ولادت با سعادت حضرت زینب (سلام الله علیها)
در روز پنجم جمادی الاول سال پنجم هـ.ق ولادت با سعادت، عقیله بنی‌هاشم، حضرت زینب كبری(سلام الله علیها)، در مدینه منوره واقع شد. پدر بزرگوارشان امیرمؤمنان امام علی(علیه السلام) و مادر گرامی‌شان، سرور و زینت زنان عالم، حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) هستند.
چنین نقل شده كه چون در وقت ولادت حضرت زینب(سلام الله علیها)، رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) به مسافرت رفته بودند، حضرت فاطمه(سلام الله علیها) این مولود مبارك را به دست امیرمؤمنان امام علی (علیه السلام) دادند تا بر ایشان نامی تعیین كنند. آن حضرت فرمودند: «من در این كار بر پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله) سبقت نمی‌گیرم؛ صبر می‌كنیم تا رسول خدا (صلی الله علیه و اله) از سفر برگردند و نام این نوزاد را تعیین نمایند». پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) که از سفر بازگشتند، طبق معمول، ابتدا بر خانه فاطمه زهرا (سلام الله علیها) وارد شدند. حضرت امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) عرض کردند: «خداوند دختری به ما عطا كرده است؛ شما نام او را تعیین فرمایید». آن حضرت فرمودند: «فرزندان فاطمه فرزندان من هستند واختیارشان با پروردگار است؛ لذا منتظر وحی و دستوری از جانب او می‌مانم» در این هنگام جبرئیل نازل شد و عرض كرد: «خداوند تو را سلام می‌رساند و می‌فرماید: نام « این نوزاد را زینب بگذار؛ زیرا ما در لوح محفوظ این نام را برای او نوشتیم».
رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) آن مولود را بوسیدند و فرمودند: «به همه حـاضران و غایبان امت خـود توصیه می‌كنم كه ایـن دختر را محترم بدارند، زیرا به خدیجه كبری(سلام الله علیها) شباهت دارد».
در روایتی چنین آمده است که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) حضرت زینب (سلام الله علیها) را در حالی که در سن کودکی بودند، طلب كردند و ایشان را بوسیدند و صورت به صورتشان گذارده، فرمودند: جبرئیل به من خبر داد كه این دختر شریك حسین من در مصیبت‌ها و بلاهاست».
محمد غالب شافعی، یكی از نویسندگان معروف مصر، در مورد شخصیت عقیله بنی هاشم چنین می‌نویسد: «یكی از بزرگترین زنان اهل بیت (علیهم السلام) از نظر حسب و نسب و از بهترین زنان پاك كه دارای روحی بزرگ و مقام تقوا و آیینه تمام نمای مقام رسالت و ولایت بوده،حضرت زینب، دختر حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (علیهما السلام) می‌باشد كه از سرچشمه علم و دانش خاندان نبوت سیراب گشته بود. در فصاحت و بلاغت، یكی از آیات بزرگ الهی به شمار می‌رفت و در حلم، كرم، بصیرت و تدبیر كارها در میان بنی هاشم، بلكه عرب، زبان زد بود و میان جمال و جلال و سیرت و صورت و اخلاق و فضیلت جمع كرده؛ شبها در حال عبادت و روزها را روزه می‌داشت و به تقوا و پرهیزكاری معروف بود».
