داعى : بديهى است مسلمان هر چند عامل كامل عيار باشد، معصوم نخواهد بود بالاخره بشر است و جايزالخطا. اگر لغزش و خطاهايى از او سرزده و غافل بوده، حضرت بارى تعالى با مهربانى و لطفى كه نسبت به بندگان خود دارد، از روى فضل و كرم عميم به وسايل و اسباب‏ هايى آنها را عفو مى‏ كند.
گاهى حب على بن ابى‏ طالب عليه ‏السلام را وسيله قرار مى‏ دهد؛ گاهى گريه بر مظلوميت حضرت سيدالشهداء و خاندان رسالت و زيارت آن حضرت و اهل ‏بيت طهارت عليهم‏ السلام عطف توجه فرمايد و اشك چشم آنها را به منزله آب توبه قرار مى‏ دهد و از گناهان آنها مى‏ گذرد.
اگر مؤمن و عادلند و هيچ ‏گاه كبيره و صغيره ‏اى از آنها صادر نشده، حب و ولايت على و اهل‏ بيت رسالت عليهم‏ السلام و گريه بر مصائب وارده بر آنها كه علامت مهر و محبت به آن خاندان جليل مى ‏باشد، وسيله ترفيع مقام آنها مى ‏شود.
و اما اين كه فرموديد: در تشكيل اين مجالس به نام عزادارى آل محمد و مصارف بسيار چه اثر است. آقايان محترم چون دور هستيد از اثرات و نتايج مترتبه بر اين مجالس، غافل مى‏ باشيد. چون روى عادت و تبليغات سويى كه پيوسته مى‏ شود كه اين مجالس بدعت است، حاضر نمى ‏شويد، يا اگر گاهى به جهاتى حاضر شويد، چون نظر سوء داريد، دقيقانه توجه نمى‏ كنيد تا آثار آن را ببينيد.
اگر آقايان در اين قبيل مجالس حاضر شويد و با ديده انصاف و محبت بنگريد، تصديق خواهيد نمود كه اين نوع مجالس، مدارس اكابر آل ‏محمد عليهم‏ السلام است به اين معنا كه به نام آل‏ محمد عليهم‏ السلام مجالسى تشكيل مى‏ گردد و به جاذبه آن خاندان جليل، افراد مسلمين از هر طبقه (حتى بيگانگان از دين) حاضر مى‏ شوند، آن‏گاه خطبا و وعاظ و متكلمين و محدثين و گويندگان از علما، ساعت‏ ها حقايق دين را از توحيد و نبوت و معاد و فروع احكام و اخلاق و دستورات حياتى فردى و اجتماعى را براى آنها بيان مى‏ كنند و آنها را به ضررها و مفاسد معاصى و گناهان و اخلاق رذيله آشنا مى‏ نمايند و دلايل حقانيت دين مقدس اسلام را در مقابل ساير اديان براى آنها ظاهر و بارز مى ‏كنند و نتايج بسيار مى ‏گيرند.
سالى نيست كه به وسيله همين مجالس و تبليغات دينى، افرادى از بيگانگان اسلام قبول ننمايند! چه‏ بسا از منحرفين كه تحت تأثير تبليغات دينى قرار گرفته و از اعمال گذشته خود توبه نموده و به راه راست وارد مى‏ گردند. در هر سالى به وسيله اين مجالس و حضور در مجامع عزا و تأثير آيات و اخبار و مواعظ، جمعيت ‏هاى بسيارى از مردمان لاابالى و معصيت ‏كار توبه نموده و به واسطه ترك معاصى داخل در حوزه اخيار گردند.
اين است يك جهت از فرمايش رسول اكرم صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله كه علماى فريقين نقل نموده ‏اند:حسين منى وانا من حسين؛(1) حسين از من است و من از حسينم. يعنى احياى دين من به واسطه حسين است [كه] در زمان حياتش جان‏بازى كرد و به نيروى مظلوميت، ريشه ظلم بنى‏ اميه را كند؛ چه آن كه آنها مى ‏خواستند ريشه دين را بكنند.
و هزار سال است كه مجالس معظمى به نام آن بزرگ‏وار خفيه و آشكار تشكيل مى‏ شود، مردمان حاضر مى‏ شوند [و] به وسيله مبلغين و ناطقين، پى به حقايق دين برده و قدم در صراط مستقيم مى‏ گذارند. اين است مختصرى از اثرات و نتايج مجالس عزادارى كه مدارس اكابر آل‏ محمد عليهم‏ السلام مى‏ باشد.
