خانواده

از ايرادهايى كه به حجاب گرفته‏اند اين است كه حجاب سبب ركود و تعطيل فعاليتهايى است كه خلقت در استعداد زن قرار داده است.
زن نيز مانند مرد داراى ذوق، فكر، فهم، هوش و استعداد كار است. اين استعدادها را خدا به او داده است و بيهوده نيست و بايد به ثمر برسد.
اساساً هر استعداد طبيعى دليل يك حق طبيعى است. وقتى در آفرينش به يك موجود استعداد و لياقت كارى داده شد، اين به منزله سند و مدرك است كه وى حق دارد استعداد خود را به فعاليت برساند، و منع كردن آن ظلم است.
باز داشتن زن از كوشش‏هايى كه آفرينش به او امكان داده است نه تنها ستم به زن است، خيانت به اجتماع نيز مى‏باشد. هر چيزى كه سبب مى‏شود قواى طبيعى  و خدادادى انسان معطل و بى‏اثر بماند به زيان اجتماع است. عامل انسانى بزرگ‏ترين سرمايه اجتماع است، زن نيز انسان است و اجتماع بايد از كار و فعاليت اين عامل و نيروى توليد او بهره‏مند گردد. فلج كردن اين عامل و تضييع نيروى نيمى از افراد اجتماع، هم برخلاف حق طبيعى فردى زن است و هم بر خلاف حق اجتماع و سبب مى‏شود كه زن هميشه به صورت سربار مرد زندگى كند.
پاسخ: حجاب اسلامى با حدود و شرايط آن، موجب هدر رفتن نيروى زن و ضايع ساختن استعدادهاى فطرى او نيست. ايراد مذكور بر آن شكلى از حجاب كه در ميان هندى‏ها يا ايرانيان قديم يا يهوديان متداول بوده است وارد است. ولى حجاب در اسلام نمى‏گويد كه بايد زن را در خانه محبوس كرد و جلوى بروز استعدادهاى او را گرفت،
مبناى حجاب در اسلام چنانچه گفتيم اين است كه لذت‏هاى جنسى بايد به محيط خانوادگى و به همسر مشروع اختصاص يابد و محيط اجتماع، مخصوص كار و فعاليت باشد، به همين جهت، به زن اجازه نمى‏دهد كه وقتى از خانه بيرون مى‏رود زمينه تحريك مردان را فراهم كند و به مرد هم اجازه نمى‏دهد كه چشم چرانى كند. چنين حجابى نه تنها نيروى كار زن را فلج نمى‏كند، بلكه موجب تقويت نيروى كار اجتماع نيز مى‏باشد.
اگر مرد تمتعات جنسى را منحصر به همسر قانونى خود كند و تصميم بگيرد همين كه از كنار همسر خود بيرون آمده و پا به درون اجتماع گذاشت، ديگر درباره اين مسايل نينديشد، قطعاً در اين صورت بهتر مى‏تواند فعال باشد تا اينكه همه فكرش متوجه اين و آن باشد.  آيا اگر زن ساده و سنگين به دنبال كار خود برود براى اجتماع بهتر است يا آنكه براى يك بيرون رفتن چند ساعت پاى آينه و ميز آرايش وقت خود را تلف كرده و هنگامى هم كه بيرون رفت تمام سعيش اين باشد كه افكار مردان را متوجه خود سازد و جوانان را كه بايد مظهر اراده و فعاليت و تصميم اجتماع باشند به موجوداتى هوسباز و چشم چران و بى‏اراده تبديل كند؟
آنچه اسلام نمى‏خواهد اين است كه زن به صورت موجود بى‏ارزشى درآيد كه كارش فقط مصرف ثروت و فاسد كردن اخلاق اجتماع، و خراب كردن بنيان خانواده باشد. اسلام با فعاليت واقعى زن در زمينه‏هاى اجتماعى و اقتصادى و فرهنگى هرگز مخالف نيست. و تاريخ اسلام گواه اين مطلب است. اگر دختران در اجتماعات عمومى لباس ساده بپوشند، كفش ساده به پا كنند با چادر يا با حجاب مناسب به مدرسه و دانشگاه بروند بهتر درس مى‏خوانند يا با بدحجابى و آرايش‏هاى تند و تحريك‏آميز؟ اصولاً اگر مقاصد جنسى و منظورهاى شهوانى در كار نباشد چه اصرارى در بيرون رفتن زن به شكل نامناسب و جلب توجه كننده است؟[1]
-----------------------------------------------
[1] ـ مساله حجاب، مرتضى مطهرى: ص 95 ـ 89.

نوشتن دیدگاه