اهم از همه احاديث، حديث الدار است از جهت آن كه اولين روزى كه خاتم الانبياء صلى ‏الله‏ عليه ‏و آله نبوت خود را ظاهر ساخت، به خلافت على عليه‏ السلام هم صراحت فرمود؛ چنان‏چه امام احمد بن حنبل، رئيس الحنابله در مسند (1) و امام ثعلبى در تفسير (2) آيه انذار و صدرالائمه موفق بن احمد خوارزمى در مناقب (3) و محمد بن جرير طبرى در تفسير آيه در تاريخ الامم و الملوك (4) به طرق مختلفه و ابن ابى الحديد معتزلى در شرح‏ نهج البلاغه (5) نقلاً از نقض العثمانيه ابوجعفر اسكافى و ابن ‏اثير در كامل (6) مرسلاً و حافظ ابونعيم در حلية الاولياء (7) و حميدى در جمع بين‏ الصحيحين و بيهقى در سنن (8) و دلايل (9) و ابوالفداء در تاريخ (10) خود و حلبى در سيره ‏الحلبية (11) و امام ابوعبدالرحمن نسائى در خصائص‏ العلوى (12) و حاكم ابوعبداللّه‏ در مستدرك (13) و شيخ سليمان بلخى حنفى در باب 31 ينابيع‏ المودة (14) از مسند امام احمد و تفسير ثعلبى و محمد بن يوسف گنجى شافعى در باب 51 كفايه ‏الطالب (15) و ديگران از اكابر علماى شما، به مختصر كم و زياد، در الفاظ و عبارات نقل نموده ‏اند؛ زمانى كه نازل شد آيه 214 سوره 26 (شعراء) «وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ» رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه ‏و ‏آله چهل نفر از اشراف و رجال بزرگ و خويشاوندان خود را از قريش دعوت نمود در منزل عم اكرمش جناب ابوطالب و براى آنها يك ران گوسفند و قدرى نان و صاعى از شير غذا حاضر نمود. حضرات خنديدند و گفتند: «محمد غذاى يك نفر را حاضر نكرده» (چون در ميان آنها كسانى بودند كه يك شتر بچه را تنها مى‏ خوردند) حضرت فرمودند: كلو بسم اللّه‏؛ بخوريد به نام خداوند متعال. پس از آن كه خوردند و سير شدند به يك‏ديگر مى‏ گفتند: هذا ما سحركم به الرجل؛ محمد به اين غذا شما را سحر نمود.
آن‏گاه حضرت برخاست در ميان آنها، پس از مقدماتى از سخن كه نمى‏ خواهم به نقل تمام كلمات آن حضرت طول كلام بدهم. شاهد مقصود اين است كه فرمود: يا بنى‏ عبدالمطلب، ان اللّه‏ بعثنى بالخلق كافة واليكم خاصة وانا ادعوكم الى كلمتين خفيفتين على اللسان وثقيلتين على الميزان تملكون بهما العرب والعجم وتنقاد لكم بهما الامم وتدخلون بهما الجنة وتنجون بهما من‏النار شهادة ان لا اله إلاّ اللّه‏ وانى رسول‏اللّه‏ فمن يجبنى الى هذا الامر ويوازرنى الى القيام به يكن اخى ووزيرى ووارثى وخليفتى من بعدى؛
يعنى اى فرزندان عبدالمطلب، خداى تعالى مرا مبعوث فرمود بر عموم مردمان و به خصوص بر شما، و من شما را دعوت مى ‏كنم به دو كلمه‏ اى كه بر زبان سبك و آسان است و در ترازوى اعمال سنگين و گران و شما به گفتن اين دو كلمه بر عرب و عجم مالك شويد و ايشان شما را منقاد گردند و جميع امم در تحت انقياد شما درآيند و به اين دو كلمه به بهشت رويد و از دوزخ نجات يابيد و آن دو كلمه، گواهى دادن به وحدانيت خدا و رسالت من است. پس هركس مرا اجابت كند در اين كار (يعنى اول كس باشد كه مرا اجابت نمايد) و معاونت من نمايد، او برادر من و وزير و وارث و خليفه من خواهد بود بعد از من؛ و اين جمله آخر را سه مرتبه تكرار نموده و در هر سه مرتبه احدى جواب نداد الا على عليه ‏السلام جواب داد: انا انصرك و وزيرك يا نبى ‏اللّه‏؛ يعنى من شما را كمك و ياورى مى‏ نمايم، اى پيغمبر خدا.