و نيز توضيحا عرض مى‏ كنم كه محب و شيعه على عليه ‏السلام زائر و عزادار حسين بن على عليهماالسلام [و] علاقه‏ مندان و عشاق او، ترك واجبات نمى‏ كنند و مرتكب كباير معاصى نمى‏ شوند؛ چون مى‏ دانند و به آنها گفته شده است كه حضرت اباعبداللّه‏ الحسين عليه ‏السلام شهيد راه دين است و براى ترويج شعاير دين، شربت شهادت نوشيد؛ چنان‏چه در زيارت وارث و ساير زيارات وارد است كه مى‏ خوانيم: اشهد انك قد اقمت الصلاة واتيت الزكوة وامرت بالمعروف ونهيت عن المنكر واطعت اللّه‏ ورسوله حتى اتيك اليقين.(2)
و در اخبار معتبره فريقين از ام‏ المؤمنين عايشه و جابر و انس و ديگران رسيده كه پيغمبر صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله فرمود: من زار الحسين بكربلا عارفا بحقه وجبت له الجنة.(3)
و نيز مى‏ فرمايد من بكى على الحسين عارفا بحقه وجبت له الجنة.(4)
همان قسمى كه عبادات از واجبات و مستحبات، فرع بر معرفت خداست، اگر خدا را كماينبغى نشناسد، قصد قربت پيدا نمى‏ شود؛ لذا عبادات او هرچند كامل هم باشد، عاطل و باطل است.
گريه و زيارت هم فرع بر معرفت پيغمبر و امام است، يعنى بايد آن بزرگ‏وار را پسر پيغمبر و امام بر حق و وصى سيم رسول‏ اللّه‏ صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله بداند كه قائم به حق بوده و براى حق كشته شده و مخالفتش با يزيد براى آن بوده كه يزيد احكام دين را زير پا گذارده، تارك واجبات و فاعل محرمات بوده و ترويج اباطيل نموده و [درنتيجه] چنين زائر و عزادارى برخلاف طريقه و رويه مولاى خود هرگز عمل نمى‏ نمايد.
نواب : قبله صاحب! گرچه ما معتقد هستيم كه حسين، شهيد اهل حق و براى حق و به ناحق به دست عمال بنى‏ اميه كشته شده، ولى در ميان ما جماعتى هستند مخصوصا جوانانى كه در مكاتب و مدارس و اسكول‏ هاى جديد تحصيل مى‏ كنند، مى‏ گويند: جنگ كربلا جنگ دنيايى بوده، يعنى حب رياست و ميل به خلافت حسين بن على عليه ‏السلام را به سمت كوفه كشانيد، البته بر هر حكومت مقتدرى لازم است كه دفع مخاطرات كند. ناچار يزيد و عمالش مقابله به اين فتنه كردند و به آن‏ جناب پيشنهاد تسليم (بلاشرط) و تبعيت از خليفه يزيد كه اطاعتش واجب بوده است، نمودند كه به شام رود تا نزد خليفه محترم باشد، يا سلامت به وطن برگردد. آن‏ جناب زير بار نرفت تا آن كه كشته گرديد. پس عزادارى براى چنين دنيا طلبى كه براى حب جاه و رياست كشته شده، معنا ندارد بلكه بدعت است!
آيا جواب صحيحى داريد كه آنها را ساكت كنيد تا از اين عقيده برگردند و بدانند كه جنگ كربلا جنگ دنيايى نبوده، بلكه آن ‏جناب فقط براى خدا و حفظ دين خدا قيام نمود و جنگيد تا كشته شد.
داعى : چون وقت گذشته اگر در اين مرحله وارد شويم مى ‏ترسم سخن طولانى شود و اسباب كسالت گردد.
نواب : خير خير! ابدا كسل نمى ‏شويم، بلكه با علاقه مفرطى ميل به شنيدن اين موضوع و كشف حقيقت داريم كه در مقابله با مخالفين قادر به جواب باشيم. قطع بدانيد جواب دادن به اين قوم، ولو مختصر باشد، خدمت بزرگى است. تمنا مى‏ كنم بفرماييد.
*************************
1-البداية والنهاية، ج 8، ص 224 ـ مسند احمد، ج 4، ص 172 ـ مستدرك حاكم، ج 3، ص 177 ـ تاريخ دمشق، ج 14، ص 149.
2-شهادت مى‏ دهم كه تو اباعبداللّه‏ اقامه نماز و ادا زكات نمودى و امر به معروف و نهى از منكر و اطاعت خدا و رسول او نمودى تا دم مرگ. (كامل‏ الزيارات، ص 376).
3-هركس زيارت نمايد حسين عليه ‏السلام را در كربلا، در حالتى كه عارف به حق آن بزرگ‏وار باشد، بهشت بر او واجب مى‏ گردد.
4-هركس گريه كند بر حسين عليه ‏السلام در حالتى كه عارف به حق آن بزرگ‏وار باشد، بهشت بر او واجب مى‏ گردد.

نوشتن دیدگاه