« باور نشاط آور »

می‏دانم که سرنوشت عصر حاضر به رشته دراز انتظارت گره خورده
و می‏دانم که سخت‏ترین سؤال کنکور هستی، انتظار واقعی و عمل به وظیفه است امتحانی که پذیرفته شدگانش پای حضور و توجه به دانشگاه وصالت می‏گذارند.
امّا باز می‏دانم که انتظار تنها حکایت از زخم دل و بی‏قراری‏هایش نمی‏کند، انتظار تنها خواب را از چشم سلول‏های عاشقان نمی‏گیرد و اقیانوس پر موج انتظار تنها کارش نا آرامی و دلواپسی کردن دل نیست. انتظار تو، سینه تحمل را سینای صبر می‏کند. بهاء مروارید اشک را در بازار عشق و معرفت چندین هزار برابر می‏کند. انتظار تو، لحظه‏های جدایی را رنگ خدایی و جاودانی می‏زند و ظرف ثانیه ثانیه دل شوره را لبریز از شور و معنی می‏کند. انتظار تو، حساب جداگانه‏ای برای امید، بودن و حتی دیدن باز می‏کند. آری درخت انتظار باید روزی به ثمره وصال بنشیند و باید یک فصل کام چشم‏های چشم به راهت به مشاهده جمالت شیرین شود.
«دیده را فایده آن است که دلبر بیند   ***   ور نبیند چه بود فایده بینایی را»
آری انتظار باوری شورآور و شوری در باورست.
انتظار، کلید طلایی وصال و حضور دائمی است. عصاره پیام شیعه برای یک دنیا ناباوری و بی یاوری است. انتظار، تپیدن دل تاریخ برای ثبت یک معجزه دیگر است. انتظار، بوی طلوع دوباره خورشید از نزدیکی‏های باورهاست. انتظار، پایان داستان ابر غیبت و شروع تابش شبانه روزی خورشید ولایت و امامت است.
آقا! ما به لحظه‏ای فراق خرده نمی‏گیریم. چرا که بخاطر انتظار طولانی و تلخ است که شیرینی وصال زیادتر می‏گردد و می‏دانیم که تو خود بیشتر از هر کسی دلت برای آمدن می‏تپد امّا... امّا وای بر ما اگر غیبتت بخاطر عمل زشتمان باشد.
آقای من! تو خود فرمودی که انتظار قشنگ‏ترین گل عبادت در سرزمین سرسبز بندگی است گلی که خزان یأس هم نمی‏تواند با کولاک بی مهری‏اش موی از کاکل گلبرگ‏های ارزشمندش بکاهد و باز گفتید که چشم عمل به آئینه حضور بدوزید به فکر تأمل و آرزوهای پوچ
ندارد یار من بر خود حجابی   ***   نه بر صورت نه بر زلفش نقابی
حجاب از بی صفائی دل ماست   ***   نباشد آسمانش را سحابی
و ما به خاطر تو تن به شعله‏های انتظار و فراغت می‏دهیم تا طلای محبتمان در آتش انتظارت خالص‏تر گردد و با قدم‏های دل‏تنگی شباشب در حالی که منتظر صبح آمدنت هستم در راهروی دراز انتظار گام امید به وصالت بر می‏دارم.
محمد حسین قدیری

نوشتن دیدگاه