ابن شهرآشوب از ابن‏بابويه چنين روايت كرده است:
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) دختران عبدالمطلب و زنان مهاجر و انصار را فرمود تا همراه فاطمه(سلام الله علیها) به خانه على  علیه السلام روند. و در راه شادمانى نمايند و اشعارى كه نمايانگر اين شادمانى است، بخوانند ليكن سخنانى نباشد كه خدا را خوش نيايد. آنان عروس را بر استرى (كه شهباء نام داشت) يا بر شترى‏ نشاندند و به روايتى نام آن استرى كه عروس را بر آن سوار كردند دُلدُل بود.
سلمان فارسى زمام‏دار استر بود، حمزه، عقيل، جعفر و ديگر بنى‏هاشم در پس آن مى‏رفتند، زنان پيغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) پيشاپيش عروس بودند و چنين مى‏خواندند.
ام‏سلمه مى‏خواند:
سرن بعون الله يا جـاراتــى            واشكرنه فى كل حالات
واذكرن ما انعم رب العـلــى            من كشف مكروه و آفات
فقـد هـدانا بـعد كفر و قــد           انعشنـا رب الـسـمـاوات
و سرن مع خير نساء الـورى           تفدى بـعمات و خـالات
يا بنت من فضله ذوالـعلــى           بالوحى منه والرسـالات.[1]
ترجمه: برويد اى هووهاى من بيارى خدا و سپاس گوييد خداوند تعالى را در تمام حالات
و بياد آريد كه خداوند بزرگ بر ما منت نهاد بلاها و آفات را برطرف كرد.
نامسلمان بوديم ما را هدايت فرمود و ضعيف بوديم ما را توانايى و نيرو بخشيد.
و برويد همراه بهترين زنان كه فداى او باد همه خويشان، عمه‏ها و خاله‏ها.
اى دختر آن پيغمبرى كه خداوند متعالى برترى داد او را بر ديگران به پيغمبرى و وحى از آسمان. حفصه دختر عمر چنين مى‏خواند:
فاطمه خيرالنســاء البـشر                و من له وجه كـوجـه القمــر
فضلك الله على كل الورى                بفضل من خص باى الـزمــر
زوجـك الله  فتــى فـاضلاً              اعنى علياً خير من فى الحضر
فسرن جاراتـى بهـا انهــا                كريمه بنت عظيم الـخطــر[2]
ترجمه: فاطمه (سلام الله علیها) بهترين زنان از جنس بشر است و كيست مثل فاطمه(سلام الله علیها) كه چهره‏اش مانند ماه باشد.
خدايت برترى داد بر جهانيان به فضيلت پدرى كه مخصوص او گردانيد آيات قرآن را.
تو را به ازدواج جوانمردى فاضل در آورد، يعنى على  علیه السلام كه بهتر است از همگان.
پس ببريد. اى هووهاى من او را كه بزرگوار است و دختر بهترين پيامبران.
بزرگ بزرگان مورخان از ديگر زنان و همسران پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) مطالبى را نقل كرده‏اند كه براى پرهيز از طولانى شدن، از آوردن همه آنها خوددارى نموده و فقط سرودى را كه معاذه مادر سعد بن معاذ مى‏خوانده نقل مى‏كنيم:
آورده‏اند كه معاذه نيز چنين مى‏خواند:
اقول قــولاً فيــه ما فيــه               واذكر الخيــر و  ابديـــه
محمــد   خيــر بنــى‏آدم               ما فيه من كبــر ولاتيــه
بفضلــه   عرفـنا  رشدنــا              فالله بـالخيــر  مجازيــه
و نحن مع بنت نبى الهدى            ذى شرف قد مكنت فيـه
فى ذروه شامخــه اصلهــا            فمــا ارى شيئاً يدانيـــه.[3]
سخنى جز آنكه بايد نمى‏گويم، و بجز راه نكو نمى‏پويم، نيكو مى‏گويم، و نيكويى را فاش مى‏نمايم.
محمد (صلی الله علیه و آله و سلم)بهترين فرزندان آدم است و از لاف و خودپسندى در امان است.
به بركت وجود آن حضرت ما راه رشد و درستكارى خود را دريافتيم، پس خدا به نيكى پاداش مى‏دهد.
