و جناب سيد علاءالدين‏ حسين فرزند ديگر حضرت امام موسى ‏الكاظم كه با برادر بزرگ‏وارش به شيراز آمدند، در گوشه‏ اى پنهان و شب و روز به عبادت مشغول [بودند و] در آن نزديكى، قتلغ‏ خان را باغى وسيع بوده، روزى حضرت در گوشه آن باغ تفرج مى‏ نموده كه آن حضرت را شناختند [و] همان‏ جا شهيدش نمودند [و] در حالتى كه قرآنى در دست مباركش بوده، زير خاك پنهان گرديد.
سال‏ ها گذشت، قتلغ مُرد و آن باغ خراب شد. اثرى از آن سيد بزرگ‏وار ظاهر نبود تا در زمان صفويه در اين باغ خرابه ساختمان [بنا] مى ‏نمودند [كه] جسد خون ‏آلود جوان مقتولى، تر و تازه از زير خاك نمايان شد؛ كانّه او را تازه كشته ‏اند؛ در حالتى كه [در] يك دست قرآن مجيد و [در] دست ديگرش شمشير صحيح و سالم [داشت]. با علامات و قراينى كه در دست داشتند، فهميدند بدن مبارك جناب سيد علاءالدين‏ حسين فرزند شهيد موسى ‏بن‏ جعفر است. در آن باغ او را دفن نمودند و قتلغ ‏خان (1) بر قبر او بقعه ‏اى ساخت.
بعد از مدت‏ ها ميرزا على مدنى از مدينه به زيارت (2) امام‏زادگان معظم آمد. چون صاحب ثروت بسيار بود، بنايى عالى بر قبر آن بزرگ‏وار گذارد، املاك و باغات بسيارى خريد و بر آن بقعه مباركه وقف نمود و بعد از فوت، خودش را هم در همان آستانه مقدسه دفن نمودند و در زمان شاه ‏اسماعيل مرحوم، مرمت زيبايى بر آن قبر شد كه الى ‏الحال مزار عموم اهالى فارس و مورد توجه آنها مى ‏باشد.
بعضى‏ ها گويند، اين سيد بزرگ‏وار عقيم و بلانسل بوده است و بعضى گويند، صاحب نسل بوده ولى بعدا منقرض گرديده؛ و هم‏چنين جناب سيد امير احمد (شاه‏ چراغ) هم اولاد ذكور نداشته، فقط داراى دختر عفيفه صالحه بوده، چنان‏چه در عمده ‏الطالب فى انساب آل ‏ابى ‏طالب (3) ثبت است و برخى گويند، اولاد ذكور داشته است.
*************************
1-«قتلغ» در تركى به معنى بزرگ است ـ در ازمنه سالفه زمان‏ هاى گذشته به بعض حكام و بزرگان از جانب سلاطين لقب «قتلغ» داده مى ‏شد؛ چنان ‏چه بعد از غلبه چنگيزخان در ايران (اوكتاى قاآن) لقب قتلغ ‏خانى را به اتابك اعظم مظفر الدين ابوبكر بن سعد زنگى كه با آنها مخالفت ننموده بود، داده. پس اين قتلغ ‏خان كه بقعه بر قبر جناب سيد علاءالدين ساخت، غير از آن قتلغ است كه از جانب مأمون والى فارس [بود] و با امام‏زادگان جنگيد.
2-حقاً سزاوار است شيعيان، خاصه اهالى ايران، همان قسمى كه به زيارت فاطمه معصومه به قم مى ‏روند، شدّ رحال [محكم بستن اثاثيه و بار را بر پشت شتر و مانند آن و كنايه از سفر كردن است.] نموده و به شيراز جنت‏ طراز رفته، رضاى خاطر حضرت رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه ‏و‏ آله را در زيارت فرزندان عالم، عابد [و] شريف آن حضرت فراهم نمايند [كه] قطعا اجر جزيل در زيارت آن بزرگ‏واران حاصل است.
3-عمده ‏الطالب في انساب آل‏ ابى‏ طالب، ص 259.

نوشتن دیدگاه