شيعيان اميرالمؤمنين على عليه ‏السلام همه بندگان خالص حق‏ تعالى و مطيع و فرمان‏بردار خداوند سبحان ـ جلّ و علا ـ و محمد صلى‏ الله ‏عليه ‏و‏ آله ـ بنده و رسول او ـ مى ‏باشند و درباره على بن ابى ‏طالب عليه ‏السلام نمى‏ گويند و عقيده ندارند مگر آن‏چه پيغمبر درباره او فرموده [و] على را عبد صالح پروردگار و وصى و خليفه منصوص رسول‏ اللّه‏ صلى ‏الله‏ عليه ‏و‏ آله مى ‏دانيم و هركس غير از اين عقيده داشته باشد او را مردود و از خود دور مى‏ دانيم مانند غلات از مسلمين از قبيل سبائيه و خطابيه و غرابيه و علياويه و مخمسه و بزيغيه و امثال آنها، مانند نصيريه كه در قسمتى از شهرها و قراى ايران و ساير بلاد مانند موصل و سوريا متفرق هستند به نام اهل‏ حق.
عموم شيعيان از آنها برى هستند و آن ها را كافر و مرتد و نجس مى‏ دانند و در تمام كتب فقهيه و رسائل عمليه فقهاى اماميه، غلات را در شمار كفار آورده ‏اند، به علت آن كه آن ها داراى عقايد فاسده بى‏ شمار مى ‏باشند؛ از قبيل آن كه مى‏ گويند: چون ظهور روحانى در هيكل جسمانى محال نيست، چنان‏چه جبرئيل به صورت دحيه كلبى بر پيغمبر ظاهر مى ‏گرديد، لذا حكمت حكيمانه حق اقتضا كرد كه ذات اقدسش در هيكل بشر آشكار گردد، فلذا به صورت و جسم على عليه‏ السلام ظاهر گرديد! به همين جهت مقام على عليه‏ السلام را بالاتر از مقام مقدس پيغمبر خاتم مى ‏دانند و از زمان خود آن حضرت به اغواى شياطين جن و انس، جمعى به اين عقيده قائل بودند، و آن حضرت خود جمعى از اهل هند و سودان را كه آمدند و اقرار به الوهيت آن حضرت نمودند، هر چند آنها را پند داد، فايده نبخشيد. عاقبت امر فرمود آنها را در چاه ‏هاى دود به طريقى كه در كتب اخبار ثبت است، هلاك ساختند.
چنان‏چه شرح اين قضيه تفصيلاً در بحارالانوار (1) تأليف علامه جليل‏ القدر مرحوم ملا محمد باقر مجلسى ـ قدس سره القدّوسى ـ مسطور است.
و حضرت اميرالمؤمنين و ائمه معصومين ـ سلام‏ اللّه‏ عليهم اجمعين ـ آنها را لعن نموده و از آنها بيزارى جسته ‏اند. مانند آن‏چه در كتب معتبره ما از مولانا اميرالمؤمنين عليه‏ السلام نقل شده كه فرمود: اللهم انى برى‏ء من الغلاة كبرائة عيسى بن مريم من النصارى. اللهم اخذلهم ابداً ولاتنصر منهم احدا.(2)
و در خبر ديگر است كه آن حضرت فرمود: يهلك فىّ اثنان ولاذنب لى؛ محب مفرط و مبغض مفرط، انا ابرء الى اللّه‏ ممن يغلوا فينا فوق حدنا كبرائة عيسى ابن مريم من النصارى.(3)
و نيز فرمود: يهلك فىّ اثنان؛ محب غال و مبغض قال.(4)
به همين جهت جامعه شيعه اماميه اثناعشريه، بيزارى مى‏ جويند از هر كس كه نظاماً و نثراً درباره على اميرالمؤمنين  عليه‏ السلام و اهل‏ بيت اطهارش غلو بنمايند و در مقام تعريف، آن ها را از مقامى كه خدا و رسول براى آنها معين نموده ‏اند، بالاتر ببرند و از عبوديت به ربوبيت برسانند و كسانى كه چنين عقيده‏ اى داشته باشند، از ما نيستند، بلكه از غلات و ملاعينند. شما حساب جامعه شيعه اماميه اثناعشريه را از آنها جدا بدانيد؛ چه آن كه اجماع علماى اماميه بر كفر و نجاست غلات مى‏ باشد و اگر مراجعه نماييد به كتب استدلاليه فقهاى شيعه مانند جواهرالكلام و مسالك و غيره و رسائل عمليه مانند عروه ‏الوثقى مرحوم آيت‏ اللّه‏ يزدى قدس‏ سره و وسيله ‏النجاة آيت‏ اللّه‏ العظمى اصفهانى ـ مدّظلّه‏ العالى على رؤس الانام ـ در باب طهارت و باب زكات و باب ازدواج و باب ارث، فتاواى فقهاى ما را بر كفر و نجاست آنها مى‏ بينيد و مشاهده مى‏ كنيد كه همگى فتوا داده ‏اند كه جايز نيست مداخله در غسل و دفن آنها، و حرام است مزاوجت با آنها (با آن كه به طريق متعه مزاوجت اهل كتاب را جايز مى‏ دانند) و حق ‏الارث مسلمان به آنها داده نمى‏ شود و حتى از دادن صدقات و زكات به آنها منع گرديده.
