در حدیث صحیح از حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم منقول است : هر که مؤ منى را شاد گرداند، مرا شاد گردانیده است و هر که مرا شاد گرداند خدا را خوشنود گردانیده است .
در حدیث معتبر از حضرت امام محمد باقر علیه السّلام منقول است که : تبسم کردن در روى برادر مؤ من حسنه است و خاشاکى از او برداشتن حسنه است ، هیچ عبادتى را خدا دوست تر نمیدارد از شاد گردانیدن مؤ من .
در حدیث دیگرفرمود که : حق تعالى خطاب فرمود بحضرت موسى علیه السّلام بدرستیکه مرا بندگان هستند که بهشت را براى ایشان مباح مى کنم ، ایشان را حاکم مى گردانم در بهشت ، حضرت موسى گفت پروردگارا کیستند ایشان فرمود کسى که سرورى بر قلب مؤ منى داخل کند، پس حضرت موسى فرمود که مؤ منى در مملکت پادشاه جبارى بود و آن پادشاه در مقام آزار او بود از او گریخت و بشهر کفار برفت و پناه بکافرى برد آن کافر او را جا داد و مهربانى وضیافت کرد چون وقت مرگ آن کافر شد حق تعالى باو وحى فرمود که بعزت وجلال خود سوگند مى خورم که اگر تو را در بهشت جاى میبود هر آینه تو را ببهشت درمى آوردم ولیکن بهشت حرام است بر کسى که کافر بمیرد پس ‍ خطاب نمود بآتش جهنم که او را بترسان اما مسوزان و امر فرمود که در اول و آخر روز براى او روزى ببرند.
بسند حسن از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که : حق تعالى وحى نمود بحضرت داود علیه السّلام که بنده از بندگان من حسنه بنزد من مى آورد، بهشت را بر او مباح مى گردانم ، حضرت داود پرسید که آن حسنه کدام است ، فرمود که بر قلب بنده مؤ من خوشحالى داخل گرداند اگر چه بیکدانه خرما باشد، داود گفت پروردگارا سزاوار است کسیکه ترابشناسد قطع امید خود از تو نکند.
در حدیث دیگر فرمود کسیکه مؤ منى راشاد گرداند نه او را شاد گردانیده است بلکه حضرت رسولخدا صلّى اللّه علیه وآله وسلّم را شاد گردانیده است .
در احادیث معتبره از آنحضرت منقول است که : چون مؤ من از قبر بیرون میآید با او شخصى بیرون میآید و میگوید بشارت باد ترا بکرامت از جانب خدا و خوشحالى پس مؤ من باو میگوید که خدا تو را بشارت بنیکى بدهد، پس با او میباشد و بهر هولیکه میگذرد میگوید که این از تو نیست و بهر نیکى که میگذرد میگوید که این از تست و پیوسته او راچنین بشارت میدهد تا آنکه بمقام حساب آید پس چون امر کنند که او را ببهشت برند باو میگوید، که بشارت باد ترا که خدا امر فرمود تو را ببهشت برند مؤ من میگوید که تو کیستى که از قبر تا اینجا مرا بشارت دادى و مونس من بودى و از جانب خدا بمن خبر رسانیدى گوید که منم آن شادى که در دل برادر مؤ من خود داخل کردى در دنیا خدا مرا از آن خلق کرده است که بشارت دهنده تو و در تنهائى مونس تو باشم .
در حدیث دیگر فرمود که : هر که مؤ منى را شاد گرداند حقتعالى هزار هزار حسنه براى او بنویسد.
در حدیث معتبر دیگر فرمود هر که یک حاجت براى برادر مؤ من خود برآورد حقتعالى در قیامت صد هزار حاجت او را برآورد، که یکى از آنها بهشت باشد و دیگرى آنکه خویشان و آشنایان خود را داخل بهشت کند، اگر ناصبى نباشند.
در حدیث دیگر فرمود که برآوردن حاجت مؤ من بهتر است از هزار بنده آزاد کردن و هزار اسب در راه خدا بجنگ فرستادن .
