو مؤ من با یکدیگر ملاقات و مصافحه کنند پیوسته گناه از ایشان مى ریزد چنانچه برگ از درخت مى ریزد و حقتعالى نظر رحمت بسوى ایشان مى کند، تا از یکدیگر جدا شوند.
در حدیث معتبر دیگر از ابوجمزه منقول است که گفت من هم کجاوه بودم با حضرت امام محمد باقر چون بار را فرود آوردیم حضرت اندکى راه رفتند پس آمدند و دست مرا گرفتند و فشار سختى دادند گفتم فداى تو شوم من با شما بودم در کجاوه حضرت فرمود، مگر نمیدانى که مؤ من چون اندک حرکتى بکند و بعد از آن دست برادر مؤ من خود را بگیرد حق تعالى نظر لطف بسوى ایشان مى کند و روى رحمت خود را بجانب ایشان مى گرداند و بگناهان مى فرماید که فرو ریزید از ایشان تا آنکه چون از یکدیگر جدا مى شوند هیچ گناه برایشان نمانده است .
در حدیث حسن از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که حد مصافحه آنست که در دور درخت خرما بگردند پس بعد از آن باز مصافحه سنت است و حضرت امام محمد باقر علیه السّلام فرمود سزاوار آنست که دو مؤ من که از یکدیگر پنهان شوند، اگر چه بدررختى باشد که درمیان ایشان فاصله شود پس ملاقات کنند باید که مصافحه کنند.
در حدیث دیگر فرمود که هر که دست را دیرتر برمى دارد ثوابش بیشتر است .
از حضرت صادق علیه السّلام فرمود که حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم هرگز با کسى مصافحه نکردند که دست را از دست او بکشند تا آنکه آن شخص دست را مى کشید.
در حدیث دیگر فرمود که با یکدیگر مصافحه کنید که کینه ها را از سینه مى برد و فرمود که مصافحه کردن با مؤ من بهتر است از صمافحه کردن با ملائکه .
از حضرت امیرالمؤ منین علیه السّلام منقول است که چون با برادران مؤ من ملاقات نمائید با ایشان مصافحه کنید و بشاشت و خوشحالى نزد ایشان ظاهر کنید، تا آنکه چون جدا شوید هیچ گناه بر شما نمانده باشد و با دشمن خود نیز مصافح کنید هر چند او نخواهد که خدا چنین امر فرموده است و باعث دفع دشمنى او مى شود.
در حدیث دیگر از اسحق صراف منقول است که گفت من در کوفه مى بودم و شیعیان بسیار بنزد من مى آمدند و من از شهرت ترسیدم غلام خود را امر کردم که هر که مرا خواهد بگو که اینجا نیست پس در آن سال به حج رفتم و چون بخدمت حضرت صادق علیه السّلام رفتم آنحضرت را از خود متغیر یافتم ، گفتم فداى تو شوم چه چیز باعث تغییر شما شده است از من فرمود که آنچه باعث تغیر تو شده است از مؤ منان گفتم فداى تو شوم از شهرت ترسیدم و خدا مى داند که چه مقدار ایشانرا دوست مى دارم حضرت فرمود که اى اسحق ملال بهم مرسان از بسیار آمدن برادران مؤ من بدیدن تو که چون مؤ من با برادر مؤ من خود برمى خورد با او مرحبا مى گوید خدا از براى او تا قیامت مرحبا مى نویسد پس چون با او مصافحه مى کند حقتعالى میان دو ابهام ایشان صد رحمت مى فرستد که نود و نه تاى آنها از آنستکه دیگرى را بیشتر دوست مى دارد پس حقتعالى روى رحمت بسوى ایشان مى گرداند و هر یک که دیگرى را بیشتر دوست مى دارد روى رحمت بسوى او بیشتر است پس چون دست در گردن یکدیگر کنند، رحمت ایشانرا فرو مى گیرد، پس از براى خدا با یکدیگر بایستند و غرض دنیوى نداشته باشند بایشان خطاب مى رسد که آمرزیده شدید، عمل را از سر