روزى عربى به قصد اظهار حاجت نزد امام حسن عليه السلام آمد. آن حضرت به خادمين خود فرمود: آنچه داريم به او بدهيد. 20 هزار درهم يافتند و پيش از آن كه آن مرد نياز خود را مطرح كند، تمام آن مبلغ را به وى بخشيدند. مرد عرب از رفتار سخاوتمندانه امام عليه السلام به شگفت آماده و گفت : سرورم ! چرا اجازه ندادى تا نيازم را بگويم و شما را بستايم ؟! امام در پاسخ وى اشعارى قرائت كرد كه دو بيت اول آن چنين است :
نحن اناس نوالنا خضل
يرتع فيه الرجاء والعمل
تجود قبل السوءال انفسنا
خوفا على ماء وجه من يسل (87)؛
ما مردمانى هستيم كه بخشش ما تازه و سرسبز است و اميد و آرزوها در آن تغذيه و سير مى شوند.
ما حاجت حاجتمندان را قبل از آن كه اظهار كند، به وى مى بخشيم از ترس آن كه مبادا آبروى ارباب حاجت بريزد.
- پاورقی -
87- بحارالانوار، ج 43، ص 342.
كرامت و بخشش
- بازدید: 621