فرزندان نبوت و رسالت ، كانون‌هاى فصاحت و بلاغت و منابع سرشار علم و حكمت هستند امام حسن يكى از آن مشعلهاى درخشان بلاغت و فصاحت دودمان نبوى (صلى الله عليه وآله) است كه كلمات و ابزارى تفهيم و تفهم عموما در اختيارش قرار دارند . هنوز كودك است كه مادرش فاطمه مى بيند او بالشها را روى هم مى گذارد و براى خود منبر مى سازد و آن وقت روى آن مى نشيند و خطابه ايراد مى كند . مادر از طرز أداى سخن او سخت خوشحال و شادمان است و مى گويد : به ! به ! چه خوب حرف مى زنى ، و چه نيكو پروردگار خود را ستايش و توصيف مى نمايى ؟ و چه فصيح و بليغ به سخن مى پردازى ؟ در اثر تشويق مادر حسن هر روز شيرين تر و لطيف تر از روز پيشين ، سخنرانى مى كند و گفته‌هاى رسول خدا (صلى الله عليه وآله) را كه در مسجد ايراد كرده است در خانه بازگو و تكرار مى نمايد ولى جز مادر و خواهر و برادر كسى از اين سخنرانيها آگاهى ندارد . روزى فاطمه مطلب را به همسرش على (عليه السلام) تعريف مى كند و مى گويد دوست نمى دارى پاى سخن و منبر فرزندت بنشينى ؟ على (عليه السلام) مى فرمايد چگونه دوست ندارم ؟ على فردا موقع سخنرانى در گوشه اى خود را پنهان مى سازد تا به سخنان دل‌بندش گوش فرا دهد . امام حسن (عليه السلام) بر عرش منبر قرار مى گيرد ، ولى با لكنت زبان رو به رو مى شود و نمى تواند درست اداى كلمات نمايد : مادر چه شده است كه امروز با لكنت صحبت مى كنى ؟ تو كه زبانى روان همچون شمشير برنده داشتى ؟ حسن پس از مكث كوتاهى مى گويد : احساس مى كنم : روح بزرگ و شخصيت وارسته اى به سخنانم گوش فرا مى دهد من در برابر عظمت او از سخنانم باز ايستادم  . (9) در اينجا على (عليه السلام) از پشت پرده در مى آيد وحسن را به آغوش مى كشد و تشويق و تمجيد فراوان به عمل مى آورد .

- پاورقی -

(9) - قل بيانى و كل لسانى ، لعل سيدا يرعانى - محدث قمى ، سفينة البحار ج 1 ، ص 254 .

نوشتن دیدگاه