پس از این که امام حسین(ع) به شهادت رسید، خفقان شدیدی‏ بر جامعه حاکم گشت. به گونه ‏ای که «مسعودی‏» می‏ نویسد: «علی بن ‏الحسین(ع)، امامت را به صورت مخفی و با تقیه شدید و در زمانی ‏دشوار عهده ‏دار گردید.» [1] به این جهت امام(ع) به تربیت ‏انسانهایی همت گمارد که بتوانند با روشنگری و توضیح معارف‏ الهی مسیر اسلام راستین و تشیع سرخ علوی را استمرار بخشند. یکی‏از این شاگردان «یحیی بن ام طویل‏» است که در مسجد پیامبر(ص)، در مدینه، برای مردم سخن می‏گفت و طرفداران ستمگران‏ را این چنین مخاطب قرار می‏داد:
«ما مخالف شما و منکر راه و روش شما هستیم. میان ما و شما دشمنی آشکار و همیشگی است. هر کس به امام علی(ع) دشنام دهد،لعنت‏ خدا بر او باد و ما از آل مروان و آنچه غیر خدا می ‏پرستید، بیزاریم.[2] به همین جهت «حجاج ابن یوسف‏» دست ها و پاهای او را قطع کرد و این شاگرد مکتب عشق با شهادت، که هنر مردان خدا است، دنیا را وداع کرد.»[3]

کوثر :: زمستان 1381، شماره 56
_______________________________________
[1] اثبات الوصیه، ص‏167.
[2] کافی، باب مجالسه اهل المعاصی، ج 2، ص‏379-380.
[3] اختیار معرفه الرجال، ص‏123.

نوشتن دیدگاه