بدان كه اگرچه این جماعت بی دین، این اساس را چیدند، لكن بنی امیه آن را تمام كردند، و اگر چه این منافقین این باب را مفتوح نمودند، لكن بنی امیه آن را به كمال رسانیدند و ظلمی نمودند كه ظلم های عاد و ثمود را پوشانیدند، و فسادی در اسلام بر پا كردند كه فساد نمرود و شداد را از یاد بردند و تفاصیل قبایح اعمال ایشان به كتاب و طومار استیفا نمی توان نمود.

معاویه، پدرش و فرزندش كه از بنی امیه بودند، امری چند از ایشان صادر شد كه تقریر نتوان كرد.
زن ابی سفیان، مادر معاویه، زنی بود زناكار و دشمن احمد مختار، همین بود كه در جنگ احد به چند نفر وعده ها داده بود كه جناب پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم، یا امیرالمؤمنین علیه السلام یا حمزه علیه السلام را بكشند، و آخر به تحریص او، وحشی، حمزه علیه السلام را كشت و آن ملعونه آمد و شكم مبارك او را پاره كرد و جگر او را بیرون آورده و در دهن گذارده، تا آن را بخورد و از این جهت مشهور به «آكلة الاكباد» شد. [1] .
ام الحكم، خواهر معاویه بود، معاویه با او زنا كرده بود. یزید ملعون نیز با او زنا كرد و او را باكره ندید، سبب آن را پرسید.
گفت: خدا روی معاویه را سیاه كند (!!)
در یكی از غزوات، خبر كشته شدن پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم را شایع نمودند، این ملعونه از شعف و شادی، دف و نقاره می زد. [2] .
ابوسفیان از سركرده های كفار بود كه با پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم جنگ می كرد و در جنگ احد كرد آنچه كرد با جناب پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم و چون مسلمان شد، منافق بود و منافق مرد. [3] .
اما معاویه ی ملعون كه بدعت ها و ظلم های او از حد احصا تجاوز نمود.
علامه حلی رحمه الله در كتاب «نهج الحق» به طریق مخالفین نقل می كند:
هند، مادر او، از مغلمات و زنان مشهوره ی به زنا بود و سیاهان را بیشتر از دیگران دوست می داشت و هر گاه اولاد سیاهی می آورد، او را می كشت (!!) [4] .
آن شقی از چهار زانی بود: عمارة بن ولید بن مغیره، معافر بن عمر، ابوسفیان و مسافر.
آن ملعون تا اواخر زمان پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم كافر بود و از مؤلفه بود و همیشه وحی را تكذیب می كرد و پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم را استهزاء می نمود. پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم خون او را حلال كرده بود و به این جهت از مكه گریخته و در یمن بود و هنگام فتح مكه، در مكه نبود، به پدر ملعونش می نوشت كه:
«صبوت الی دین محمد، بئس ما فعلت» و او را سرزنش می كرد: كه چرا داخل دین محمد شده ای؟
بعد از آن كه امر اسلام قوت گرفت و از هر طرف كه می رفت، در پی او بودند و مأوائی نیافت، مضطر گشت و مسلمان شد. پنج ماه پیش از وفات پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم آمد و دخیل عباس، عموی پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم شد و او شفاعت او را نزد آن حضرت كرد و آن حضرت چون نمی خواست مخالفت عموی خود كرده باشد، شفاعت او را قبول كرده و او را كاتب رسائل نمود، چنانچه بعضی ذكر كرده اند.
و اما در میان عامه ی عمیا شهرت یافته كه او كاتب وحی بود؛ آن افترای محض است و او یك كلمه از وحی ننوشت و کاتبان وحی چهارده نفر بودند، افضل ایشان حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام بود. [5] .
پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم معاویه را لعنت كرد و فرمود: «لعن الله معاویة بن الطلیق ابن الطلیق». [6] .

در حدیث دیگری فرمود: «اذا رأیتم معاویة علی منبری فاقتلوه»؛ [7] .
هر گاه معاویه را بر منبر من ببینید، او را بكشید.