بگیرید پس چون از یکدیگر احوال گیرند و سخن گویند ملائکه بیکدیگر مى گویند، که دور شوید که مى خواهند با یکدیگر احوال گیرند که خدا برایشان پوشانیده است اسحق گفت پس حرفى که مى گوئیم ملائکه نمى نویسند حضرت آهى بلند کشیدند و گریستند آنقدر که آب دیده مبارک ایشان بر روى ریش روان شد و فرمودند که اى اسحق حقتعالى ملائکه را امر فرموده است که چون دو مؤ من با یکدیگر ملاقات کنند از ایشان دور شوند براى تعظیم ایشان و اگر چه ملائکه نمینویسند اما خداوندى که مطلع است براحوال ایشان و راز و پنهان آنچه در سینه ها پنهان است نزد او آشکار است مى داند که چه مى گویند پس اى اسحق از خدا بترس چنانچه گویا او را مى بینى و اگر تو او را نمیبینى او تو را مى بیند و اگر گمان مى کنى که او تو را نمیبیند کافر مى شوى و اگر مى دانى که او تو را مى بیند و گناهان را از مخلوقین پنهان مى کنى و نزد او هویدا مى کنى پس او را از همه کس سهل تر شمرده .
در حدیث دیگر فرمود که شما را در مصافحه کردن مثل ثواب آنها هست که در راه خدا جهادر مى کنند.
از حضرت امام محمد باقر علیه السّلام منقول است که هر مؤ منى که از خانه بیرون رود بقصد دیدن برادر مؤ من خود حق او را شناسد حق تعالى بهر گامى حسنه در نامه عملش بنویسد و گناهى از او محو کند و درجه براى او بلند کند پس چون در خانه آن مؤ من را بکوید درهاى آسمان براى او گشوده شود، پس چون با یکدیگر ملاقات کنند و مصافحه کنند و دست در گردن یکدیگر بکنند حق تعالى روى کند و فرماید که نظر کنید بسوى این دو بنده من که بدیدن یکدیگر رفتند و از براى رضاى من بایکدیگر دوستى کردند بر من لازم است که بعد از این ایشان را عذاب نکنم پس چون برگردد او را مشایعت کنند ملکى چند بعدد نفسهاى او و گامهاى او و سخن هاى او که او را حفظ کنند از بلاهاى دنیا و آخرت تا روز دیگر این وقت و اگر در این میان بمیرد از حساب قیامت نجات یابد و اگر آن مؤ من دیگر هم حق او را شناسد و حرمت او را داند همین ثواب او هم داشته باشد.
از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که شما شیعیان را نورى در پیشانى هست که بآن نور شما را در دنیا مى شناسند چون یکدیگر را بر خورید آن موضع نور را از پیشانى یکدیگر بیوسید و در حسن دیگر فرمود که نمیباید بوسید سر ودست کسى را مگر رسول خدا صلّى اللّه علیه وآله وسلّم یا کسیکه مراد از بوسیدن سر و دست او حضرت رسول باشد محتملست که مخصوص ائمه معصومین باشد و اظهر آنست که شامل سادات و علما نیز باشد، زیرا که تعظیم ایشان براى آن مى کنند که فرزند آنحضرت یا حافظ علوم و مروج دین آنحضرت اند و احوط آنست که بغیر دست پیغمبر و امام را نبوسند.
چنانچه در حدیث دیگر از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که : شایسته نیست دست بوسیدن مگر پیغمبر یا وصى پیغمبر را.
در حدیث صحیح از حضرت امام موسى علیه السّلام منقول است که خویش را براى خویشى ببوسد بر او چیزى نیست و برادران مؤ من را پهلوهاى روى ایشان را ببوسند و امام را میان دو چشمش را ببوسند.
از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که دهان را بوسیدن نمیباشد مگر از براى زن و فرزند خود.

نوشتن دیدگاه