به یاد بحر حقایق، حضرت امام صادق(ع‏)»
زبان رسای اسلام بود و مبین شریعت مصطفی(ص).
با سخنانی حکیمانه، منطقی استوار، علمی سرشار، برگزیده روزگاربه شمار می‏آمد و... بنده شایسته پروردگار. در سالهای سیاهی که ابرهای سلطه امویان، آسمان جهان اسلام راتاریک کرده بود و در سالهایی تیره ‏تر، که حکومت عباسیان،مسلمانان را به تیرگی نشانده بود.

او خورشید مدینه دین و دانش بود.
در میان این دو فصل سیاه و سرد و ابرآلود، چند صباحی که خورشیدوجودش از افق مکتب و مذهب تابید، اسلام و قرآن را جان بخشید.
او آبیاری نهال حق کرد تا این بذر ایمان پاگرفت و در افق‏ اندیشه‏ها تابان شد.
دین به نام او زنده گشت.
درخت علم، در بوستان کلامش رویید و به برگ و بارنشست.
گلشن فضل، از چشمه دانش او سیراب شد.
کتاب فقه، با «الفبای صادقی‏» نگاشته گشت.
وقتی چشمه فضل و فقه و علم و کمال او می‏جوشید، حسودان و عنودان‏زبان به طعن می‏گشودند و تیغ دشمنی بر می‏کشیدند و پای خصومت پیش‏می‏گذاشتند.
ولی... کدام دانشور را می‏توان شناخت و نام برد که از گنج دانش‏حضرت صادق(ع) بهره نبرده باشد؟
و کدام معلم را می‏توان یافت که به اندازه او، تربیت‏یافته درمکتب عترت داشته باشد؟
حوزه‏های علمیه، نقش شاگردی او را به سردرهای خویش نوشته‏اند.
فقیهان دین مدار، خوشه چین حدیث و حکمت صادقی‏اند.
آن چهار هزار گوش حکمت نیوش، که از زبان این حجت‏خدا حدیث‏می‏شنیدند و آن چهار هزار زبان و قلم که به گفتن و نوشتن و ثبت‏و نشر حقایق دین از زبان او می‏پرداختند، هرکدام منشوری بودندکه آن نورهای تابان را در رواق اندیشه‏های بشری می‏تاباندند و آن‏معارف ناب و والا را از عرش بلند «علم لدنی‏» حضرتش، بر فرش‏کتابها و دفترها فرود می‏آوردند.
خوشا به حال آن چهار هزار حکمت‏آموز محضرش!
آنان، همچون نسیمی خوشبوی، از کوی معارف او گذشته، در پهنه‏قلمرو اسلام، جوهره دین را پخش می‏کردند و «قال الصادق‏» گویان،کام تشنگان معرفت را عطر آگین می‏ساختند.
عصری بود که بدعت گذاران و دین ستیزان، در قالبهای مختلف به‏تحریف چهره آیین محمدی(ص) می‏پرداختند.
امام صادق(ص) بود که خورشید گون می‏تابید و آن اوهام و خرافات وتحریفات را می‏زدود.
درود بر سلسله نورانی راویان احادیث،
آنان که حلقه‏ای از «تعبد» و «اطاعت‏» برگردن داشتند و برگرد«آل الله‏»، پروانه وار می‏چرخیدند و خوشه چین محضر آن انوارتابناک می‏شدند، تا جهان در ظلمت نماند و بشریت از این کوثر ناب‏و زلال، محروم نباشد.
ابان بن تغلب‏ها، هشام‏ها، مؤمن طاق‏ها، جمیل بن دراج‏ها،ابوبصیرها، زراره‏ها، سماعه‏ها، عمارساباطی‏ها، جابربن حیان‏ها،مفضل‏ها، صفوان‏ها و... صدها ستاره فروزان، هریک در فروغ گستری‏مکتب امام صادق(ع)، نقشی عظیم داشتند و حاملان و وارثان وراویان و ناشران آن علوم بودند.
سیراب شدگانی بودند از این زمزم جوشان!
باده نوشانی بودند از این ساغر کوثر گون!
آنان، کام دل را با حلاوت «مکتب عترت‏» آشنا ساخته بودند و ازپیشوایان دین، بویژه از صادق آل محمد، نه تنها علم، که عمل هم می ‏آموختند و نه تنها دانش، که عصاره دین را از زبان او می‏گرفتند.
امروز، بام و در کشورما، «صادقیه‏» است.
اینک، در کشور امام صادق(ع)، فرهنگ اهل‏بیت علیهم السلام ، ساری‏و جاری است.
امروز، هرجا که شیعه‏ای است، جعفری است.
و هرجا که حوزه ‏ای است، صادقی است!...

کوثر :: تیر 1379، شماره 40

نوشتن دیدگاه