گمان می‏کرد می‏تواند وسعت بی‏کرانگی ‏ات را به چهار دیواری زندان بکشاند!
گمان می‏کرد می‏تواند معصومیت محض را در پشت میله ‏ها به زنجیر کشد!
گمان می‏کرد می‏تواند نور خدا را در تاریکی زندان پنهان کند!
چهارده سال رنج مکرّر؛ چهارده سال از پشت میله‏ ها تابیدن!
تو خورشیدی و خورشید هرجا که باشد می‏تابد؛ میله ‏ها نمی‏توانند مانع نورافشانی ‏اش شوند.
یا باب‏ الحوائج! دیرگاهی است که این میله‏ ها، شاهد سجده‏ های آسمانی‏ ات هستند.
دیرگاهی است که خشت خشت دیوارهای زندان به سوز ناله ‏های شبانه‏ ات، دل خوش ‏اند.
میله ‏های زندان، بزرگ‏ترین دلیل مظلومیت تو و غل و زنجیر دست و پاهایت، بهترین راویِ مصائب توست.
یا باب‏ الحوائج!
چهارده سال در عمیق ترین سیاه ‏چال جور و ستم هارون، کورترین گره‏ های ناممکن را به یک اشاره گشودی و با سوز مناجات عاشقانه ‏ات، سیاه ‏ترین قلب‏ها را به لرزه در آوردی!
یا باب‏ الحوائج!
هنوز در گوش غیرت «صفوان»ها، فریاد آزادگی ‏ات طنین‏ انداز است.
هنوز قدرت پوشالی «هارون الرشید»ها، در هم می‏ریزد از شکوه و جبروت ملکوتی است.
«فدک» در کلام تو زیبا تفسیر می‏شود.
از نگاه تو «فدک» یعنی تمامیّت ارضی اسلام.
ای قوم‏ محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله را موسی، ای اقیانوس خشم و غیظ را کاظم، ای پروردگار عالم را عبد صالح!
فرشتگان، به تسبیح در آمدند مقدمت را. آسمان‏ها و زمینیان، خون گریستند فقدانت را.
چهارده سال رنج مداوم تمام شد!
دنیا می‏ماند و یتیمی تا همیشه مکرّر!

خدیجه پنجی

اشارات :: شهریور 1384، شماره 76

نوشتن دیدگاه