گلدسته های سپیده دم، در گوش شهر اذان را ندا میدهند و سجاده سحرخیزم، مرا به خویش فرا میخواند.
هنوز پلک هایم رؤیاهای نیمه شب را تشنه اند؛ ولی این بستر خمیازه را از خود میرانم و بانگ آسمان را به لبیک برمیخیزم.آب... آب زلال بی ریا، به رویم آغوش میگشاید و حریر نوازش وضو، به رخساره ام تلنگر میزند.
ته مانده های تاریکی شب و بستر، از چشم هایم فرو میریزد و من، صبح میشوم.
پروردگار هنوز و همیشه، سلام!... به نام تو و چشم در چشم قبله یگانه، تمام تسبیح ها و ستایش هایم را چادر به سر میگیرم و نماز عاشقانه ام را می آغازم. به نام تو؛ تویی که تمام عشقی و جاودانگی و ملکوت...
سپاس من، سپاس عالمیان و آدمیان، سپاس های مشتاق و دلداده، همه از آن توست که بی وقفه و یک نفس، کائنات را خدایی میکنی و سلطانِ یکه تاز هستی و خلقتی؛ مهربانی که هرگز بر اهالی قلمرو خویش، برای عطای بی دریغش، منتی نمیگذارد.
آغاز این روز را از بستر خواب شیرین گریختم، تنهابه قصد تو... تا با تکرار این واژگان خجسته، با این سجده ها و رکعت های سحرگاه، این روز پیش رو را در سایه سار رحمت و لطف تو، به شام برسانم.
لحظه های ناب سعادت
این واژه های از قدیم تا امروز، این زانو زدنها و سر به خاک ساییدن ها را هرگز دلزده نمیشوم.
این قنوت های ملتمس، تکبیرهای سربلند، رکوع هایی که انحنای عاشقانه قامتم هستند، این سجده های تسلیم، این قیام های پرتوان و مستحکم، لحظه های ناب سعادت اند. این نمازهای صبح و ظهر و شام، اذنِ دخول بارگاه تواَند تا حتی روسیاه و تر دامن، در آستان تو لب به ابراز بندگی بگشاییم و صدایت کنیم.
از آسمان آمده ام؛ از طواف حریم تو. همه این لحظه های سبز نمازم را در پرواز بوده ام. سلام گفتم و در پایان نمازم، دوباره به زمین بازگشتم. چه سفر سرافرازی! چه پروازِ بلندی! تمام رنج ها و دلتنگی های کهنه ام در این سفر، آن سوی ابرها، جا ماند و من آسوده خاطر و سبک بار و سبک روح، به خاک بازگشتم. سجاده ام هنوز بوی عرش دارد؛ مُهرم هنوز نمناک است.
تسبیحم در تماس بال و پر فرشته ها، لطیف تر شده؛ اشک هایم پر از انعکاس تصویر بهشت است.
پروردگارا! سراپای وجودم، مرهون توست. سپاس که مرا به خویش راه میدهی. سپاس که هنوز درهای آسمانت به روی منِ گناه پیشه، بسته نیست.
نمازم، این تنها بضاعت و ره توشه آخرتم را از من بپذیر!
«اِلهِی اِنْ کانَ فِیها خَلَلٌ اَوْ نَقْصٌ مِنْ رُکُوعِها اَوْ سُجُودِها فَلا تُؤاخِذْنِی وَ تَفَضَّلْ عَلَیَّ بِالقبولِ و الغُفْران».
سودابه مهیّجی
دیدگاهها
خوراکخوان (آراساس) دیدگاههای این محتوا