داعى: به قصد شيراز از حجاز حركت ننمودند، بلكه در آخر قرن دوم هجرى كه حضرت امام على بن موسى الرضا عليه ‏السلام را مأمون الرشيد خليفه عباسى جبراً ولى‏ عهد خود نمود و به توس (مركز خلافت) برد، مدتى بين اخوان با آن حضرت جدايى افتاد و شوق زيارت آن حضرت، اخوان بزرگ‏وارش را تحريك نمود، به وسيله نامه از حضور مقدس حضرت رضا عليه‏ السلام و خليفه مأمون الرشيد استيذان نمودند براى حركت به سمت توس. خليفه (مكار و حيال) حسن استقبال نموده، همگى آنها را احضار نمود.
جناب سيد امير احمد (شاه‏ چراغ) به اتفاق جناب سيد امير محمد عابد (جد اعلاى ما) و جناب سيد علاءالدين حسين برادران معظم و جمع كثيرى از برادرزادگان و بنى ‏اعمام و اقارب و دوستان به قصد زيارت حضرت رضا عليه ‏السلام از حجاز به سمت توس حركت نمودند (طريق مسافرت به توس در آن زمان غالبا از راه كويت و بصره و اهواز و بوشهر و شيراز بوده). در بين راه نيز جمع كثيرى از شيعيان و علاقه ‏مندان به خاندان رسالت به سادات معظم ملحق [مى‏ شدند] و به اتفاق حركت مى‏ نمودند.
مى ‏نويسند، به نزديك شيراز كه رسيدند، تقريبا يك قافله پانزده ‏هزار نفرى رجالاً و نسائا تشكيل شده بود. مأمورين و حكام شهرها خبر حركت چنين قافله بزرگى را به مأمون دادند. مأمون ترسيد كه اگر چنين جمعيتى از بنى ‏هاشم و دوست‏داران و فدايى‏ هاى آنها به توس برسند، اسباب تزلزل مقام خلافت گردد. لذا امريه‏ اى صادر نمود به تمام حكام بلاد كه در هر كجا قافله بنى ‏هاشم رسيدند، مانع از حركت شويد و آنها را به سمت مدينه برگردانيد. به هر كجا اين حكم رسيد قافله حركت كرده بود مگر شيراز كه قبل از رسيدن قافله حكم به حكومت وقت رسيد.
قتلغ ‏خان حاكم شيراز، مردى بود بسيار جدى و مقتدر؛ فورى با چهل هزار لشكر جرّار در (خان زنيان) هشت فرسخى شيراز اردو زدند. همين كه قافله بنى ‏هاشم رسيدند، پيغام داد براى امام‏زادگان معظم، كه حسب ‏الامر خليفه، آقايان از همين‏ جا بايد برگرديد. حضرت سيد امير احمد فرمودند: «اولاً ما قصدى از اين مسافرت نداريم، جز ديدار برادر بزرگ‏وارمان حضرت رضا عليه ‏السلام؛ ثانيا ما بى ‏اجازه نيامديم؛ از شخص خليفه استيذان نموديم و به دستور خود او حركت نموديم.»
قتلغ ‏خان گفت: «امر است كه ما ممانعت از حركت نماييم. ممكن است به اقتضاى وقت امر ثانوى صادر شده و بايد اجرا گردد. آقايان ناچاريد از همين جا مراجعت نماييد.»
جناب سيد امير احمد با اخوان و ساير بنى‏ هاشم و دوستان و همراهان شور نمودند، هيچ‏ يك حاضر به مراجعت نشدند. صبح كه قافله خواست حركت نمايد، احتياطاً زنان را عقب قافله قرار دادند. همين كه كوس رحيل (بانگ كوچ) نواخته شد، لشكر قتلغ‏ خان سر راه را بستند [و] عاقبت كار از حرف به عمل كشيد [و] جنگ شديد خونينى شروع شد. لشكر قتلغ ‏خان در اثر فشار و شجاعت بنى‏ هاشم پراكنده [گشت] و شكست بر آنها وارد آمد. در اين بين سران لشكر شكست ‏خورده تدبيرى كردند. (راست يا دروغ) عده ‏اى بالاى بلندى‏ ها فرياد زدند: «آقايان اگر به پشت‏ گرمى على بن موسى ولى‏ عهد خليفه جنگ مى‏ كنيد، الان خبر رسيد كه ولى‏ عهد وفات كرد.» يك‏ مرتبه اين خبر مانند برق، اركان وجود شيعيان و مردمان سست‏ عنصر را تكان داده، از اطراف امام‏زادگان متفرق شدند. لذا جناب سيد امير احمد شبانه با اخوان و اقارب از بى‏ راهه به شيراز ره‏سپار گرديدند. جناب احمد فرمودند:« چون دشمن در تعقيب ماست، خوب است با لباس مبدل پراكنده شويد تا گرفتار نشويد.» امام‏زادگان همان شبانه به اطراف پراكنده شدند (كه گويند غالب امام‏زادگان در ايران متفرق ‏شدگان همان نهضت هستند). ولى جناب امير احمد، و سيد امير محمد عابد و سيد علاءالدين حسين به شيراز وارد و هر يك با لباس ناشناس از هم جدا شدند و در گوشه ‏اى تنها به عبادت مشغول شدند.

نوشتن دیدگاه