شما را به خدا (ابوحنيفه يا مالك بن انس و يا شافعى و يا امام احمد بن حنبل) در زمان رسول خدا صلى‏ الله ‏عليه ‏و‏ آله بوده و اصول و فروع مذهب خود را از آن حضرت بى ‏واسطه اخذ نموده ‏اند؟
حافظ : احدى چنين ادعايى ننموده كه ائمه اربعه به شرافت درك مصاحبت آن حضرت رسيده باشند.
داعى : آيا اميرالمؤمنين على بن ابى ‏طالب عليه‏ السلام درك مصاحبت رسول خدا را نموده و باب علم آن حضرت بوده يا نه؟!
حافظ : بديهى است كه از كبار صحابه و بلكه از جهاتى افضل آنها بوده است.
داعى : پس روى اين قاعده اگر ما بگوييم پيروى از على بن ابى‏ طالب عليه ‏السلام به حكم آن كه پيغمبر فرموده: «اطاعت على اطاعت من است» و باب علم آن حضرت بوده و امت را امر فرموده كه هركس مايل است از علم من بهره بردارد، بايد به در خانه على برود، واجب است [و] حق گفته ‏ايم و اگر بگوييم سرپيچى از مذهب جعفرى كه عين مذهب محمدى است نظر به اين كه خاتم ‏الانبياء صلى ‏الله ‏عليه ‏و‏ آله پيشوايان آنها را عديل‏ القرآن معرفى نموده و تخلف از آنها را موجب هلاكت قرار داده، به متقضاى حديث شريف ثقلين و حديث سفينه كه متفق‏ عليه فريقين (شيعه و سنى) مى‏ باشد، چنان‏چه قبلاً اشاراتى به آنها شد (1) كه عدم پيروى از آنها موجب خذلان است، حق داريم [و] دليل داريم كه بگوييم سرپيچى از عترت طاهره، تمرد امر رسول ‏اللّه‏ و خروج از صراط مستقيم و عدم استمساك به حبل‏ المتين است.
مع‏ ذلك چنين اعمالى از طرف علماى شيعه نسبت به جاهلى از جهال اهل ‏تسنن صادر نگرديده تا چه رسد نسبت به علماى آنها. پيوسته به جامعه شيعه گفته‏ ايم كه اهل ‏تسنن برادران مسلمان ما هستند؛ بايد با هم متحد و متفق باشيم.
ولى برخلاف علماى شما پيوسته شيعيان مؤمن، موحد، پاك، و پيروان اهل‏ بيت رسالت را اهل بدعت و رافضى و غالى و يهودى، بلكه كافر و مشرك مى‏ خوانند و به جرم اين كه چرا تقليد به يكى از فقهاى اربعه (ابوحنيفه، مالك بن انس، محمد بن ادريس، و احمد بن حنبل) نمى ‏نمايند، مشرك و كافر و رافضى باشند؟ (و حال آن كه هيچ دليلى در دست نيست كه مسلمين مجبور باشند حتما پيروى از يكى از آنها بنمايند) ولى برعكس، كسانى كه پيروى از اهل ‏بيت رسالت و عترت طاهره به امر آن حضرت مى‏ نمايند، قطعا اهل نجات مى‏ باشند.
به همين فتاواى بى‏ جا و گفتارهاى ناهنجار بهانه به دست عوام خود داده كه هر وقت فرصتى به دست آوردند، تمام عملياتى كه بايستى با كفار بنمايند، بلكه بدتر با شيعيان مؤمن موحد مى ‏نمودند: از قتل و غارت و هتك حرمت نواميس آنها.
*************************
1-مراجعه شود به جلسه سوم همين كتاب.

نوشتن دیدگاه