« چله‏های انتظار »

چهل چله گذشت و منِ چله نشین، باز چشم انتظار چله‏ای دیگر. چهل قنوت با اشک و ندبه، که بیایی. بیایی و چشمان سرگردانی‏ام را آرامش همیشه باشی.
آقاجان! این روزها آسمان هم به دیدنت بی‏تابی می‏کند. خورشید هر روز به امیدی در دل آسمان، سبز می‏شود و تمام آسمان را می‏پیماید و در پایان روی زرد و شرمگینش را در دلگیرترین افق‏ها، در نقاب می‏کشد و غروب می‏آید. آسمان در قنوت خویش ستاره‏ها را و ماه را می‏آفریند.
مهتاب، گماشته آسمان است شاید شبی نشانی تو را برایش به ارمغان بیاورد.
مهدی جان، ای خواهش همیشه دست‏های رو به آبی آسمان! مولایم، ای بزرگ نشان‏دار بی‏نشان و ای خواهش جست‏وجوهای من در کوچه‏های انتظار! تو را ندیده‏ام ولی می‏دانم وقتی بیایی آسمان، عقده سال‏های انتظار را می‏گشاید و ما نیز با آسمان و زمین، گام به گامت را خواهیم بوسید.
ای موعود! قاب خالی عکست را بر دیوار خانه خیالم آویخته‏ام و هر صبح و شام با اشکی که با نام تو معطّر است، غبار از آن برمی‏گیرم. مولایم، نشسته‏ام تا بیایی و کشور جانم را پر از بوی مهربانی کنی. می‏خواهم با دیدن تو، مظلومیت علی را ببینم و نجابت مادرت فاطمه را.
مولایم، بیا و خاکستری‏های عالم را در هم شکن. بیا و گل همیشه بهارمان باش. بیا تا هزاران هزار جمعه به یمن آمدنت باهم نماز شکر بخوانیم.
مولایم! ای فریاد در گلو خشکیده مظلومان!
مهدی جان، ای باعث التهاب ستاره و ای نور مخفی از نظرها و ای انتظار صبحدمان! باز هم چهل چلّه دیگر به انتظار خواهم نشست و یقین دارم که تو سبز، خواهی آمد.
آن سوی‏تر سپیده نشسته است     در انتظار صبحدمان گریه می‏کند
هر صبح ندبه‏خوان آمدنت خواهیم بود تا بوی خوب تو ای غایب حاضر، جانمان را جلا دهد.
از پشت کوه‏ها از لای نیمه باز پنجره‏های آرزو به دل بر بام خانه‏ها
چشمان منتظر سوسو زنان وعده‏ای از نور فریاد می‏زندفریاد از دلی که بشکسته است
و از حنجری که خسته خسته است چشمان منتظر خیس
در انتظار یار فریاد فریاد می‏زنند «أَمَّنْ یُجیب» خالق یکتا أَمَّ مَنْ یُجیب بوی گل و بار صبحگاه
أَمَّ مَنْ یُجیب خواهش من از تو این دعا تا کی به دشت‏ها تا کی به چار راه زمان پشت کوه‏ها
تا کی از لای نیمه باز پنجره‏های آرزو به دل فریاد برکشم / باز آ، امید آینه‏ها، بوی یاس‏ها!
باز آ و بر دو چشم منتظرانت قدم گذار.
حبیب مقیمی

نوشتن دیدگاه