وی توسط حضرت امام علی نقی دهمین پیشوا از پیشوایان اهل البیت پس از مشاهده ی معجزات امام به تشیع گروید.
یحیی می گوید روزی متوکل عباسی (متوفای 247هـ) مرا خواند و دستور داد. سیصد نفر از بهترین مردان را با خود همراه دارم و به سمت کوفه بروم در آنجا مستلزمات غیر ضروری را جای گذاشته و به سمت طریق البادیه (راه شاهی) رفه و  علی بن محمد بن الرضا را با تمام جلال و شکوه نزد من بیاور یحی گفت اطاعت امر نمودم و برای انجام دستور خارج شدیم. در میان یارانم فرمانده ای از پیروان خوارج و یکی نویسنده ی شیعی بود و من پیرو مذهب حشوی بودم. فرد خارجی مذهب با نویسنده بحث می کرد من برای فرار از خستگی سفر به مناظره آن دو گوش فرا می دادم.
هنگامی که به میانه راه رسیدیم فرد خارجی مذهب به نویسنده گفت: آیا مگر این فرموده از آن مولای شما نیست که می گوید هیچ جا و گوشه ای در زمین نیست مگر اینکه قبر باشد یا در آینده قبر خواهد بود؟ به این زمین و صحرای عظیم بدون زراعت بنگر, از کجا می توان کسانی پیدا کرد تا در این مکان بمیرند و نهایتاً خداوند اینجا را پر از قبر آنها نماید به همانگونه خودتان اذعان می کنید؟
یحیی می گوید من به نویسنده نیز گفتم این گفته از آن پیشوای شماست نویسنده گفت: بله, گفتم از کجا این قدر افراد پیدا می شوند تا اینجا را پر از قبر نمایند و آنگاه من و آن فرد خارجی مذهب تا ساعتی در این مورد خندیدم نویسنده احساس خوار شدن نمود. پس از گذراندن راه به شهر رسیدم به خانه أبی الحسن علی بن محمد رفته خبر متوکل را به وی دادم او گفت از جانب من مشکلی نیست با شما خواهم رفت در شهر اتراق کردیم. روز بعد صبح هنگام در یکی از روزهای گرم ماه مرداد که بسیار گرم هم بود به طرف او رفتم او را کنار خیاط دیدم سفارش دوختن لباس از جنس پارچه های بسیار ضخیم که فقط در دوخت نعلین استفاده می شود داده بود به خیاط گفت: دو سه نفر از همکاران را صدا بزن تا کار زودتر تمام شود. و فردا صبح آن را به من برسان دقیقاً در همین وقت موجود سپس رو به من نمود و گفت: امروز را در شهر سپری کنید نیازهای خود را برآورده کنید فردا همین ساعت حرکت می کنیم.
او را تنها گذاشتم و رفتم در حالی که ذهنم سخت مشغول او بود تعجب کرده بودم با خودم می گفتم که ما در ماه مرداد و گرمای بسیار معروف حجاز هستیم و میان ما و عراق دست کم ده روز مسافرت است, این مرد با این لباسهای ضخیم می خواهد چه کاری انجام دهد. این مرد سفر نرفته فکر می کند که همه سفرها نیاز به اینچنین لباسی هستند. از رافضیها خیل متعجم که چگونه وی را پیشوا قرار داده اند.
روز بعد در ساعت مقرر به طرف او رفتم در آن هنگام خیاط لباسها را آورد. علی ابن محمد به فرزندان خود گفت: بیاید و برایمان لباسهای از نمد و لباس کلاه دار از پیراهن و شلوار و بارانی حاضر کنید. نیازهای سفر را برطرف نمود و گفت: یحیی حرکت کنیم با خودم گفتم و این دیگر از آنچه دیدم عجیب تر است. آیا می ترسد که زمستان میان راه ما را فرا گیرد این همه لباس نمدی و لباس کلاه دار با خود حمل کرد. به راه افتادیم ولی من بینش او را کوچک می شمردم پس از راه رفتن به آن محلی رسیدیم که قبلاً دو نفر [خارجی مذهر و نویسنده] با هم در آن مناظره می کرد. ناگهان ابری سیاه در آسمان پیدا شد, و صدای رعد و برق همه جا را فرا گرفت و آسمان شروع به باریدن تگرگ نمود, تگردها همانند سنگ به سرهایمان برخورد می کردند در این هنگام علی بن محمد الرضا به فرزندان خود گفت یک لباس نمدی به یحیی بدهید و به نویسنده لباس کلاه دار بدهید. دور هم جمع شدیم و تگرد بر سرها می کوبید تا اینکه هشتاد نفر از یارانم کشته شدند ابر سیاه از آسمان کنار رفت و گرما دوباره برگشت. علی بن محمد به من گفت: یحیی از سوار خود پایین فرود بیا. و مردگان از یارانت را به خاک بسپار اینچنین است که خداوند این صحرای بی زراعت را از قبور پر می سازد!
یحیی گفت: خود را از مرکب خویش بر زمین انداختم و به طرف ایشان رفتم دست و پای ایشان را بوسیدم و گفتم شهادت می دهم:
أن لا إله إلا الله وأن محمد عبده و رسوله و(أنکم خلفاء سه فی ارضه) ( ) پیشتر کافر بودم ولی اینک اسلام آوردم و با هدایت شما بدان گرویدم.
یحیی می گوید: به تشیع گرویدم و به پیشخدمتی ایشان نایل آمدم( ).

نوشتن دیدگاه