علی (علیه السلام) را با آن حالت خاص به سوی ابوبکر می بردند و او می فرمود: من بنده ی خدا و برادر رسول خدا (صلی الله و علیه و آله) هستم، تا اینکه او را نزد ابوبکر بردند. به او گفت بیعت کن.
فرمود: من به خلافت از شما اولی ترم. شما خلافت را از انصار گرفتند و برای آنها دلیل آوردید که به پیغمبر (صلی الله و علیه و آله) نزدیک تر هستند؛ پس آنها افسار شتر خلافت را به شما دادند و امارت را به شما تسلیم کردند؛ و حال من دلیل آوردم برای شما مثل همان دلیلی که شما برای انصار آوردید. کمی از نسبت به ما انصاف نشان دهید (اگر از خدا می ترسید)، و خلافت را حق را ما بدانید همچنانکه انصار برای شما دانستند و اگر نه، به ظلم خود ادامه دهید با این که حق را می دانید.
عمر گفت: تو آزاد نیستی تا زمانی که بیعت کنی.
علی (صلوات الله علیه) فرمود: عمر! تا توانی خوب و محکم شیر پستان خلافت را بدوش؛ امروز با شدت برخورد کن که فردا این خلافت به سوی تو برگردد. نه به خدا قسم حرفت را قبول نکنم و بیعت نکنم.
ابوبکر به او گفت:اگر بیعت نمی کنی تو را مجبور نکنم.
عبیده به علی (صلوات الله علیه) گفت: ای ابا الحسن (صلوات الله علیه) تو جوان هستی و اینها بزرگان قوم خودت، قریش هستند، تو تجربه و آشنایی آنها را به کارها نداری. و من ابابکر را برای خلافت از تو قوی تر و تحملش را برای آن از تو بیشتر، و توانش را در آن از تو افزون تر می بینم. تو هم تسلیم و راضی باش و اگر زنده باشی و عمرت کفاف دهد، یقینا بعد از تو برای این امر شایسته ای و کسی بهتر از تو نخواهد بود؛ به خاطر فضیلت و نزدیکی تو به پیغمبر (صلی الله و علیه و آله) و سبقت ایمان و جهاد بی مثال تو.
علی فرمود: ای مهاجرین! شما را به خدا، شما را به خدا، سلطنت محمد (صلی الله و علیه و آله) را از خانه او به خانه و اهل خود خارج نکنید؛ و اهل خانواده او را از مقام و حقی که او را در بین مردم داشت دور نکنید. به خدا قسم ای مهاجرین! یقیناً ما اهل بیت سزاوارتریم به خلافت از شما، تا وقتی که قرائت کننده درست و واقعی کتاب خدا از ما باشد، و نیز تا زمانی که فقیه در دین خدا و عالم به سنت پیغمبر (صلی الله و علیه و آله) و آشنا به امور مردم باشد. و قسم به خدا از ما هستند. پس هوای خود را تبعیت نکنید تا فاصله شما از حق زیاد نشود.
بشیر بن سعد گفت: ای علی! اگر انصار این حرفها را قبل از بیعت با ابی بکر می شنیدند؛ دو نفر هم در بیعت با تو اختلاف نمی کردند؛ ولی الآن آنها بیعت کردند.
حضرت علی (صلوات الله علیه) بدون بیعت به خانه برگشت. حضرت علی علیه السلام، شبانه بانو را سوار بر مرکبی می نمود و نزد انصار می رفتند و یاری می طلبیدند. آنها می گفتند: ای دختر رسول خدا! بیعت ما با این مرد قبلاَ صورت گرفته؛ اگر شوهر و پسر عمویت زودتر نزد ما می آمد، به آن فرد عدول نمی کردیم. علی (صلوات الله علیه) می فرمود: آیا انتظار داشتید من بدن مبارک پیامبر (صلی الله و علیه و آله) را بدون دفن کردن، رها می کردم و می آمدم با مردم به نزاع می پرداختم؟ بانو می فرمود: ابو الحسن کاری را انجام داده که سزاوارش بوده؛ آنها هم کاری را کردند که خدا برای حساب کافی است و از آنها مطالبه می نماید!!.(ابوبکر الجوهری فی کتابه : السقیفة 60_62، بروایة ابن ابی الحدید28:6، الامامة والسیاسیة للدینوری، تحقیق شیری28:ق.ظ، و فی تحقیق الزینی19:ق.ظ.)
