امّا مطلب اوّل: در بيان آنكه تقيّه نصرت و يارى حضرت حجّت (عليه السلام) در امر دين است، و آن بر اين وجه است كه: چون بر حسب آنچه در مطلب دوّم و سوّم ان شاء الله تعالى معلوم خواهد شد؛ تقيّه در موردى است كه فعلى يا ترك فعلى كه لازم است از آن احتراز شود، در معرض خطرى باشد و آن خطر نسبت به آنحضرت (عليه السلام) يا به شيعيان و دوستان ايشان باشد، كه با تقيّه آن خطرات دفع يا مندفع مى شود.
پس هرگاه مؤمن در مورد وجوب و لزوم آن تقيّه نمود، وجود مبارك امام (عليه السلام) را در دفع خطر و ضرر يا در سالم بودن از آن خطر، نسبت به خود ايشان و متعلّقان و دوستانش يارى كرده است.
امّا نسبت به خود ايشان، مثل آنكه در موردى باشد كه عمل و قول مؤمن ــ و لو در امر حقّ باشد ــ موجب استهزاء اعداء و اشرار يا استخفاف و بى ادبى آنها به امر الهى و دين حقّ يا اسم او جل شأنه؛ يا نسبت به حضرت رسول (صلى الله عليه وآله) يا نسبت به امر امام (عليه السلام) شود، و همچنين در مواردى كه وهن به فرمايشات و اخبار آنها وارد آيد يا تضييع آنها گردد.
امّا نسبت به دوستان؛ مثل موردى كه ترك تقيّه موجب خطر و ضرر نسبت به خود انسان يا مال يا آبرو يا اهلش يا نسبت به سائر مؤمنين باشد؛ نصرت آنحضرت را در اين امور نموده.
پس در بعضى از آنها مربوط به جهات دنيوى ايشان است ــ و بيان آن در فصل سوّم خواهد آمد ــ و در بعضى از آنها مربوط به نصرت در امر دين است، مثل موردى كه تقيه وسيله محفوظ ماندن اخبار و احاديث آنها (عليهم السلام) از وهن يا تضييع يا مخفى شدن يا معطّل ماندن شود كه نگذارند به وفق آنها عمل شود، و مثل موردى كه تقيّه وسيله تأليف قلوب اعداء شود ــ و همچنين امثال اين موارد ــ و به اين سبب امر بر مؤمنين در باب اظهار حقّ و عمل به وظيفه و طريقه حقّ و ايمانى آنها سهل و آسان شود.
-----------------------------------------
آیت الله میرزا محمّد باقر فقیه ایمانی

نوشتن دیدگاه