قالَ النَّبِیُّ قَولُهُ قَدِ اشْتَهَرْ *** حُبُّ عَلِیٍّ لِلانامِ مُخْتَبَرْ
پیامبر فرمود و فرمایش او مشهور است: دوست داشتن علی مایه آزمایش مردمان است.
یُحِبُّهُ المُؤمِنُ بِاللهِ التَّقِیّ *** یُبغِضُهُ المُنافِقُ الشَّرُّ الشَّقِیّ
پرهیزگاری که به خداوند ایمان دارد، او را دوست دارد. و منافقِ شرورِ شقاوت پیشه، او را دشمن می دارد.
ما عَرَفَ اللهَ سِواکَ وَ أنَا *** تَعرِفُنی أنتَ وَ مَن أنْشَأنا
جز تو و من، کسی خدا را آنچنان که باید نشناخته است و مرا، تنها تو و آفریننده ما می شناسد.
وَ أنْتَ لَمْ یَعْرِفْکَ غَیرُ الخالِقِ *** وَ مَنْ هُوَ المُرْسَلُ لِلْخَلائِقِ
تو را نیز کسی نمی شناسد جز آفریننده هستی و کسی که فرستاده خدا به سوی بشر است.
أنْتَ وَزِیری وَ أمیرُ أُمَّتی *** عَلَی الْعُصاةِ المارِقینَ حُجَّتی
تویی وزیر من، امیر امّت من و حجّت من بر مارقین طغیانگر.
إنَّ عَلِیّآ وَ أنَا مِن شَجَرَهْ *** وَ غَیرُنا مِنْ شَجَرٍ ما أکثَرَهْ
من و علی از یک درختیم و دیگران، از درختانِ گوناگون و فراوان دیگر.
إنَّ عَلِیّآ کانَ نُورآ وَ أنا *** وَ آدمٌ وَ زوجُهُ لَم یُقرَنا
بِخَمْسَةٍ وَ تِسْعَةٍ آلافِ *** مِنَ السِّنینَ وَهْوَ فَضلٌ کافِ
من و علی، چهارده هزار سال قبل از آنکه آدم و حوّا به یکدیگر بپیوندند، نور بودیم و این خود، فضیلتی است که برای صاحب آن کفایت می کند.
اِختارَهُ وَ اخْتارَنِی الرَّبُّ الْعَلِیّ *** مِنْ کُلِّ صِدّیقٍ نَبِیٍّ أو وَلِیّ
پروردگار بلند مرتبه، من و او را از میان همه پیامبران و اولیای صدّیق برگزید.
لِلنّارِ وَ الْجِنانِ أنْتَ الْقاسِمُ *** فی یَدِکَ الأمرُ وَ أنتَ الحاکِمُ
دوزخ و بهشت را تو قسمت کننده ای؛ امر به دست توست و تو در روز رستاخیز (به اذن خدا) داوری.
وَ کُلُّهُم عِندَ الصّراطِ یُوقَفُ *** لِیُسْألوا عَنْ أمرِهِمْ وَ یُعرَفُوا
همه مردم را نزد پل (صراط در قیامت) نگاه می دارند تا آن که در مورد امورشان بپرسند و شناخته شوند.
وِلایَةُ الوَصِیِّ عَنها یُسْألُ *** قابِلُها مِمَّنْ سِواهُ یُفْصَلُ
درباره ولایت وصیِّ رسول خدا می پرسند. آنگاه پذیرنده آن از انکارکننده اش جدا خواهد شد.
ذا فائِقٌ مَسکَنُهُ الرِّضوانُ *** وَ خاسِرٌ ذاکَ لَهُ النّیرانُ
(می گویند) این سعادتمند است و جایگاهش بهشت. و آن دیگر، تباهکار است و در آتش جای دارد.
أنتَ الإمامُ الفائِزونَ شیعَتُکْ *** أنْجَتْهُمُ مِنَ العَذابِ بَیعَتُکْ
تویی (ای علی) امام (بر مردم). شیعیان تو رستگارانند و بیعتت، آنان را از عذاب می‌رهاند.
هُمْ صَفْوَةُ النّاسِ وَ هُمْ أبرارُ *** وَ ما سِواهُمْ هَمَجٌ أشرارُ
آنان برگزیدگان مردم و نیکان اند. و غیر ایشان، تبهکارانی چون خس و خاشاک در باد.
مَن کانَ آذاکَ فَقَدْ آذانی *** وَ مَنْ عَصاکَ وَیلَهُ عَصانی
هر که تو را بیازارد، مرا آزرده و هر که در برابر تو عصیان ورزد، وای بر او، زیرا مرا نافرمانی کرده است.
علیٌّ الفاروقُ أقْضی أُمَّتی *** وَ وارِثی مُنَفِّذُ وَصِیّتی
علیِ جداکننده حق از باطل، در داوری، شایسته ترین فرد امّت من است؛ او وارث من است و اجرا کننده وصیّتم.
یَعْسُوبُ دینی وَ إمامُ الأُمَّةْ *** لِلْمُتَّقین قائِدٌ وَ قِمَّهْ
او پادشاه دین و امام امّت است و پیشوا و سرور پرهیزگاران.
سَیِّئَةٌ بُغضُکَ ما أفْظَعَها *** وَ لَیسَ یُجْدَی الْحَسَناتُ مَعَها
بغض و کینه نسبت به تو، گناهی بسیار زشت است که نیکی ها و حسنات، با وجود آن سودی نمی رساند.
قَد سَبَّنی الّذی عَلِیّآ سَبَّهْ *** وَ مَن یُعادیهِ یُعادی رَبَّهْ
هر که به علی دشنام دهد، به من بد گفته و هر که با او دشمنی کند، با خداوند، دشمنی ورزیده است.
أنْتَ مَعَ الْقُرآنِ لَنْ تَفْتَرِقا *** إلی وُرودِ الحَوْضِ یَومَ المُلْتَقی
تو با قرآنی (و قرآن با توست) به گونه‌ای که تا هنگام ورود بر حوض در روز رستاخیز، از یکدیگر جدا نخواهید شد.
تَسْقی مِنَ الْکَوْثَرِ مَنْ أرَدْتَهُ *** وَ کُلُّ مَنْ أبْغَضَکُمْ رَدَدْتَهُ
از زلال کوثر، هر که را بخواهی می نوشانی. و همه کسانی را که با شما دشمنی ورزیده‌اند، از حوض می‌رانی.
وَ أنْتَ یَوْمَ الْحَشْرِ حامِلُ اللِّوا *** لِواءُ حَمدٍ تَحتَهُ أهَلُ الْوِلا
در روز رستاخیز، تویی برافرازنده لواء حمد که اهل ولایت، در سایه آن قرار می گیرند.
ترجمه : سید مرتضی موسوی گرمارودی
