«اللّهُ لا إِلهَ إِلاّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ لَّهُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی اْلأَرْضِ...
خداوند، معبودی جز او نیست. او زنده پایدار است. نگیرد او را خوابی و نه نیمه خوابی؛ هر چه در آسمان‏ها و زمین است از آنِ او است. کیست آن کس که نزد او پایندانی کند مگر به دستور او؛ او به هر چه روبروی آنهاست و به هر چیز که پشت سر آنها است آگاه است و به چیزی از علم او احاطه نیابند جز آنچه خودش بخواهد. «کُرسیِّ» [قدرت و علم] او آسمان‏ها و زمین را فراگرفته است و نگهداریِ آنها بر او گران نباشد، او بلندپایه بزرگوار است.

* * *
باید دانست که از عادتِ خدای سبحان در این کتاب کریم این است که سه نوع سخن را با هم درمی‏آمیزد یعنی: علم توحید، علم احکام و علم قصص و این شیوه بهترین شیوه ‏هاست نه باقی گذاشتنِ انسان در نوعی واحد، زیرا آن مایه ملال می‏گردد و اما هرگاه از نوعی از علوم به نوعی دیگر انتقال یابند، سینه بدان گشایش یابد و دل بدان شاد شود، پس گویی از شهری به شهر دیگر سفر می‏کند و یا از بوستانی به بوستان دیگر می‏رود و یا از خوردن طعام لذیذی به خوردن طعام دیگر می‏پردازد و شکّی نیست که این لذیذتر و دلاویزتر باشد. و چون در آیات گذشته از علم احکام و از علم قصص آنچه را که مصلحت دید یاد کرد، اکنون آن‏چه را که به علم توحید تعلق دارد یاد کرد و گفت: «اللّهُ لا إِلهَ إِلاّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ» و در آیه چند مسأله است:
* * *
مسأله نخستین: بیان فضایل این آیه است. از رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله روایت کرده ‏اند که فرمود: این آیه را در هیچ خانه‏ ای نخوانند مگر این‏که شیاطین سی روز آن خانه را رها کنند و ساحر و ساحره ‏یی در آن درنیاید، چهل شب و از حضرت علی علیه ‏السلام می‏ آید که فرمود:
از پیامبر شنیدم بر چوب پاره ‏های منبر در حالی که می‏گفت: هر کس آیةُ الکرسی را به دنبال هر نماز واجبی بخواند او را از وارد شدن به بهشت باز نمی‏دارد، مگر مرگ و بر آن مواظبت نمی‏ورزد (یعنی پیوسته نمی‏خواند)مگر صدّیقی یا عابدی و هر کس آن را بخواند وقتی که به رختخواب خود می‏رود. خداوند او را ایمن می‏دارد و همسایه‏ اش را و همسایه همسایه ‏اش را و خانه ‏هایی را که گرداگردِ او است.
گویند: صحابه درباره فاضل ‏ترین آیه در قرآن با هم سخن می‏گفتند، پس حضرت علی علیه ‏السلام آنان را فرمود: شما درباره آیة الکرسی چه می‏گویید؟ آنگاه گفت: رسول صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله مرا گفت: ای علی! سید بشر، آدم است و سیّد عرب، محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله و در این فخری نیست و سید کلام، قرآن است و سیّد قرآن، بقره است و سید بقره، آیة الکرسی.
و باز از حضرت علی علیه‏ السلام روایت کرده‏اند که: چون روز بَدْر بود، من قتال کردم. آنگاه به نزد رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله آمدم تا چه می‏کند، چون آمدم دیدم که در سجده است و می‏گوید: «یا حیُّ یا قَیوُّمُ» و بر آن چیزی نمی‏افزاید؛ آنگاه باز به قتال بازگشتم. سپس باز آمدم و او همان کلمات را می‏گفت و همچنان می‏رفتم و می‏آمدم و به او می‏نگریستم و او بر آن گفتار چیزی نمی ‏افزود، تا اینکه خداوند او را فتح داد.

نوشتن دیدگاه