پرسش : به طور كلى آيا لازم است امام از اوّل تا آخر عمر، حتى پيش از تصدّى امامت، معصوم باشد؟
پاسخ: جواب اين پرسش در ضمن پاسخ سؤال قبل روشن شد. علاوه بر آن در اين جابه اختصار مى گوييم: چون امام، رهبر انسان ها و مربّى روح و روان آن هاست، بايد صد در صد مورد اعتماد آنان باشد. كسى كه خودش به گناه و خطا آلوده است، نمى تواند رشته دل هاى مردم را به دست گيرد و بر صراط مستقيم استوار سازد، گناه و معصيت، رهبرى و تربيت او را بى اثر و بى فايده مى نمايد.
آرى! اگر شخص امام، بد سابقه باشد،جايى در دل مردم نخواهد داشت و جان ها پذيراى فرود كلماتش نخواهند بود. زيرا مردم گمان دارند كه شخصى كه تا ديروز آلوده بوده و امروز مدعى امامت شده از كجا معلوم كه راست بگويد و ظاهر ساز و فريب كار نباشد؟! شايد براى منافع خويش به لباس زهد و تقوا درآمده و عوام فريبى و ظاهر سازى مى كند؟! پس اعتماد مردم از او سلب مى شود و از هدف اصلى كه همان هدايت مردم است، باز مى ماند; بنابراين امام بايد قبل از تصدى امامت نيز پاك و معصوم باشد.
