در اثر مباحثات و مناظراتى كه در حضور شخص پادشاه در دربار شاهنشاهى بين جمال ‏الملة و الدين علامه كبير حسن بن يوسف بن على بن مطهر حلى كه از نوابغ دهر و مفاخر علماى شيعه در آن عصر بوده است، با خواجه نظام ‏الدين عبدالملك مراغى قاضى ‏القضاة شافعى كه افضل و اعلم علماى اهل‏ سنت در آن زمان بوده، واقع گرديد و در آن محضر، مبحث امامت مورد گفت‏گو قرار گرفت و جناب علامه با دلايل ساطعه و براهين قاطعه، اثبات امامت و خلافت بلافصل اميرالمؤمنين على عليه ‏السلام و ابطال دعوى ديگران را به وجهى ظاهر نمود كه راه تشكيك براى احدى از حاضران نماند، تا جايى كه خواجه نظام ‏الدين گفت: «ادله جناب علامه بسيار ظاهر و قوى است، ولى چون گذشتگان ما راهى را رفته ‏اند ما هم بايد براى اسكات عوام و جلوگيرى از تفرقه كلمه اسلام آن راه را برويم و پرده ‏درى ننماييم.»
در آن ميانه چون شاهنشاه، تعصبى نداشت و با گوش عقلانى دلايل طرفين را استماع مى‏ نمود، بعد از خاتمه مباحثات، حقيقت تشيع بر او ظاهر و هويدا گرديد؛ لذا مذهب حق اماميه را اختيار و اعلان آزادى مذهب شيعه را به تمام بلاد ايران صادر نمود.
و از همان مجلس به تمام حكّام و فرمان‏داران ولايات اعلام نمود كه در تمام مساجد و مجامع خطبه به نام اميرالمؤمنين و ائمه طاهرين ـ سلام ‏اللّه‏ عليهم اجمعين ـ بخوانند و امر داد روى دنانير مسكوكه كلمه طيبه لا اله إلاّ اللّه‏ محمد رسول ‏اللّه‏ على ولى‏ اللّه‏ در سه سطر متوازى نقش كردند.
و جناب علامه حلى را كه از حله براى حل مسأله محلل احضار نموده بود (و به همين جهت در آن مجلس باب مناظره باز و حقيقت تشيع ظاهر گرديد) در نزد خود نگاه داشت و براى او مدرسه سياره تهيه [كرد] و طلاب علوم اطراف آن جناب را گرفتند. در اثر تبليغات بسيار كه بى ‏پرده، علنى و برملا حقايق را بيان مى ‏نمودند، بى ‏خبران هم پى به حقيقت طريقه حقه اماميه برده، خورشيد درخشنده ولايت از زير ابر تقيه بيرون آمد. از همان زمان مذهب حق تشيع خورشيدوار از زير ابر جهل و نادانى ظاهر و هويدا گرديد و بعد از هفتصد سال، تقريبا به تقويت سلاطين با اقتدار صفويه و تبليغات كامله آن زمان، ابرهاى تيره و تار به كلى پراكنده و خورشيد ولايت و امامت، جهان‏ تاب شد.
پس اگر روزى ايرانيان مجوسى و معتقد به دو مبدأ «يزدان» و «اهريمن» بودند، لكن به محض آن كه دلايل و براهين منطقى اسلاميان را شنيدند، به جان و دل پذيرفتند و الى ‏الحال با صميميت كامله بر عقيده اسلامى خود ثابتند.
و اگر افرادى در ميان ايرانيان پيدا شوند كه مجوسى [بوده] يا پاى‏بند به جايى نباشند يا [شوند] در سلسله غلات وارد و على عليه‏ السلام را از مقام خودش ترقى داده، در مرتبه الوهيت وارد كنند و او را خالق و رازق عبّاد بدانند يا معتقد به حلول و اتحاد و وحدت وجود باشند، ربطى به اصل جامعه و جمعيت ايرانيان پاك‏دل ندارد. در هر قوم و ملتى اين نوع مردمان بى‏ علاقه يا بى ‏فكر و خرد پيدا مى‏ شوند، ولى اكثريت ملت نجيب و دانش‏مند ايرانى، داراى عقيده و ايمان ثابت به وحدانيت حق ‏تعالى ـ جلت عظمته ـ و نبوت خاتم ‏الانبياء صلى‏ الله ‏عليه ‏و ‏آله و پيروان اميرالمؤمنين و يازده فرزندان آن حضرت حسب ‏الامر رسول ‏اللّه‏ صلى‏ الله ‏عليه ‏و‏ آله مى‏ باشند.
حافظ : عجب است از جناب ‏عالى حجازى مكى و مدنى، براى ايامى چند كه در ايران توقف نموديد، آن قدر طرف‏دارى از ايرانيان مى‏ نماييد و آنها را پيرو على ـ كرم‏ اللّه‏ وجهه ـ مى ‏دانيد، در حالتى كه على خود بنده و مطيع و فرمان‏بردار پروردگار متعال بوده، ولى شيعيان ايرانى همگى على عليه ‏السلام را خدا مى‏ دانند و از خدا جدا نمى‏ دانند و در اشعار خود على را نازل منزله حق، بلكه عين حق مى ‏دانند؛ چنان‏ چه در ديوان‏ ها و دفترچه ‏هاى آن ها اين نوع كفريات ظاهر است، مگر نه اين قبيل اشعار از عرفاى شيعه ايرانى وارد است كه از قول على ـ كرم اللّه‏ وجهه ـ مى‏ گويند (و قطعا على از چنين عقيده‏ اى بيزار است):
من طلسم غيب و كنز لاستم

يعنى از للّه‏ و لا بالاستم

مظهر كل عجايب كيست من

صاحب عون نوائب كيست من

ديگرى گفته:
در مذهب عارفان آگاه (گم‏راه)

داعى : عجب از شماست كه بدون تحقيق تمام شيعيان ايرانى را غالى و على ‏پرست مى‏ دانيد و به همين كلمات امر را بر برادران سنى بى ‏خبر ما مشتبه مى ‏كنيد [و] برادركشى را باب مى‏ نماييد كه در افغانستان و هندوستان و ازبكستان و تاجيكستان و غيره به قدرى از مسلمانان شيعه كشتند كه خون‏ ها جارى نمودند!
مسلمانان ازبكستان و تركستان در اثر تحريكات علماى خود كه می ‏گفتند: شيعيان على‏ پرست و مشرك و كافر و قتلشان واجب است، آن همه خون‏ ها از مسلمانان ايرانى ريختند كه اوراق تاريخ را لكه‏ دار نمودند!! عوام بيچاره اهل ‏تسنن به رهبرى امثال شما آقايان علما با نظر كينه، بلكه كفر و شرك و ارتداد به مسلمانان ايرانى مى ‏نگرند!!
در ازمنه سالفه، تركمن ‏ها در راه خراسان سر راه قوافل ايرانى را مى ‏گرفتند و به قتل و غارت مشغول [مى ‏شدند] و مى ‏گفتند: هركس هفت نفر رافضى (شيعه) را بكشد، بهشت بر او واجب مى‏ شود!!
قطع بدانيد كه مسئوليت اين اعمال و قتل‏ عام‏ ها بر عهده امثال شما آقايان است كه [كه] به گوش آنها مى‏ رسانيد شيعيان على ‏پرست و مشرك و كافرند. سنى‏ هاى عوام بى‏ خبر خوش‏ باور هم قبول مى‏ كنند، فلذا به قصد ثواب پيرامون چنين اعمالى مى‏ گردند.

نوشتن دیدگاه