در حدیث دیگر فرمود، که بهتر است از بیست حج که در هر حجى صاحبش صد هزار درهم صرف کند.
در حدیث معتبر از حضرت امام محمد باقر علیه السّلام منقول است که : یک حج بهتر است از هفتاد بنده آزاد کردن و خرج کشیدن و نفقه دادن اهل یک خانه از مسلمان که ایشان را سیر کند و بپوشاند و روى ایشانرا او سئوال کردن حفظ کند، بهتر است از هفتاد حج .
در حدیث حسن از حضرت امام جعفر صادق علیه السّلام منقول است که : هر که هفت شوط طواف در دور خانه کعبه بکند حقتعالى براى او شش هزار حسنه بنویسد، شش هزار گناه محو کند، شش هزار درجه براى او بلند کند، وشش هزار حاجت او را بر آورد، بر آوردن حاجت مؤ من بهتر است از ده طواف .
در حدیث دیگر فرمود که هر مسلمانى که حاجت مسلمانى را بر آورد، حق تعالى او را ندا کند که ثواب تو بر من است و راضى نمیشوم براى تو بغیر از بهشت .
در حدیث دیگر فرمود که چون کسى براى برآوردن حاجت مؤ من راه رود حق تعالى دوملک را موکل گرداند از جانب راست و چپش که براى او استغفار کنند، دعا کنند که حاجتش برآورده شود.
در حدیث معتبر از جناب موسى بن جعفر علیه السّلام منقول است که : هر که برادر مؤ من او بنزد او بیاید براى حاجتى آن رحمتى که خدابسوى او فرستاده است ، اگر قبول کرد پس پیوند کرده است دوستى او را بدوستى ما و دوستى ما بدوستى حق تعالى موصول است ، اگر او را رد کرد و او قادر بود که حاجتش را بر آورد حق تعالى بر او مسلط گرداند در قبر مارى از آتش که او را بگزد تا روز قیامت خواه در قیامت خدا او را بیامرزد خواه عذاب کند.
از حضرت امام محمد باقر علیه السّلام منقول است که : مؤ منى که برادر مؤ منش حاجتى بنزد او بیاورد و او قادر نباشد بر برآوردن حاجت او دلش غمگین شود، بسبب این خدا بهشت را بر او واجب گرداند.
از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که : مؤ منى که در حاجت برادر مؤ من خود راه رود ده حسنه براى او نوشته شود، و ده گناه از او محو شود و ده درجه در بهشت براى اوبلند شود، برابر ده بنده آزاد کردن باشد و بهتر باشد از اعتکاف یک ماه در مسجدالحرام .
از حضرت امام رضا علیه السّلام منقول است که : خدا را بندگان هست که سعى میکنند درحاجت مردم ایشان ایمن هستند در روز قیامت و هر که دل مؤ منى را شاد کند، حق تعالى روز قیامت دل اورا شاد کند، حضرت امام محمد باقر علیه السّلام فرمود که هر که راه رود براى بر آوردن حاجت برادر مسلمان ، خدا هفتاد و پنج هزار ملک را بفرستد که او را سایه کند، بهر قدمى براى او حسنه بنویسند، و گناه او را محو کنند و درجه اورا بلند کنند، چون از کارسازى او فارغ شود ثواب حج و عمره درنامه عملش بنویسند.
حضرت صادق علیه السّلام فرمود که : چون راه روم در حاجت برادر مسلمان دوستتر میدارم از آزاد کردن هزار بنده ، هزار کس را بر اسبان زین ولجام کرده سوار کنم و بجهاد بفرستم .
