حافظ : اين مطلب ثابت است و احدى انكار اين معنا را ننموده كه على ـ كرم ‏اللّه‏ وجهه ـ اسبق از همه امت در اسلام بوده، ولى نكته قابل توجه آن است كه اين سبقت دليل بر فضيلت و شرافت على ـ كرم‏ اللّه‏ وجهه ـ بر ديگران از صحابه نمى‏ باشد. گرچه صحيح است كه خلفاى معظم ابوبكر و عمر و عثمان ـ رضى ‏اللّه‏ عنهم ـ مدتى بعد از على ـ كرم ‏اللّه‏ وجهه ـ ايمان آوردند، ولى ايمان آن‏ها با ايمان على عليه ‏السلام فرق داشت و قطعا ايمان آنها از ايمان على عليه ‏السلام افضل بوده، به دليل آن كه على عليه ‏السلام طفلى نابالغ و آنها شيخى كبير و با عقل كامل بودند.
بديهى است ايمان پير ورزيده و جهان‏ديده و صاحب عقل كامل، از ايمان طفلى نو رسيده و نابالغ، افضل و بالاتر است؛ به علاوه، ايمان على عليه ‏السلام تقليدى و از آنها تحقيقى بوده؛ قطعا ايمان تحقيقى از ايمان تقليدى افضل است؛ چون قطعا بچه نابالغ و غير مكلف ايمان نمى ‏آورد مگر روى تقليد و على بچه دوازده ـ سيزده ساله تكليفى بر او نبوده و حتما تقليدا ايمان آورده است.
داعى : باعث تعجب است اين نوع مذاكرات از مثل شما دانش‏مندان قوم! متحيرم اين نوع گفتار شما را حمل بر چه بنمايم بگويم، عنادا لجاجت مى ‏فرماييد كه قلبم راضى نمى‏ شود به عالمى چنين نسبتى بدهم، مگر بگويم بدون فكر و تأمل تبعا للاسلاف صحبت مى‏ فرماييد؛ يعنى شما تقليدا (از خوارج و نواصب به تحريك اموى‏ ها) حرف مى ‏زنيد و تحقيقى در گفتار نداريد.
از شما سؤال مى‏ نمايم كه آيا على عليه ‏السلام در عالم طفوليت به ميل و اراده خودش بوده يا به دعوت رسول‏ اللّه‏ صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله بوده؟
حافظ : اولاً جناب‏عالى از طرز صحبت چرا متاثر مى‏ شويد؟ شبهه و اشكال در دل خلجان مى‏ كند. بايد مورد مذاكره قرار گيرد تا كشف حقايق شود.
و اما ثانيا جواب شما مسلم است كه به دعوت رسول خدا صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله على عليه ‏السلام ايمان آورد نه به ميل و اراده خود.
داعى : آيا رسول اكرم صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله كه على عليه ‏السلام را دعوت به اسلام نمود، مى ‏دانست كه تكليفى بر طفل قبل از بلوغ نيست يا نمى‏ دانست. اگر بگوييد نمى‏ دانست، نسبت جهل به آن حضرت داده ‏ايد و اگر مى ‏دانست طفل صبى را تكليفى در دين نمى‏ باشد، مع‏ذلك او را دعوت كرد، كار لغو و عبث و بى‏ جايى كرده. بديهى است نسبت لغو و عبث به رسول ‏اللّه‏ صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله محققا كفر است؛ چه آن كه پيغمبر صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله معرّا و مبراى از لغو و عبث است؛ خصوصا خاتم‏ الانبياء صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله؛ زيرا كه خداوند در آيه 3 سوره 53 (النجم) درباره آن حضرت مى ‏فرمايد: «وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى* إِنْ هُوَ إِلاّ وَحْيٌ يُوحى».(1)
*************************
1-رسول خدا به هواى نفس سخن نمى‏ گويد، آن‏چه مى‏ گويد از روى وحى است كه به او رسيده.

نوشتن دیدگاه