‏بعضى از سنتهاى الهى هستند كه حيات جوامع بر اساس آنها جريان‏مى‏يابد، و زندگى افراد را در جامعه دستخوش دگرگونى مى‏سازند.
يكى از برجسته‏ترين اين سنتها پيروزى حق و راندن باطل است:
(وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقاً) (1)
"بگو حق بيامد و باطل نابود شد كه باطل نابود شونده است. "
كشتى زندگى سرانجام بركرانه‏هاى درياى رحمت خدا لنگر خواهدانداخت كه رحمت خدا بر غضب او پيشى گرفته، و از سويى خداوندمردم را آفريد تا بدانها رحمت آرد.
پروردگار سبحان ما را بدين سنّت متوجّه مى‏سازد، سنّتى كه اگر درتاريخ بشر و در ظواهر هستى در آن نيك تأمل كنيم آثار آن را به روشنى‏تمام خواهيم ديد:
(هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى‏ وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ‏الْمُشْرِكُونَ) (2)
"اوست آن كه رسولش را به هدايت و دين حق فرستاد تا بر ساير كيشهاچيره‏اش گرداند هر چند مشركان را ناخوش آيد. "
تا زمانى كه آسمانها و زمين به حق و بر پايه حق آفريده شده‏اند، قدرت و حاكميت و سيادت حق نيز بايد با سير هستى در پيوند باشد و به‏رخصت خداوندى نتيجه تكامل حوادث و رويدادهاى هستى باشد:
(وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ‏الصَّالِحُونَ) (3)
"و در زبور بنوشتيم پس از ذكر كه بندگان شايسته من زمين را ارث برند. "
اين حقيقت كه مكاتب الهى بر آن تأكيد كرده‏اند تنها محدود به يك‏قوم و يا منحصر به وراثت صالحان در قسمتى محدود از زمين نيست. بلكه بيانى است براى سنتى الهى و عمومى كه در شورشها و انقلابهاى‏صالحان بر ضدّ ستمگران و طاغوتيان متحقق مى‏شود و بطور كامل دروراثت صالحان از تمام جهان تجلّى مى‏يابد. دليل ما بر اين سخن آن است‏كه:
اوّلاً: كلمه ارض (زمين) در آيه مذكور با الف و لام آمده كه خودنشان دهنده آن است كه مراد از "الارض" تمام زمين است.
ثانياً: تأكيد قرآن بر اين حقيقت در چندين كتاب آسمانى ديگر آمده‏است و مجالى براى شك در اين نكته باقى نمى‏گذارد كه اين امر سنتى است‏الهى كه خداوند روند رويدادهاى هستى را مطابق با آن به جريان‏مى‏اندازد تا بالاخره بطور كلى متحقّق گردد.
(وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ‏الْوَارِثِينَ * وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَنُرِيَ فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُم مَّاكَانُوا يَحْذَرُونَ) (4)
"وخواهيم بر مستضعفان در زمين منت نهيم و آنان را پيشوايان و وارثان‏قرار دهيم. و فرمانرواييشان دهيم در زمين و به فرعون و هامان و سپاهيان‏ايشان نشان دهيم آنچه را كه از آن مى‏ترسيدند. "
تجربه‏هاى بشرى حاكى از آن هستند كه روند طبيعى نظامهاى حاكم برزمين به گونه‏اى است كه با اتكا به آنها نمى‏توان بدين آرمان والا ونهفته‏در روح افراد بشر كه عبارت از همان تحقّق يافتن مدينه فاضله است دست‏يازيد. جايى كه عدل و داد در آن برترى دارد و حق بى هيچ شريكى درچهار گوشه آن حكم مى‏راند.
بنابر اين چطور و چه هنگام مى‏توان بدين آرمان فطرى و مشروع‏جامه تحقّق پوشاند؟ آيا ممكن است بشر به گونه‏اى معمولى تكامل يابدتا به اين درجه والا برسد؟
زراّد خانه‏هاى سلاحهاى اتمى و شيميايى، و توطئه‏هاى مستكبران برضدّ مستضعفان، وعقب نشينى آشكار بشريّت از ميدانهاى فضيلت‏وهدايت، وفرو افتادن خوفناك آن در پرتگاه فساد و تجاوز و ستمگرى‏دليلى آشكار بر اينكه تنها راه تحقق اهداف و آرمانهاى انسان، همان‏رحمت خداست كه انسان را از تاريكيها به سوى روشنايى بيرون آورد.
اين رحمت تنها در ظهور امام حجت (عج)، دوازدهمين امام ازخاندان رسول خدا خاتم پيامبران، و مقتداى راستكاران، متجلّى است. وايمان بدين حقيقت راست، در دلهاى مؤمنان شعله‏اى جاويد از آرزوواميد بر مى‏افروزد، اميد و آرزويى كه در حركت تكاملى انسان به مثابه‏نيروى محركه او محسوب مى‏شود.
اين اميد الهى است كه با شاخصه "سعى و تلاش" با آرزو و اميدتفاوت مى‏يابد. زيرا سعى براى متحقّق ساختن اين اميد الهى شرطى‏ضرورى به شمار مى‏رود حال آنكه آرزو و اميد توجيهى است براى ماندن‏و حركت نكردن.
اين آرزو و اميدى است كه مجاهدان را از تيرگيهاى نا اميدى و يأسى‏كه شيطان با بهره‏گيرى از شرايط خفقان و اضطراب و ناتوانيهايى مادى دردل آنان راه داده، رهايى مى‏بخشد.
اين اميد و آرزويى است كه بر نگاهها و مواضع فرد منعكس مى‏شود، و بدان رنگى از خوش بينى مثبت مى‏زند و روح بدبينى و گمان و منفى بافى‏و شكست كه دستگاههاى طاغوت و وسوسه‏هاى طاغوتيان مى‏كوشند آن‏را در جسم و جان عاملان و كوشندگان راه خدا تزريق كنند، از آنهامى‏راند و مى‏زدايد. شايد به خاطر همين حكمت باشد كه در حديث نبوى‏آمده است:
"برترين كارهاى امّت من، انتظار فرج است".
--------------------------------------------
1-سوره اسراء، آيه 81.
2-سوره توبه، آيه 32.
3-سوره انبياء، آيه 105.
4-سوره قصص، آيات 6 - 5.
----------------------------------------
آيت الله سيد محمد تقي مدرسي
مترجم: محمد صادق شريعت

نوشتن دیدگاه