و در كتب كلاميه و عقايد فرقه ناجيه شيعه، مبسوطا و مستدلاً بيان گرديده كه اين فرقه فاسد و كافر و تبرى و بيزارى از آنها بر هر مسلمانى، خاصه شيعيان خالص ‏العقيده لازم و واجب است.
و دلايل كامله محكمه از آيات و اخبار بر منع و رد غلات وارد است كه به بعض از آنها اشاره نموديم:
در آيه 77 سوره 5 (مائده) صريحا مى‏ فرمايد: «قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ لا تَغْلُوا فِي دِينِكُمْ غَيْرَ الْحَقِّ وَ لا تَتَّبِعُوا أَهْواءَ قَوْمٍ قَدْ ضَلُّوا مِنْ قَبْلُ وَ أَضَلُّوا كَثِيرا وَ ضَلُّوا عَنْ سَواءِ السَّبِيلِ».(5)
مرحوم علامه مجلسى ـ قدس سره القدوسى ـ در بحارالانوار (6) (كه دائرة المعارف شيعه اماميه مى‏باشد) اخبار بسيارى در مذمت آنها و دور بودن خاندان رسالت از مدعاى آنها نقل نموده؛ از جمله نقل مى ‏نمايد از امام به حق ناطق، كاشف اسرار حقايق، امام جعفر بن محمد الصادق عليهماالسلام كه فرموده: و ما نحن إلاّ عبيد الذى خلقنا و اصطفانا واللّه‏ مالنا على اللّه‏ من حجة ولا معنا من اللّه‏ برائة و انا لميتون و موقوفون و مسئولون من احب الغلاة فقد ابغضنا و من ابعضهم فقد احبنا الغلاة كفار والمفوّضه مشركون لعن اللّه‏ الغلاة.
خلاصه معنى آن كه: «ما بندگان خدايى هستيم كه ما را آفريده و از ميان خلق برگزيده. به درستى كه ما مى ‏رويم و در نزد پروردگار ايستاده و سؤال كرده مى‏ شويم (يعنى ما هم بشرى مانند شما هستيم). كسى كه دوست بدارد غلات را دشمن ما مى ‏باشد و كسى كه آنها را دشمن بدارد، دوست ما مى ‏باشد. غلات كافر و مفوضه مشركند. لعن خدا بر غلات باد!»
و نيز از آن حضرت، پيشواى بزرگ شيعيان، نقل كرده‏ اند كه فرمود: لعن اللّه‏ عبداللّه‏ بن سباء انه ادعى الربوبيه فى اميرالمؤمنين و كان واللّه‏ اميرالمؤمنين عبداللّه‏ طائعاً الويل لمن كذب علينا و ان قوماً يقولون فينا ما لانقوله فى انفسنا نبرء الى اللّه‏ منهم نبرء الى اللّه‏ منهم.(7)
و در كتاب عقايد صدوق (8) ابو جعفر محمد بن على بن الحسين بن موسى بن بابويه قمى ـ قدس سره القدوسى ـ كه از مخافر فقهاى شيعه اماميه است، خبرى از زرارة بن اعين كه از موثقين روات شيعه و حافظ علم اهل‏ البيت و از اصحاب حضرت باقرالعلوم و صادق آل محمد ـ سلام ‏اللّه‏ عليهم اجمعين ـ بوده است، نقل نموده است كه گفت: «خدمت حضرت صادق عليه ‏السلام امام ششم عرض كردم: مردى از اولاد عبداللّه‏ بن سبا قائل به تفويض است. فرمودند: تفويض چيست؟ عرض كردم، مى‏ گويد: انّ اللّه‏ عزوجل خلق محمدا و عليا ثم فوض الامر اليهما فخلقا و رزقا و احيا و أماتا.(9)
حضرت فرمودند: كذب عدواللّه‏؛ دروغ گفته دشمن خدا! زمانى كه برگشتى به سوى او، بخوان اين آيه را كه از سوره رعد است: «أَمْ جَعَلُوا لِلّهِ شُرَكاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ قُلِ اللّه‏ُ خالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَ هُوَ الْواحِدُ الْقَهّارُ» (10) آيه 16 سوره 13 (رعد).
