« کشتی دعا »

اگر با شامه باورهامان بوی حضورت را احساس نمی‏کردیم،
اگر نام و القاب تو را در آئینه طنین سخنان محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ، در کوه انتظار نمی‏دیدیم،
اگر در بیت‏الاحزانِ ناله‏های مادرت، پژواک کمک‏خواهی از تو را نشنیده بودیم،
اگر عطش زیارت تو را در ثانیه ثانیه چشمان امید ائمه‏اطهار علیه‏السلام مشاهده نکرده بودیم،
اگر قرآن شریف، خبر از پایان شاد و خوش شاهنامه هستی نداده بود،
اگر ما مأمور نشده بودیم که در توفان حرمان و گرداب هجران، در کشتی چند طبقه دعا، عمل نیک و انتظار بنشینیم و زخم فراق و سوز اشتیاق را با مرهم ندبه‏ها و گریه‏های خود التیام بخشیم.
و اگر عکس آمدنت را در تالار جان‏ها و عصاره زمان، با چشم خود نمی‏دیدیم، باور کن که در بلای دوری و جفای مهجوری، قالب امید تهی کرده بودیم و در بستر احتضار یأس خوابیده بودیم و یقین بدان که گرگ یأس، با دندان تیز ناامیدی، قلب انتظارمان را دریده بود، لشکر غم و سپاه ستم، تک تک سنگرهای عقایدمان را فتح کرده بود، باد استعمار، با داس تهاجم فرهنگی‏اش، همه گل‏های ندبه‏ها و ریحان‏های خوشبوی ارزش‏های ما را چیده بود و درخت ایمان، از ترس تبر تیز تزویرها و تهدیدها چون بید به خود می‏لرزید.
آری! تنها یاد تو و آرزوی دیدار تو می‏تواند به دادکشتی وامانده دل برسد و می‏رسد؛ کشتی‏ای که در غروب غربت‏ها و جمعه‏ها، لنگر حزن تا عمق یأس می‏اندازند و اکنون، به امید نجات از گرداب ناآرام هجران و امان از آتش و دود زمان، حرز «دعای غریق» را به گردن و ردها و لب‏هایمان آویزان کرده‏ایم، و برای رسیدن به ساحل وصل تو، دست به تخته پاره توسل‏هامان در دریای پر تلاطم فراق زده‏ایم.
آقا جان!
تا کی، منتظرانت، با قدح انتظار، معجون غصه و اشک بنوشند؟!
چقدر با نابسامانی هجران بسازند؟! ای کاش مادر هستی، فراق را نمی‏زاد و گل زندگی، هیچ‏گاه خاز جدائی نمی‏رویاند.
فریاد که چون شرح، فراق تو نویسم   ***   فریاد برآید ز دل هرکه بخواند
محمدحسین قدیری

نوشتن دیدگاه