میانه روی مذهب تشیّع در چگونگی تعامل با اهل بیت (علیهم السلام) نخستین ویژگی با عظمتی است كه شیعه به آن آراسته شده است؛ شناخت همین ویژگی بود كه باعث شد من از وهّابیت به تشیّع، تغییر مذهب بدهم. هنگامی كه وهّابی بودم، گمان می كردم همان گونه كه عالمان اهل سنّت می گویند، روش اهل سنّت نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) روشی معتدل است. ولی بعد از این كه كتاب ((العتب الجمیل علی أهل الجرح و التعدیل)) نوشتۀ امام اهل سنّت ابن عقیل شافعی را خواندم و بعد از مطالعۀ كتاب ((الامام جعفر الصادق)) (علیه السلام) نوشتۀ امام اهل سنّت محمد ابوزهره، برایم روشن شد كه اهل سنّت از میانه روی در تعامل با اهل بیت (علیهم السلام) خارج شده اند و فهمیدم میانه روی حقیقی در این مساله، همان شیوه ای است كه عالمان شیعۀ دوازده امامی به آن معتقدند.
لازم است در این جا به حقیقت مهمّی اشاره كنم: اهل سنّت در تعامل خود با اهل بیت (علیهم السلام) میان اعتدال مثبت و اعتدال منفی تفاوت قایل نشده اند، به این معنا كه اهل سنّت به جهت روش اشتباهی كه در پی گرفته اند، اعتدال در تعامل با اهل بیت (علیهم السلام) را به بی طرفی معنا كرده اند. آنان از دو روش تندرو نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) یعنی دشمنی و غلو تبری جستند ولی به همین بیزاری اكتفا كردند و خود موضعی ساكن و منفی در برابر اهل بیت گرفتند.
با این كه اهل سنّت می گویند ما به سخنان پیامبر (صلّی الله علیه و آله) درمورد اهل بیت (علیهم السلام) ایمان داریم و می گویند شهادت می دهیم كه تمسّك به اهل بیت (علیهم السلام) از واجبات ضروری اسلام است و معتقدند تمسّك به اهل بیت (علیهم السلام) در مرتبۀ بعد از تمسّك به قرآن و سنّت پیامبر قرار دارد؛ با اعتقاد به همه این موارد باز هم در میدان عمل به كسانی غیر اهل بیت (علیهم السلام) مراجعه می كنند و به دامان دیگران چنگ می زنند. بنابراین سخن و عمل آنان هماهنگ نیست. منظور ما از میانه روی منفی، همین رفتار است.
و اما منظور از میانه روی مثبت شیعه در تعامل با اهل بیت (علیهم السلام) این حقیقت است: در ابتدا شیعه از دو روش تندرو نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) یعنی شیوۀ غالیان و نواصب تبرّی می جوید و در مرحلۀ بعد نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) موضعی مثبت می گیرد.
شیعۀ دوازده امامی هم، اعتقاد اهل سنّت در وجوب تمسّك به اهل بیت (علیهم السلام) را باور دارد و در عمل هم به این اعتقاد پایبند بوده است. پیروان این مذهب به اهل بیت (علیهم السلام) رجوع كرده، به آنان تمسّك می جویند. آنان وصیّت پیامبر را درباره اهل بیت (علیهم السلام) اجرا كرده اند و مراجعۀ آنان به اهل بیت (علیهم السلام) باعث شده تا رفتار شیعه، تصدیق گر گفتارش باشد.
همین مساله نقطۀ افتراق میان روش اهل سنّت و شیعه در تعامل با اهل بیت (علیهم السلام) است. این دو شیوه با هم تفاوت دارد و از این جهت همسو نیست. هر كسی مختار است یكی از این دو روش را برگزیند؛ من هم روش شیعه را در تعامل با اهل بیت (علیهم السلام) انتخاب كرده ام، شیوۀ اهل سنّت را در این مساله رها نمودم و از وهّابیت به تشیّع تغییر مذهب دادم؛ و خداست كه انسان را به راه راست هدایت می كند.
ما دربارۀ این ویژگی با عظمت شیعۀ دوازده امامی در بخش دوم كتاب یعنی كتاب ((رحلتی من الوهّابیة الی الاثنی عشریة)) سخن خواهیم گفت.

نوشتن دیدگاه