اين آيه شريفه خود صراحت دارد بر توحيد خداى تعالى. (زراره گفت: وقتى نزد او رفتم و اين آيه را كه امام فرموده بود بر او خواندم، كانّه سنگ بر دهانش افكندم، لال شد).
از اين قبيل اخبار در كتب معتبره ما از ائمه طاهرين عليهم‏ السلام و پيشوايان به حق شيعه در طعن و لعن و سب طايفه غلات بسيار وارد شده، خوب است همان قسمى كه ما كتاب‏ هاى علماى شما را مى‏ خوانيم، شما هم كتب معتبره علماى شيعه را بخوانيد تا تفوه به كلماتى ننماييد كه باعث اغواى عوام بيچاره گردد و شما هم در محكمه عدل الهى گرفتار باشيد.
از آقايان محترم انصاف مى‏ خواهم! آيا در صورتى كه ائمه ما چنين بياناتى براى راه‏نمايى شيعيان خود فرموده ‏اند و شيعيان واقعى يعنى پيروان على و آل على از موالى خود، اين اخبار را شنيده باشند، مع‏ذلك آنها را خدا يا در مقام خدا قرار [مى]دهند؟!
طايقه غلات به كلى از ما بر كنار[ند] و ما از آنها بيزار و بر كنار هستيم، ولو صورتاً دعوى تشيع نمايند. خدا و پيغمبر و على و آل على عليهم ‏السلام همگى از آنها بيزار و تمامى شيعيان هم از آنها بيزار و بركنار هستند. چنان‏چه مولاى ما اميرالمؤمنين عليه ‏السلام، رئيس غلات، عبداللّه‏ بن سباء ملعون را تا سه روز حبس نمود و امر به توبه فرمود، چون قبول نكرد لاجرم او را به آتش سوزانيد.
شما را به خدا خجالت ندارد كه علماى شما روى تعصب و عادت و تبعيت از اسلاف، بنويسند، مؤسس اساس تشيع اين عبداللّه‏ ملعون بوده كه به امر على عليه‏ السلام سوزانيده شده است و حال آن كه علماى شيعه در تمام كتب مربوطه، پيروى از ائمه خود نموده و عبداللّه‏ را ملعون خوانده‏ اند. پس پيروان عبداللّه‏ هم ملعونند چه آن كه از غلاتند نه شيعيان خالص ‏الولاى آل محمد و عترت طاهره پيغمبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله كه از غلو درباره آن خاندان جليل دور و بركنارند.
اگر مؤسس اساس تشيع، عبداللّه‏ ملعون بوده و شيعيان پيرو آن بوده ‏اند، چنان‏چه متعصبين از علماى شما نوشته و ديگران هم كوركورانه تبعيت از آنها نموده و در مجالس نقل مى ‏نمايند، لااقل بايستى در يكى از كتب شيعه تمجيدى از او شده باشد.
اگر شما يك كتاب از علماى شيعه نشان داديد كه تمجيدى از عبداللّه‏ ملعون نموده باشند، داعى تسليم به تمام گفتارهاى شما مى‏ شوم و اگر نشان نداديد (و هرگز نمى ‏توانيد نشان داد) پس بترسيد از روز حساب و محكمه عدل الهى و شيعيان موحد پاك را پيروان عبداللّه‏ ملعون نخوانيد و امر را بر عوام بى‏ خبر مشتبه ننماييد.
و نيز از جناب‏ عالى برادرانه تقاضا دارم چون اهل ‏علم هستيد، پيوسته روى قاعده علم و منطق و حقيقت صحبت كنيد نه روى گفتار بى‏ منطق و حقيقت و شهرت ‏هاى بى ‏اساس كه اعادى در اطراف شيعيان عناداً و لجاجاً نسبت داده ‏اند.
حافظ : نصايح برادرانه شما مورد قبول و توجه هر عاقلى است، ولى اجازه بفرماييد حقير هم مِن باب تذكر جملاتى به عرضتان برسانم.
داعى : بسيار ممنون مى‏ شوم، بفرماييد.
حافظ : شما در بيانات، پيوسته مى ‏فرماييد ما غلو درباره امامان نمى‏ نماييم و غلات را مردود و ملعون و اهل آتش مى‏ دانيد، ولى در اين دو شب مكرر كلماتى از شما شنيده مى ‏شود درباره امامان كه روى قواعدى كه خودتان بيان مى‏ نماييد، آنها راضى به اين قبيل امور نيستند. ممكن است شما هم در موقع گفتار با ملاحظه باشيد تا مورد طعن واقع نشويد.
داعى : داعى خشك و جامد و متعصب و جاهل نمى ‏باشم. خيلى ممنون مى‏ شوم كه اگر لغزشى در گفتارم ظاهر شود يادآور شويد، چون انسان مركز سهو و نسيان است. تمنا مى ‏كنم آن‏چه در اين دو شب ملاحظه فرموديد برخلاف رضاى ائمه هدى گفته شده كه مطابقه با علم و عقل و منطق نمى ‏كند، بيان فرماييد.