در حدیث دیگر فرمود که هر که سعى کند، راه رود در حاجت برادر مسلمان خود از براى رضاى خدا حقتعالى براى او هزار هزار حسنه بنویسد، که بسبب آنها خویشان و همسایگان و آشنایان اورا بیامرزد و بیامرزد هر که را باو نیکى کرده باشد، در قیامت باو خطاب رسد که داخل جهنم شو و هر که در دنیا بتو نیکى کرده است ، او را از جهنم بیرون آور و داخل بهشت کن مگر آنکه دشمن اهل بیت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم باشد، فرمود که حقتعالى فرموده است که خلایق عیال منند، محبوب ترین ایشان نزد من کسى است که بایشان مهربانتر باشد، سعى در برآوردن حاجت ایشان بیشتر کند، فرمود هر که بفریاد رسد برادر مؤ من غمگین مضطر خود را در هنگام شدت و سختى پس غم او را بردارد، حاجت او را برآورد، حقتعالى واجب گرداند براى او هفتاد و دو رحمت که یکى را در دنیا به او بدهد که کارهاى دنیاى او به آن ساخته شود، و هفتاد و یک رحمت دیگر را براى او ذخیره کند براى ترسها و شدت هاى روز قیامت ، فرمود که هر که غمى از مؤ منى بردارد حقتعالى غمهاى آخرت را از او بردارد، چون از قبر بیرون آید دلش مطمئن و شاد باشد و هر که مؤ منى را طعام دهد حقتعالى او را از میوه هاى بهشت طعام دهد و هر که مؤ منى را آب دهد حقتعالى از شراب سر بمهر بهشت او را آب دهد.
در حدیث دیگر فرمود که هر که غمى از مؤ منى بردارد حقتعالى حاجت دنیا و آخرت او را برآورد، هر که عیب مؤ منى را بپوشاند حقتعالى هفتاد عیب از عیبهاى دنیا و آخرت او را بپوشاند، تا مؤ من در یارى برادر مؤ من است خدا یاور او است .
در حدیث معتبر از حضرت على بن الحسین علیه السّلام منقول است که : هر که حاجت برادر مؤ من خود را برآورد حق تعالى صد حاجت او را برآورد حق که یکى بهشت باشد، و هر که غمى از مؤ منى بردارد حق تعالى غمهاى آخرت او را بردارد، هر که اعانت کند مؤ منى را بر ظالمى خدا او را یارى کند در گذشتن بر صراط در وقتیکه قدمها لغزد و هر که حاجت مؤ منى را برآورد که او شاد شود، چنان باشد که حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم را شاد کرده باشد، هر که مؤ منى را آب دهد در وقت تشنگى حق تعالى از شراب بهشت او را سیراب کند و هر که مؤ منى را سیرکند حق تعالى او را از میوه هاى بهشت سیرکند، هرکه بر مؤ منى جامه بپوشاند در وقتیکه عریان باشد خدا او را دیبا و حریر بهشت بپوشاند، هر که جامه بر او بپوشاند در غیر عریانى پیوسته در ضمان خدا باشد از بلاها تا از آن جامه مؤ من تارى باقى باشد، هر که خادمى باو بدهد خدا او را از پسران بهشت خادم بدهد، هر که او را از پیاده بودن سوار کند حق تعالى او را در قیامت بر ناقه از ناقه هاى بهشت سوار کند که در قیامت با ملائکه مباهات کند و هر که بعد از مردن کفن بپوشاند بر مؤ منى چنان باشد که او را جامه داده باشد از هنگام ولادت تا وقت مردن ، هر که زنى بمؤ منى بدهد که باو انس گیرد حق تعالى ملکى را در قبر مونس او گرداند بصورت محبوب ترین اهل او نزد او، هر که در بیمارى عیادت مؤ منى بکند ملائکه اورا از همه جهت فرو گیرند و گویند خوشا حال تو و گوارا باد بهشت از براى تو واللّه که قضاى حاجت مؤ من بهتر است نزد خدااز روزه داشتن و اعتکاف کردن دو ماه از ماه هاى حرام .
از حضرت امام موسى کاظم علیه السّلام منقول است که : حق تعالى در قیامت سایه مقرر ساخته است که در زیر آن سایه نیست مگر پیغمبرى یا وصى پیغمبرى یا مؤ منى که بنده مؤ منى را آزاد کند، یا مؤ منى را کدخدا کند.
