و لكن مورد لزوم تقيّه ــ بر وجهى كه بيان شد ــ در اقسام چهار گانه وقتى است كه بر تقيّه دفع محذورات مزبوره بشود، و لكن در جائى كه تقيّه مفيد واقع نشود ــ ولو در تخفيف محذور و در هر صورت محذور باقى است ــ پس در باره حكم آن؛ در « كافى» از حضرت امام محمّدباقر (عليه السلام) چنين روايت شده كه حضرتش فرمود:
جز اين نيست كه تقيّه قرار داده شده براى آنكه مؤمن به سبب آن خون و جانش حفظ شود، پس هرگاه ضرورت بحدّى است كه انسان در معرض كشته شدن است، يعنى يقين دارد كه او را مى كشند، پس ديگر دراين حال تقيه نيست (1)، يعنى آنچه بخواهد از امر حقّ بگويد و طريق خود را اظهار كند، يا از دشمنان تبرّى و لعن نمايد، مانعى ندارد).
و در روايت ديگرى كه زراره از حضرت امام محمّد باقر (عليه السلام) نقل ميكند كه حضرت فرمود:
(در مورد هر ضرورتى مى شود تقيّه نمود ــ يعنى در هر خطر و ضرر جانى و مالى و ضرر عرض و آبروى خانوادگى يا دينى ــ و كسيكه ضرورت دارد به خصوصيّت آن داناتر است هنگامى كه براى او ضرورت واقع مى شود » (2).
---------------------------------------------
1-كافى ج2 ص220 حديث16.
2-كافى ج2 ص219 حديث13.
-----------------------------------------
آيت الله ميرزا محمّد باقر فقيه ايماني

نوشتن دیدگاه