پس حضرت او را نويد خلافت داد و آب دهان مبارك در دهان او افكند و فرمود: «ان هذا اخى و وصيى و خليفتى فيكم؛ يعنى اين على وصى و خليفه من است در ميان شما.» و در بعضى از آن كتاب‏ هاست خطاب به خود على نموده، فرمود: انت وصيى و خليفتى من بعدى؛ يعنى تو يا على وصى و خليفه منى بعد از من.
علاوه بر علماى اسلام از شيعه و سنى، مورخين بيگانه از ساير ملل كه تاريخ اسلام نوشته ‏اند با نداشتن تعصب مذهبى (چه آن كه نه سنى بودند و نه شيعه) اين مجلس مهمانى را نقل نموده ‏اند كه از جمله آنها مورخ و فيلسوف غرب (توماس كارلايل انگليسى) بوده كه در قرن هيجدهم مسيحى در اروپا شهرت جهانى داشته، در كتاب مشهور خود كه مصرى‏ ها ترجمه به عربى نموده ‏اند به نام (الابطال و عباده ‏المبطولة) شرح مجلس مهمانى قريش را در منزل جناب ابى‏ طالب داده تا آن‏جا كه مى‏ نويسد بعد از خطابه پيغمبر صلى‏ الله ‏عليه ‏و ‏آله على عليه ‏السلام از جا برخاست و ابراز ايمان نمود و آن مقام بزرگ خلافت نصيب او گرديد.
و مسيو پول لهوژور فرانسوى معلم دارالفنون پاريس، در رساله مختصرى كه در حالات حضرت خاتم ‏النبيين صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله نوشته و در سال 1884 مسيحى در پاريس چاپ شده و نيز جرجيس صال انگليسى و هاشم نصرانى شامى در مقالة فى ‏الاسلام از ص 83 تا 86 از نسخه مطبوعه سال 1891 با تعصب و مخالفتى كه با اسلام و مسلمين داشتند و مخصوصا مستر جان ديون پورت كه مؤلف عالى‏ قدر با انصاف بوده در صفحه 20 كتاب ذى‏ قيمت خود (محمد و قرآن) با فكرى روشن و قلبى پاك اقرار نمودند بر اين كه پيغمبر در بسيارى از امكنه و ازمنه اشاره به اين معنا نموده
از جمله:
*************************
1-مسند احمد، ج 1، ص 195.
2-تفسير ثعلبى، ج 7، ص 182.
3-مناقب خوارزمى، ص 5.
4-تاريخ طبرى، ج 2، ص 63.
5-شرح ابن‏ ابى‏ الحديد، ج 13، ص 244.
6-الكامل ابن‏ اثير، ج 2، ص 62.
7-حليه ‏الاولياء، ج 1، ص 66.
8-سنن بيهقى، ج 9، ص 7.
9-دلايل بيهقى، ج 2، ص 179.
10-تاريخ ‏ابوالفداء، ج 1، ص 116.
11-سيره حلبيه، ج 1، ص 460.
12-خصائص ‏العلوى، ص 86.
13-مستدرك حاكم، ج 4، ص 49.
14-ينابيع ‏المودة، ج 1، ص 311.
15-كفايت‏ الطالب، ص 204، باب 51.

نوشتن دیدگاه