در حدیث صحیح از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که : سزاوار نیست ، مؤ من را با کافران اهل ذمه شراکت یا امانتى بایشان بدهد، که برایش چیزى بخرند یا چیزى بایشان بسپارد یا دوستى با ایشان بکند.
در حدیث صحیح دیگر از حضرت امام موسى علیه السّلام منقول است که : مسلمان نباید که با گبر دریک کاسه چیزى بخورد، یا با او دریک فرش بنشیند، یا با او مصاحبت کند.
در حدیث صحیح دیگر فرمود که اگر محتاج شوى به طبیب ترسا باکى نیست ، که بر او سلام کنى و او را دعا کنى که دعاى تو نفعى باو نمیرساند.
از حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم منقول است که : ابتدا مکنید اهل کتاب را بسلام و چون ایشان بر شما سلام کنند علیکم بگوئید و در جواب ایشان با ایشان مصافحه مکنید و ایشان را بکنیت نام مبرید، مگر آنکه باینها مضطر شوید.
در حدیث دیگر منقول است که : شخصى بحضرت صادق عرض کرد که من ببلاد کافران میروم ، مردم میگویند، که اگر آنجا بمیرى با آنها محشور خواهى شد، حضرت فرمود که اگر آنجا بمیرى تنها محشور خواهى شد ونور تو در قیامت در پیش روى تو خواهد بود.
در حدیث دیگر از آنحضرت پرسیدند که دعا از براى جهودان و ترسایان چگونه بکنیم ؟ فرمود که بگوئید (بارک اللّه فى دنیاک ) یعنى برکت دهد خدا از براى تو در دنیاى تو.
در حدیث دیگر فرمود که اگر با ایشان مصافحه کنى از زیرجامه مصافحه کن ، و اگر دست بدست او برسد دست را بشوى .
در حدیث دیگرفرمود که اگر با اهل ذمه یعنى جهودان یا ترسایان و گبران مصافحه کنى دست را بخاک یا بدیوار بمال ، و اگر با دشمن اهل بیت مصافحه کنى دست را بشوى ، مشهور میان علماءِ آنستکه دست بخاک یا بدیوار مالیدن در صورتیست که دست مسلمان و ایشان هیچیک تر نباشند.
در حدیث معتبر دیگر از حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم منقول است که : هر که جهود یا ترسا یا گبرى را ببیند بگوید، اَلْحَدُلِلّهِ الَّذى فَضَّلَنى عَلَیْکَ بِاُلاِسْلامِ دینا وَ بِالْقُرْآنِ کِتابا وَ بِمُحَمَّدٍ نَبیّا وَ بعَلِىّ اِماما وَ بِالْمُؤْمِنینَ اِخْوانا وَ بِالْکَعْبَةِ قِبْلَةً خدا میان او وآن کافر در جهنم جمع نکند.
در حدیث صحیح از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که : تقیه سپر ایمان است و ایمان ندارد کسى که تقیه نمیکند، فرمود که نه عشر دین در تقیه است .
از حضرت امیرالمؤ منین علیه السّلام منقول است که تقیه در بلاد مخالفان کردن واجب است ، و کسیکه از روى تقیه قسم بخورد براى آنکه دفع ضررى از خود بکند، براى او گناه و کفاره نیست .
حضرت امام موسى علیه السّلام فرمود که گرامى ترین شما نزد خدا کسى است ، که تقیه بیشتر کند.
از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که : دین را حفظ کنید و پنهان دارید بتقیه کردن از مخالفان ، بدرستیکه شما در میان سنیان از بابت مگس عسلید در میان پرندگان ، اگر مرغان بدانند که عسل در شکم آنها هست هر آینه یکى را زنده نمى گذارند، اگر سنیان بدانند که محبت ما در سینه شما هست هر آینه شمارا هلاک کنند.
حضرت امام رضا علیه السّلام فرمود، کسیکه تقیه را ترک کند چنان است که نماز را ترک کند، بدانکه تقیه در بلاد مخالفان و سنیان واجب است ، هرگاه بیم ضررى باشد بآنکه اظهار دین خود نکنند، بلکه دین ایشان را اظهار کنند، در وقتیکه ایشان مطلع باشند و مخفى واقع نتوان ساخت وضو ونماز و سایر عبادات را، بطریقه ایشان بعمل آورند و آدمى خود بهتر میداند، که در چه وقت خوف و ضرر هست و تقیه لازم است وتقیه در بلاد شیعه و سنى در هر امرى که آدمى ظن ضرر داشته باشد لازم است مگر درخون که درآن تقیه نمیباید کرد مثل آنکه گویند که کسى را بکش و اگر نه تو رامیکشیم باید که خود کشته شود و او را نکشد.

نوشتن دیدگاه