اینک بنگریم روایتی را که پیامبر (صلی الله و علیه و آله) بارها سفارش و تأکید فرمود: من دو خلیفه به جای خویش در میان شما می گذارم کتاب خداوند و خاندان خودم؛ پس از من، تا زمانی که به این دو تمسک جوئید گمراه نخواهید شد و آن دو از هم جدا نخواهند شد تا اینکه نزد حوض بر من وارد شوند.
در روایتی دیگر فرمود: من دو چیز وزین را بین شما رها می کنم قرآن و خاندانم (اهل بیتم) را، و آن دو از هم جدا نخواهد شد تا اینکه نزد حوض بر من وارد شوند، تا زمانی که به آن دو چنگ زنید گمراه نخواهید شد.
وقتی شواهد این حدیث را در قرآن می یابی همچون: "همانا ولی و سرپرست شما خداوند و پیامبرش و مؤمنین هستند آنانکه که نماز را بپا دارند و در حال رکوع زکات می دهند". و روایاتی که علماء آورده اند همه اتفاق نظر دارند که آن برای امیرالمؤمنین (صلوات الله علیه) است. او (صلوات الله علیه) انگشتر خود را وقتی در رکوع بود صدقه داد؛ پس خداوند هم ایشان را در آن باره ستود و این آیه را نازل فرمود. آنگاه رسول خدا (صلی الله و علیه و آله) ایشان را با این فرمایش از اصحاب جدا می فرماید: هر که من مولای او هستم پس علی مولای اوست؛ خداوندا! دوست او را دوست دار، و دشمن او را دشمن دار.
می بینم که پیغمبر (صلی الله و علیه و آله) می فرماید: علی دین و بدهی مرا اَدا می کند و عده های مرا بر می آورد؛ او بعد از من جانشین من بر شما است. او همیشه می فرمود: تو برای من مثل هارون برای موسی هستی. می دانیم که قرآن به صحت این احادیث و درستی این شواهد شهادت می دهد؛ پس امت باید به آن اقرار کنند؛ وقتی این اخبار موافق قرآن است و قرآن هم اینها را تأیید می کند، و جز اهل عناد و فساد با آن مخالفت نمی کند. خداوند می فرماید: "همانا افرادی که خداوند و رسولش را اذیت می کنند، خداوند آنها را در دنیا و آخرت لعن می فرماید و برای آنها عذابی خوار کننده آماده نموده است". (سورة الاحزاب :57)
سخن پیامبر (صلی الله و علیه و آله) را ببینید که چقدر شبیه به این آیه است: هر کس علی را اذیت کند مرا اذیت نموده و هر که مرا اذیت کند خداوند را اذیت نموده و هر که خداوند (عزوجل) را اذیت کند بزودی از او انتقام گیرد.
و نیز این فرمایش حضرت (صلی الله و علیه و آله): هر که علی را دوست دارد مرا دوست داشته و هر که مرا دوست دارد خداوند (عزوجل) را دوست دارد.
و سخن دیگر حضرت (صلوات الله علیها) در جنگ بنی ولیعه : مردی را به سوی آنها خواهم فرستاد که مانند خودم است، خداوند و رسولش را دوست دارد، و خداوند و رسولش هم او را دوست دارند، ای علی! به سوی آنها برو.
و بیان حضرت (صلی الله و علیه و آله) در خیبر: فردا کسی را به سوی آنها خواهم فرستاد که خداوند و رسولش را دوست دارد و خداوند و رسولش هم او را دوست دارند. حمله ور است و فرار نکند و بربگردد تا خداوند پیروزش نماید.
و حضرت قبل از جنگ خیبر به پیروزی خبر داد، از این رو اصحاب، احساس برتری می کردند، فردا که شد علی (صلوات الله علیه) را خواند و به سوی دشمن روانه اش فرمود. پس حضرت او را به این صفت برگزید و کرار حمله ور نامید، و او را دوست خدا و رسولش توصیف فرمود، و خبر داد که خدا و رسولش (صلی الله و علیه و آله) هم او را دوست دارند.(منبع : بحار الانوار 225:2، و 70:5، شرح اصول الکافی لمحمد صالح المازندرانی33:5)
سایت برکه    

نوشتن دیدگاه