در حدیث صحیح از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که : مؤ منى در روز قیامت بگذرد بر شخصى که حق تعالى امر فرموده باشد که او را بجهنم برند ملک او را میبرد به جهنم خطاب کند مؤ من را که بفریادم برس که در دنیا من بتو نیکى میکردم و حاجت ترا برمیآوردم مؤ من بملک گوید که دست از او بردار، حتقعالى گوید که چون بنده مؤ من شفاعت او کرد او را بگذار.
در حدیث معتبر از حضرت على بن الحسین علیه السّلام منقول است که : به گردان مسلمانان رانزد خود بمنزله اهل خود، پیران ایشان را بمنزله پدر خود بدان و خوردان ایشان را بمنزله فرزند خود بدان ، آنها که هم سنّ تو باشند بمنزله برادر خود بدان ، بهر کدام یک از اینها میخواهى ستم کنى یا نفرین کنى یا عیب ایشان را فاش کنى و اگر شیطان خواهد که تو را فریب دهد که خود را از دیگران بهتر دانى ، اگر کسى را ببینى که از تو بزرگتر است بگو که او در ایمان و اعمال شایسته بر من پیشى گرفته است ، پس از من بهتر است و اگر خوردتر از خود را ببینى بگو که من بیشتر از او گناه کرده ام پس او از من بهتر است و اگر همسال خود راببینى بگو که یقین بگناه خود دارم و در گناه او شک دارم پس چرا یقین خود را برشک بگذارم و اگر ببینى مردم ترا تکریم و تعظیم میکنند بگو از نیکى ایشانست که بمحاسن آداب عمل میکنند، اگر ایشان از تو دورى کنند و تو را حرمت ندارند بگو این گناهى است که من کرده ام ، چون چنین کنى زندگانى بر تو آسان شود و دوستانت بسیار شوند و دشمنانت کم شوند و از نیکى ایشان شاد شوى و از بدى ایشان دلتنگ نشوى ، بدان که گرامى ترین مردم بر مردم کسى است که خیرش بایشان رسد و از ایشان مستغنى باشد، سئوال نکند از ایشان و بعد از آن گرامى تر کسى است که محتاج باشد و سئوال نکند از ایشان زیرا که اهل دنیا همگى از پى مال میروند، هر که با ایشان در مال مزاحمت نمى رساند عزیز است نزد ایشان و هر که مزاحمت نمیرساند و از مال خود هم پاره بایشان میرساند عزیزتر گرامیتر است .
در حدیث دیگر منقول است که : حضرت عیسى علیه السّلام بیکى از اصحاب خود فرمودند، که آنچه نمیخواهى که با تو بکنند با هیچکس ‍ مکن ، اگر کسى طپانچه بر جانب راست رویت بزند جانب چپ را پیش کن .
در حدیث معتبر از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که : هر مسلمانى که مسلمان دیگر بنزد او بیاید براى حاجتى و او قادر باشد ببرآوردن حاجت و برنیاورد، حق تعالى او را در قیامت سرزنش و تغیر نماید و بگوید که برادر تو براى حاجتى نزد تو آمد که من تو را قادر گردانیده بودم ببرآوردن آن و برنیاوردى براى آنکه ثواب آن را نخواستى بعزت خودم سوگند میخورم که در هیچ حاجت نظر رحمت بسوى تو نکنم خواه ترا بیامرزم و خواه عذاب کنم .
در حدیث دیگر فرمود که هر مؤ منى که منع کند از مؤ منى چیزى را که او بآن محتاج باشد و او قادر باشد که آن را نزد خود یا نزد دیگران باو برساند، حقتعالى او را با روى سیاه و دیده هاى کبود و دستهاى در گردن غلکرده باز دارد، پس بگوید که اینست خاینى که با خدا ورسول خیانت کرده است پس بفرماید که او را بجهنم برند.
از حضرت امام موسى علیه السّلام منقول است که : در قیامت سه کس در سایه عرش الهى باشند، در روزیکه سایه بغیر آن نباشد کسیکه برادر مسلمان خود را زنى بدهد، کسیکه خادمى باو بدهد و کسیکه راز او را پنهان دارد.

نوشتن دیدگاه