خشم در چهره مأمون موج میزد خودش هم نمیدانست چه میخواست. دیگر محافل شبانه هیچ لذتی برایش نداشت.حتی شراب هم دیگر اثری نمیگذاشت تا میخواست مست شود، یاد او می افتاد و حالش دگرگون میشد. نفرت در چهره برافروخته مأمون آشکار بود دستانش را روی سرش گذاشت، سنگین شده بود.

دیشب تا صبح پلک بر هم نگذاشته بود. لحظه ای به‌فکر فرو رفت. باید برنامه ای میچید و باز امام جواد(ع) را به کاخ دعوت میکرد. آه تلخی کشید و روی سکو، کنار حوض نشست و به‌فکر فرو رفت.
با آن‌حالی‌که او داشت، تنها کسی‌که میتوانست کمکش کند، مخارق بود؛ نوازنده باوفای وی که مدتها به او خدمت کرده بود باشتاب از جا برخاست و گفت: خیلی زود مخارق را خبر کنید و بگویید به‌سرعت خودش را نزد من برساند! چند دقیقه نگذشته بود که صدای آشنای مخارق به گوشش رسید:
جناب مأمون، خلیفه بزرگ! سلام علیکم. امیر من! چه رخ داده که شما اینگونه پریشان شده اید؟ مأمون سر برگرداند و گفت:
چندی است عجیب گرفتار شده ام. این گرفتاری مدتی است که خواب و خوراک را از من ربوده است. باز قصه، قصه محمد بن على است. مخارق دستی به ریش پر پشتش کشید وگفت: فکر می کنم بتوانم کاری کنم که رضایت امیر را فراهم آورد. اگر امیر اجازه دهند، فردا مراسمی برپا کنیم. دستور دهید برای فردا محمد بن على نیز اینجا باشد تا خلیفه بزرگ را به آرزوی قلبی اش برسانم.
چینی بر پیشانی مأمون افتاد و پرسید: یعنی تو میتوانى...؟!
مخارق خنده بلندی کرد و از جا برخاست و گفت: جناب خلیفه اگر اجازه دهند، فردا قدرت حقیقی مرا خواهند دید.
مخارق با عودش آمده و گوشه کاخ نشسته بود. امام مثل همیشه ساکت بود و سر به‌زیر داشت. مأمون به چهره امام چشم دوخته و هراسان بود. مخارق به مأمون و سپس به امام نگریست. چهره امام غرق در نور بود و وقار و متانت در چهره اش موج میزد.
مجلس شلوغ شده بود، مأمون به امید شکستن شخصیت امام، بزرگان دربار را به میهمانی اش دعوت کرده بود. صدای مخارق با آوای خاصی بلند شد و سکوت کاخ را درهم شکست. همراهانش نیز به نواختن مشغول شدند و افراد دیگر در اطرافشان جمع شدند و شروع به آوازخوانی کردند.
خنده کم‌رنگی روی لبهای مأمون نشست. امام سکوت کرده بود و چیزی نمیگفت. لحظه ای سر بلند کرد و نگاه مبارکش را به‌سوی مخارق برگرداند و فرمود: «از خدا بترس ای ریش بلند!» دستان مخارق لرزید و چهره اش دگرگون شد. عود از دستش بر زمین افتاد و دستانش از حرکت بازایستاد و نتوانست تکانی به دستانش بدهد.
مخارق به گوشه ای افتاده بود و می نالید. مأمون از جای برخاست و با قدم های لرزان به‌سمت وی رفت. مخارق هنوز داشت میلرزید. قطرات اشک چهره اش را پوشانده و صدای هق هق گریه اش بلند شده بود. با دیدن مأمون سری تکان داد و به‌حالت تعظیم نشست. مأمون پرسید: مخارق! بگو ببینم در یک لحظه چه اتفاقی افتاد که تو را این‌چنین دگرگون کرد؟!
مخارق آب دهانش را فرو داد. رنگ بر چهره نداشت. از به‌یادآوردن آن لحظه، تمامی وجودش لرزید. با پریشانی گفت: آن هنگام که محمد بن على به من بانگ زد، از هیبت و شکوهش چنان ترسیدم که دستم فلج و عود از دستم رها شد.[1]

محمدعلی کعبى
_____________________________
[1]. برگرفته از علامه سید عبدالرزاق مقرم، نگاهی گذرا به زندگانی امام جواد(ع)، ترجمه: دکتر پرویز لولاور، ص125.

نوشتن دیدگاه