و ما به همراه دختر پيغمبر(صلی الله علیه و آله و سلم) صاحب شرف، شرافت.
و بزرگى در وجودش ريشه دارد صاحب بزرگى و جلال است كسى كه همتاى او را در جهان نمى‏بينم.
نويسنده كتاب زندگانى فاطمه زهرا(سلام الله علیها)[4] که خود از استادان زبده است در پايان اين مطالب نوشته: «چنانكه نوشته شده اين روايت را بدين صورت از مناقب ابن شهرآشوب آوردم و او سند خود را كتاب مولد فاطمه (سلام الله علیها)و روايت ابن‏بابويه كه از بزرگان علماى اماميّه است، معرّفى مى‏كند. اما پذيرفتن داستان بدين صورت دشوار است، نخست چيزى كه ما را دچار ترديد مى‏سازد اين است كه مى‏گويد: زنان پيشاپيش استر فاطمه(سلام الله علیها) راه مى‏رفتند. اين مؤلف خود عروسى زهرا (سلام الله علیها) را در ذوالحجه بسال دوم هجرى نوشته است در حالى كه ام ‏سلمه سال چهارم هجرى و حفصه پس از جنگ بدر به همسرى پيغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در آمده‏اند و در سال عروسى زهرا (سلام الله علیها) تنها سوده و عايشه در خانه پيغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بسر مى‏بردند... و در پايان حضور جعفر طيار برادر حضرت على  علیه السلام را مطرح كرده و مى‏گويد: جعفر در اين تاريخ در حبشه بوده است. و از كتاب سيره ابن‏هشام نقل مى‏كند كه جعفر در سال هفتم هجرى پس از فتح خيبر به همراه همسرش اسماء بنت عميس از حبشه به مدينه بازگشت و مى‏نويسد كه پيغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هنگام بازگشت جعفر از حبشه فرمود: به كدام يك از اين دو شادمان باشم فتح خيبر يا بازگشت جعفر»[5]
در بحار نيز چنين مى‏خوانيم:
اسماء بنت عميس كه پس از اين داستانش ذكر خواهد شد كه در شب زفاف حضرت زهرا (سلام الله علیها) متكفل رفع نيازمنديهاى عروس بوده‏ در زمان عروسى حضرت زهرا (سلام الله علیها) به همراه شوهرش در حبشه بسر مى‏برده و در سال هفتم هجرى از حبشه به مدينه برگشته‏اند.
اين بانو ابتدا همسر جعفر طيار بود و پس از شهادت همسرش به همسرى ابوبكر درآمد (و فرزندى بنام محمد از او به دنيا آمد) اين پسر، همان است كه از ياران حضرت على علیه السلام شد و آن حضرت مى‏فرمود نگوييد محمد بن ابى‏بكر، بلكه بگوئيد محمد بن على به خاطر فضايلى كه در اين جوان وجود داشت،‏ بعد از مرگ ابوبكر، اسماء بنت عميس به همسرى على  علیه السلامدرآمد.[6]
و نيز در همان سند آمده كه آن بانويى كه به نام اسماء در عروسى حضرت زهرا (سلام الله علیها) بوده اسماء دختر يزيد بن سكن انصارى است، كه به غلط اسماء بنت عميس نقل شده است
و ديگر اين كه كنيه اين خانم ام‏سلمه است كه به او خطيبه النساء مى‏گفتند؛ در مدينه اين خانم را معمولاً به خواستگارى دخترها مى‏فرستادند. پس نه اسماء، اسماء بنت عميس است و نه ام‏سلمه همسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم).
و بعضى نيز نقل كرده‏اند: اسماء بنت عميس در عروسى نبوده بلكه سلمى بنت عميس همسر حمزه بوده است.[7]
---------------------------------------------------------
[1]- زندگانى فاطمه الزهرا ص63
[2]- زندگانى فاطمه الزهرا ص 64
[3]- زندگانى فاطمه الزهرا تأليف دكتر شهيدى/ 65        
[4]- دكتر شهيدى‏
[5]- زندگانى فاطمه زهرا ص 69 نقل از كتاب سیره  ابن‏هشام، ج 3 ص  414.
[6]- بحارالانوار ، ج 134 /43 
[7]- بيت‏الاحزان مترجم ص 61 نقل از اعيان‏الشيعه ج 1ص 313.

نوشتن دیدگاه