ای عمر پر درد و بلا بار سفر بند
امروز با زهر جفا بار سفر بند

ای عمر از دامان صبرم دست بردار
ای زهر در این سینه هرچه هست بردار

من با عطش پیشینه‌ای دیرینه دارم
از تشنگی هفتاد و دو آئینه دارم

من حضرت خون خدا را نور عینم
من پور آن لب تشنه ام سبط الحسینم

من پنجمین دردانۀ پیغمبر استم
نجل حسن نسل شریف کوثر استم

من میوۀ باغ امیر المومنینم
من غنچۀ دامان زین العابدینم

من زینت دوش ابالفضل رشیدم
عمری به روی آب تصویرش کشیدم

من وارث رخسار سیلی خورده هستم
چون غنچه در نشکفتگی پژمرده هستم

از کودکی آمادۀ پرواز بودم
جد غریب خویش را همراز بودم

من از مدینه تا مدینه داغ دیدم
یعنی که عمری را به سینه داغ دیدم

عمری است عاشوراست حال بی قرارم
شام غریبان است عمر سوگوارم

من همنفس بودم تمام عمه ها را
در شعله ها دیدم تمام خیمه ها را

از کربلا تا شام با من رازها هست
با هر بلا این سینۀ من آشنا هست

من نذرها کردم برای عمه زینب
تا که شود جانم فدای عمه زینب

عمری برای عمه ام روضه گرفتم
یک حرف هم بی یاد او با کَس نگفتم

من تازیانه خوردن ابرار دیدم
این داغ ها را حکمت و اسرار دیدم

پس باید از دریای مقتل می گذشتم
با پای پر از زخم و تاول می گذشتم

من دیده ام با دیدۀ خونین منا را
در قتلگاهِ عشق معنای فنا را

یکسو تکاپوی یتیمان بود و غربت
یکسو رخ قرآن ناطق بود و تربت

شَیبُ الخَضیب آنجا برایم شد مجسم
خَدّالتَریبِ مقتل و خط مقدم

من ازدحام نعش ها در دشت دیدم
چون اسب بی صاحب، حرم برگشت دیدم

ناگه ز دست بزم دیدم جام و می رفت
خورشید با هجده ستاره روی نی رفت

رأس علمدار حرم بر نی که دیده
من دیدم اما ناسزا در پی که دیده

یکسو نگاه خسته سوی خیمه ها بود
یکسو دلم با پیکر خون خدا بود

چشمم شکافنده ترین اسرار را دید
با شاهد و مشهود پس دیدار را دید

می شد حسین بن علی فانی فالله
با خاک یکسان می شد آن محبوبِ بالله

ده مرکب و ده راکب چابک از اول
با سمّ تازه تاختند از نو به مقتل

حالا شود حالم پریشان حال عصمت
معجر کشی بود و فرار آل عصمت

شاعر: محمود ژولیده

نوشتن دیدگاه