جهان، ملتهب انفجار و مهیّای انقلاب است.
چشم زمین، از دیدن زشت ‏ترین چهره آدم، نابینا و گوش آسمان، از شنیدن کریه‏ ترین آوازهای جهالت، ناشنوا و زمان، بدترین ثانیه‏ هایش را از پستوی لحظات بیرون کشیده است.
صبر، طاقت از کف داده و تاب تحمّل بار سنگین ذلّت را ندارد.
شب از دیدن سیاه ‏ترین چهره بشر، وحشت زده از خواب بر می‏خیزد و روز، در سیاهی اوهام شب‏ پرستان بت پرست، در خود مچاله شده است.
غم و اندوه، مقیم آستانه دل‏های دردمند است و حسرت، خیمه سیاهش را بر سینه ‏های چاک چاک گسترده و آه، پرنده خلد آشیانی است که در آسمان بی کسی پرواز می‏کند و بیچارگی بشر را آواز می‏دهد.
ناله بی پناهان و ضجّه بردگان، با همهمه زوزه مستانه شهوت پرستان قریش درهم آمیخته است. بشر به اوج توحش رسیده و با زنده به گور کردن دختران، ترس جاهلانه ‏اش را در پشت توجیه احمقانه ‏اش، مخفی می‏کند.
... و خداوند جهان را به سپیده دم آزادی نوید می‏دهد. پلاس پوسیده جهالت و ندامت را از تن اندیشه و عمل بشریّت بیرون می‏کشد و جهان را مهمان زیباترین سفره کرامتش می‏سازد و محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم را با سبدی به وسعت آفرینش، پر از میوه ‏های رحمت، به خانه ‏های ستم سوخته بشر، می‏فرستد.
همگان را به خوان یکتاپرستی فرا می‏خواند، کامشان را با شهد آزادی، شیرین و نامشان را با خلعت آزادگی، رنگین می‏کند. در دل ‏هاشان بذر ایمان می‏پاشد تا از اعمالشان، خوشه تقوا، درو کنند.
درهای خدعه و نیرنگ شکسته و بازار مکاره ناجوانمردی، بسته می‏شود، و پیامبر رحمت صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏ آله‏ و سلم در یک دست، خورشید رسالت و در دست دیگر ماه هدایت را به جهانیان هدیه می‏کند.
چه زیباست، چادر سبز رسالت بر آسمان آبی هدایت!
چه دیدنی است پرواز کبوتران مشرف بر قله جوانمردی!
چه تماشایی است در سپیده دم آزادی، خرامیدن غزال آزادگی در مرغزار انسانیت!

هاجر امانی ماچیانی

نوشتن دیدگاه