داعى : اين جمله‏ اى كه راجع‏ به بدعت عزادارى آل محمد و عترت طاهره رسول اكرم صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله و زيارت قبور آنها فرموديد، قطعا سرچشمه از عقايد نواصب و خوارج گرفته و علماى اهل‏ تسنن هم عادتا پيروى از آنها نموده ‏اند، بدون آن كه فكر كنند بدعت آن چيزى است كه دستورى از جانب خدا يا پيغمبر و يا اهل‏ بيت آن حضرت كه عديل ‏القرآنند، درباره آن نرسيده باشد و حال آن كه در اخبار راجع‏ به گريستن و زيارت آن حضرت، علاوه بر آن كه در كتب معتبره شيعه متواترا رسيده، در كتب معتبره خودتان و مقاتلى كه علماى بزرگ جمهور نقل نموده ‏اند، موجود است كه به بعض از آنها قبلاً اشاره نموديم، اينك به واسطه ضيق وقت راجع‏ به زيارت به نقل خبر معروفى كه در تمام مقاتل و كتب حديث ثبت شده است، اكتفا مى ‏نماييم.
يك روز رسول اكرم صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله در حجره ام ‏المؤمنين عايشه تشريف داشتند. حسين عليه ‏السلام وارد شد. پيغمبر صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله او را در آغوش محبت كشيد و بسيار بوسيد و بوييد. عايشه عرض كرد: «پدر و مادرم فداى تو باد چقدر حسين را دوست مى‏ دارى!» حضرت فرمود: «مگر نمى‏ دانى كه او پاره جگر و ريحانه من است.» آن‏گاه آن حضرت گريست، عايشه از سبب گريه سؤال نمود. فرمود: «جاى شمشيرها و نيزه‏ ها را مى‏ بوسم كه بنى ‏اميه بر حسينم مى‏ زنند.» عايشه عرض كرد: «مگر او را مى‏ كشند؟» فرمود: «آرى با لب تشنه و شكم گرسنه شهيد مى ‏كنند. شفاعت من هرگز به آنها نمى ‏رسد، خوشا به حال كسى كه بعد از شهادت او را زيارت كند!» عايشه عرض كرد: «يا رسول ‏اللّه‏، براى زائر او چه اجرى خواهد بود؟» فرمود: «اجر يك حج من.» عايشه از روى تعجب عرض كرد: «يك حج شما!» فرمود: «ثواب دو حج من.» عايشه تعجب كرد. حضرت فرمود: «ثواب چهار حج من.» پيوسته عايشه تعجب مى ‏نمود و پيغمبر صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله ثواب را زياد مى ‏نمود تا رسيد به جايى كه فرمود: «عايشه هر كس حسين عليه ‏السلام مرا زيارت كند، خداوند ثواب نود حج و نود عمره مرا در نامه عمل آن زائر مى‏ نويسد.» ديگر عايشه سكوت كرد.(1)
شما را به خدا آقايان انصاف دهيد! چنين زيارتى بدعت است كه مورد توجه و سفارش رسول ‏اللّه‏ باشد. قطعا مخالفت با زيارت و رفتن مجالس عزاى آن حضرت و تعبير به بدعت نمودن، دشمنى با آن حضرت و اهل‏ بيت طاهرينش عليهم ‏السلام مى‏ باشد.
*************************
1-معجم ‏الكبير، ج 3، ص 107.

نوشتن دیدگاه