از عبدالله بن عباس روایت شده كه گوید:
روزی وارد مسجد پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم شدم و آن حضرت در مسجد بودند، پس فرمود: اكنون بر شما مردی داخل می شود كه بر غیر ملت من می میرد.
هنوز كلام آن حضرت تمام نشده بود كه معاویه داخل شد و با ما نشست، آن حضرت برخاستند ومشغول به خطبه شدند. معاویه برخاست و دست یزید(برادرش یزید بن ابی سفیان) را گرفته از مسجد بیرون رفت، آن حضرت چون این حال را دیدند، فرمودند: «لعن الله القائد و المقود»؛ [8] خدا لعنت كند كشنده و كشیده شده را.
او اولین كسی بود كه خلافت را به شمشیر گرفت و خلافت را به میراث داد.
اولین كسی بود كه اهل اسلام را غارت كرد.
اولی كسی بود كه سر حجر بن عدی و سایر مسلمانان را بر نیزه كرد.
اولین كسی بود كه اسیر مسلمانان را فروخت.
اولین كسی بود كه سعی صفا و مروه را سواره انجام داد.
اولین كسی بود از سلاطین اسلام، شربت نبیذ درست نمود، و در مجلس او ساز نواختند و خود را به اكاسره و فراعنه تشبیه نمود، ویساول و قهرمان قرار داد.
اولین كسی بود كه در اسلام سنت یهود را احیا كرد و ریش را تراشید و شادی را بر گذارد.
اولین كسی بود كه مرتدان صحابه را مقرر داشت كه احادیث در مذمت امیرالمؤمنین علیه السلام و اهل بیت عصمت علیهم السلام وضع كردند.
اولین كسی بود كه در اسلام بت فروخت و آن را تجارت قرار داد و بت ها می ساخت و به هند و سایر بلاد می فرستاد و می فروختند.
اولین كسی بود كه لعن امیرالمؤمنین علیه السلام را سنت قرار داد و به مردم امر كرد تا بعد از فرائض، بعد از اذان و در خطبه ها بر آن حضرت لعن كنند، وبه سیده ی زنان عالم - زبان او بریده باد! - چیزهای قبیحی نسبت داد. (!!!)
و اولین كسی بود كه به موت مسلمانان شادی كرد و به جهت شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام امر كرد كه اهل شام عید كنند و زینت نمایند و به این وتیره [و طریقه] پسر ملعونش بعد از كشته شدن امام حسین علیه السلام در شام عید نمود و امر كرد كه شهر را زینت بندند و مردم لباس نو پوشند و شادی كنند.
این ملعون از اصحاب عقبه است كه در عقبه، هر شبی دبه ها انداختند كه شتر پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم رم كند و آن حضرت را بیندازد.
وقتی كه به درك واصل شد، شراب در شكمش و بت در گردنش بود، زادالله علیه اللعنة العذاب و السخط و العقاب. [9]
و اما پسر ملعونش با این كه مجموع زمان سلطنتش سه سال و هشت ماه و چهارده روز بود، كاری چند از او بروز كرد كه هیچ كس چنان كارها را نكرد.
او مدینه را قتل عام كرد تا این كه اسب در مسجد رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بستند و سرگین در آن ریختند؛
پسر زیاد را در عراق مسلط كرد، تا هر جا شیعه را می یافت، می كشت و بردار می زد و سناباد را خراب كرد و جهت آن كسانی كه با سر مقدس سیدالشهداء علیه السلام بودند، سنگ باران كردند، تا امروز خراب می باشد و آن حرام زاده، قمار و خمار بود و دائم الشرب بود و از شعرهای آن ملعون است كه:

فان حرمت هذی علی دین أحمد
فخذها علی دین المسیح بن مریم

آن ملعون با عمه اش زنا كرد و چون به مدینه آمد، یكی از بنی هاشم را خواست، چون او را آوردند، گفت: اقرار به بندگی من كن.
گفت: نمی كنم.
امر كرد او را كشتند و كلمات كفرانه او صریح است در این كه اصلا اسلام را قبول نكرده، چنانچه می گوید:

لعبت هاشم بالملك فلا
خبر جاء و لا وحی نزل [10] .

بنی هاشم با ملك و سلطنت بازی كردند وگرنه، نه وحی نازل شده و نه خبر آمده است.
همین طعن او را بس كه دختران پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم را شهر به شهر گردانیدند و مجلس عام حاضر نمود و سر مقدس سیدالشهداء علیه السلام را بر نیزه زده، در بلاد گردانید و در مجلس خود حاضر كرد، چوب ستم بر لب و دندان مطهر او - كه بوسه گاه پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم بود - زد و از روی تكبر و تجبر اسیران اهل بیت علیهم السلام را در گوشه ی مجلس نشانیده با ایشان سخن نمی گفت و مشغول به قمار بود، هر گاه بر حریف خود غالب می شد، پیاله از شراب می خورد و درد آن در كنار ظرفی كه آن سر مطهر در میانش بود، می ریخت (!!) [11]. واویلاه!

و أراك تنقص یا یزید اذا علت
یوم القیامة رنة الزهراء

ای یزید! می بینم تو را كه ناقص شوی و تجبر تو كم شود در روز قیامت كه ناله ی فاطمه زهراء (سلام الله علیها) بلند شود.

تفشی التظلم من هریق دم ابنها
صخابة للخرقة الحمراء

وقتی كه پیراهن خون آلود فرزند مظلومش را بر دوش داشته باشد و دست تظلم بر قائمه ی عرش الهی زند و فریاد برآورد كه: چرا خون فرزندم را ریختی؟

پی نوشت:
[1] بحارالانوار: 55/20.
[2] المنتخب: 214/1.
[3] اعلام ‏الوری: 176/1.
[4] بحارالانوار: 198/33، به نقل از علامه‏ی حلی رحمه‏الله.
[5] رجوع شود به: بحارالانوار: 201/33.
[6] رجوع شود به: الغدیر: 143/7.
[7] بحارالانوار: 196، 190/33 و 209.
[8] در روایتی آمده: ابوسفیان سوار بر مرکبی بود و معاویه با برادرش بود که یکی مرکب را می‏کشید و دیگری آن را از عقب می‏راند که وقتی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم آنها را بدین حال دیدند، فرمودند: «خداوندا! آن که سوار بر مرکب است و آن که آن را می‏کشد و آن که از عقب می‏راند، را لعنت کن» رجوع شود به: بحارالانوار: 187/33 و 190.
[9] برای آگاهی از جنایات معاویه رجوع شود به: کتاب نفیس الغدیر: 253/10.
[10] مقتل الحسین علیه ‏السلام: 199-197، رجوع شود به: بحارالانوار: 299/44 باب 36.
[11] عیون اخبار الرضا علیه ‏السلام: 22/2 ح 50، بحارالانوار: 176/45. 

نوشتن دیدگاه