و نيز در همان صفحه حضرت مهدى عليه ‏السلام را مورد تمسخر قرار داده، گويد: «امام هزار و دويست‏ ساله قادر به حركت نيست و كارى از او ساخته نخواهد بود!»
اين شيخ كوردل وقيح به قدرت خدا عقيده ندارد و نمى ‏داند كه اين قبيل امور از نوادر طبيعت و جزء خرق عادت است و خداى قادر توانا بعضی افراد را نادرا از ميان بشر به اين نوع عمرهاى طويل ردّا بر ارباب ماده و طبيعت انتخاب مى ‏نمايد و قواى آنها را هم قويّاً محفوظ مى‏ دارد تا حجت را بر دشمنان كوردل (چون مردوخ و امثال او) تمام فرمايد و نمونه كامل و شاهد زنده بر اين معنى از قرآن مجيد حضرت نوح شيخ ‏الانبيا (على نبينا و آله و عليه السلام) مى‏ باشد كه در آيه چهارده سوره 29 عنكبوت صريحاً مى ‏فرمايد: «وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحا إِلى قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلاّ خَمْسِينَ عاما».(1)
آن‏چه به صراحت آيه شريفه معلوم مى ‏آيد، مدت دعوت قبل از طوفان حضرت نوح نهصد و پنجاه سال بوده و قطعاً چهل سال متجاوز داشت كه مبعوث گرديد و بعد از طوفان هم به اقل روايات، چهارصد سال ديگر هم جهت تمشيت امور در امت زندگانى نمود (و جمعى هزار و پانصد و پنجاه سال عمر او را نوشتند)؛ چنان‏چه اكابر علماى عامه از قبيل طبرى (2) و ثعلبى (3) و جاراللّه‏ زمخشرى (4) و امام فخر رازى (5) ذيل اين آيه گويند: اين نوع اعمار مافوق طبيعت و از عطاياى الهى مى ‏باشد.
پس پيغمبر هزار و چهارصد ساله (يا هزار و نهصد ساله) چگونه از او كارى ساخته بود، همان قسمى كه پيغمبر صلى‏ الله ‏عليه ‏و‏ آله هزار و چهارصد ساله (يا هزار و نهصد ساله) همه كاره بود؟ از كورى چشم اموى ‏ها و خوارج و نواصب و تابعين آنها (امثال احمد امين ‏ها و مردوخ ‏ها) امام هزار و دويست‏ساله هم همه كار از او بر مى‏آيد؛ چه آن كه خداى قادر توانا قواى قويه او را نگه‏دارى فرموده تا روزى بيايد وانتقام از امثال (احمد امين‏ ها و مردوخ ‏ها) بگيرد.
بس است بيش از اين مجال مزاحمت نمى ‏باشد والا اگر جلوى قلم را رها كنم خيلى گفتنى ‏ها هست كه در اين مختصر وجيزه مقتضى بيان نيست. اين مقدار هم ناچار بودم والا گفتار اين شيخ وقيح مردود قابل ذكر نيست و اثرى در حقيقت اسلام و مذهب حق تشيع ندارد. چه خوش مناسب مقام سروده:
آب دريا كزو گهر زايد

اگر ابن ‏تيميه وامثال آن با آن كرّوفرّشان توانستند با نوشتن هزليات نور خدا را خاموش كنند، اين شيخ مردود و امثال آن هم مى‏ توانند!
چقدر خوش‏وقت گرديدم وقتى در جرايد و مجلات دينى، نامه هايى ديدم از علماى بزرگ سنى مخصوصاً از اطراف كردستان كه از اين مرد بى‏ باك اظهار انزجار و تنفر نمودند و رسماً اعلام نمودند كه مردوخ (مردود) سنى نيست، بلكه خارجى و بيگانه ‏پرست است.
از جمله دلايل بر بيگانه‏ پرستى اين مردك و صحت گفتار برادران بزرگ ما، علماى اهل‏ سنت آن كه بعد از جنگ بزرگ اول 1914 ـ 1918 ميلادى، متفقين افرادى را وادار مى ‏نمودند به نام اتحاد و اتفاق به مقدسين يك‏ديگر اهانت نمايند تا شعله آتش نفاق مشتعل گردد كه از جمله همين مردك از خدا بى‏ خبر بوده. فلذا در صفحه آخر كتاب گويد: «در اين هنگام كه متفقين هم به ما دست دوستى و هم‏دستى داده ‏اند، بايد موقع را مغتنم شمرده، سلاطين اسلام فرمان وحدت و يگانگى را در ممالك خود به موقع اجرا گذارند»، يعنى به طرف‏دارى متفقين (كفار) مسلمانان همگى با هم متحد گردند!
خلاصه اين قبيل اشخاص نمونه كامل خودخواهى و بيگانه ‏پرستى هستند كه مى‏ خواهند به نام اتحاد و وحدت كلمه، به مقدسات دين و مذهب اهانت نموده و جسارت‏ ها ورزيده، دل‏ ها را لب‏ريز خون گردانند و مسلمانان را مستعمره بيگانگان و هم‏دست آنها قرار دهند.
اگر علماى روشن‏فكر جامع ‏الازهر و ساير مراكز علمى برادران اهل‏ سنت هم نسبت به كسانى كه به مقام مقدس اميرالمؤمنين عليه ‏السلام اهانت نموده و جسارت‏ ها ورزيده و آن بزرگ‏وار را دروغ‏ گو و خطاكار و دنياطلب و حريص به رياست و حب جاه و خون‏ريزى معرفى مى‏ نمايند و به جامعه باعظمت شيعه و پيروان اهل ‏بيت طهارت و عترت پاك پيغمبر صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله اهانت‏ ها نموده و آنها را رافضى و مشرك و كافر و غالى مى‏ خوانند، بين صد ميليون مسلمان شيعه با ساير مسلمين جدايى بيندازند و زمينه را براى غلبه بيگانگان در عالم اسلاميت مهيا نمايند، علنا اظهار تنفر نموده و بيزارى بجويند، مقدمه اتحاد مسلمين فراهم مى‏ گردد [و] امثال ما را به زحمت جواب‏ ها و نشر كتاب ‏ها و مقالات جوابيه وادار نمى ‏كنند. و الا تا اين جدايى برقرار است و بازى‏گران و ايادى مرموز در كارند و مذهب حق تشيع را حزب سياسى به عوام معرفى مى ‏نمايند، حفره جدايى روز به‏ روز عميق‏ تر و وسيع ‏تر مى‏ گردد و پيوسته به [واسطه] نشر كتب و مقالات، عمق و وسعت اين حفره زيادتر مى ‏شود.
*************************
1-همانا به تحقيق ما نوح را به رسالت قومش فرستاديم. او نهصد و پنجاه سال ميان قوم درنگ كرد و خلق را به خداپرستى دعوت نمود.
2-جامع ‏البيان، ج 20، ص 165.
3-تفسير ثعلبى، ج 7، ص 274.
4-كشاف، ج 3، ص 199.
5-تفسير رازى، ج 25، ص 42.

نوشتن دیدگاه