حافظ : در اين دو شب مكرر از شما شنيدم در موقعى كه نام امامان خود را مى ‏بريد عوض آن كه بفرماييد ـ رضى ‏اللّه‏ عنهم ـ «سلام ‏اللّه‏ عليهم» [و] «صلوات ‏اللّه‏ عليهم» فرموده ‏ايد، و حال آن كه خود مى‏ دانيد به حكم آيه شريفه سوره احزاب كه مى‏ فرمايد: «إِنَّ اللّه‏َ وَ مَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِيما» (11)، سلام و صلوات فقط مخصوص رسول خدا صلى ‏الله ‏عليه‏ و ‏آله مى ‏باشد و حال آن كه شما در بيانات خود صلوات و سلام را درباره امامان نيز مى‏ آوريد. بديهى است اين عمل برخلاف نص صريح قرآن مجيد است. از جمله ايراداتى كه به شما مى ‏نمايند همين موضوع است كه مى‏ گويند: اين امر بدعت [است] و اهل بدعت، اهل ضلالتند.
*************************
1-بحارالانوار، ج 25، ص 287.
2-پروردگارا! من بيزارم از طايفه غلات مثل بيزارى جستن عيسى از نصارا. خداوندا! مخذول و منكوب فرما ايشان را و يارى مفرما احدى از ايشان را. امالى طوسى، ص 650.
3-هلاك مى‏ گردند درباره من دو طايفه و مرا گناهى نيست يعنى چون به عمل آنها راضى نيستم، لذا گناه‏كار نيستم: يك طايفه آنهايى هستند كه در محبت من افراط مى‏ نمايند و غلو بسيار مى ‏كنند و طايفه ديگر كسانى ‏اند كه بغض و عداوت بى‏ جهت به من دارند. به درستى كه ما بيزارى مى‏ جوييم به سوى خداوند از كسانى كه غلو مى‏ نمايند در حق ما و ما را از حد خودمان تجاوز مى‏ دهند؛ مانند بيزارى عيسى‏ بن مريم از نصارا. (عيون اخبارالرضا، ج 1، ص 217 ـ بحارالانوار، ج 25، ص 135).
4-هلاك مى ‏گردند درباره من دو طايفه: يكى دوستى كه از راه محبت غلو مى ‏نمايد و ديگرى دشمنى كه مرا از حد خودم فرود آورد. مناقب آل ابى ‏طالب، ج 1، ص 227 ـ بحارالانوار، ج 25، ص 285.
5-بگو اى احمد، اى اهل كتاب در دين خود به ناحق غلو نكنيد غلو ناروا و باطل (مانند غلو نصارا درباره حضرت مسيح و يهود درباره عزير) و از پى خواهش‏ هاى آن قومى كه خود گم‏راه شدند و بسيارى را نيز گم‏راه كردند و از راه راست دور افتادند، نرويد.
6-بحارالانوار، ج 25، ص 289.
7-لعنت خدا بر عبداللّه‏ بن سبا كه ادعا نمود ربوبيت و خدايى را در حق اميرالمؤمنين عليه ‏السلام! به خدا قسم كه آن حضرت بنده مطيع خدا بود! واى بر كسانى كه دروغ گفتند بر ما، طايفه ‏اى مى‏ گويند درباره ما چيزى را كه نمى‏ گوييم ما آن را در حق خودمان! آن‏گاه دو مرتبه فرمود: ما بيزارى مى‏ جوييم به سوى خدا از ايشان. رجال كشى، ص 70 ـ بحارالانوار، ج 25، ص 286.
8-عقايد صدوق، ص 100 ـ بحارالانوار، ج 25، ص 343.
9-خداى عزوجل آفريد محمد و على را، پس امور عباد را به ايشان سپرد، پس ايشانند خالق و رازق و زنده ‏كننده و ميراننده.
10-آيا مشركان براى خداى تعالى شريكانى قرار دادند كه آنها هم مانند خدا چيزى خلق كردند و بر ايشان خلق خدا و آنها مشتبه گرديد و ندانستند كه آفريده خدا كدام است و آفريده شركا كدام. بگو اى محمد (هرگز چنين نيست)، بلكه تنها خداى متعال آفريننده همه چيزهاست و اوست يگانه در الوهيت كه همه عالم مقهور اراده اوست.
11-خدا و فرشتگانش بر روان پاك پيغمبر درود مى ‏فرستند؛ شما هم اى اهل ايمان، بر او درود بفرستيد و سلام گوييد و تسليم فرمان او شويد؛ آيه 56 سوره 33 (احزاب).

نوشتن دیدگاه