« مَتی تَرانا و نَراک »

«اللّهم و صلِّ علی ولیّ اُمرک القائم المؤمل و العَدل المُنتَظرِ.»
«پروردگارا! به ولیّ امر خود که قیام کننده آرمانی و عدل مورد انتظار همه است، درود بفرست.
... و انتظار، این آخرین جرعه‏های امید، از سبوی شکسته منتظرانت، بر شن‏های تفتیده بیابان ناامیدی می‏چکد؛ یا اباصالح المهدی!
با این حال، مَتی تَرانا و نَراکَ: کی گوشه چشمی به ما می‏کنی و کی زیارتت می‏کنیم؟
شاید آن صبحگاهی که دریا، صداقت خود را بین اهالی تقسیم کند و لب‏های تشنه را، به جرعه‏ای آشنایی، سیراب.
شاید آن آدینه‏ای که آسمان، چتر آبی‏اش را بر سر شقایق‏های وحشی بگستراند و ابر، جرعه جرعه مِیِ وصالْ بر جام اطلسی‏های بزمِ انتظار بریزد.
ای غریبه آشنا، ای تنها امید مظلومیت کوچه بنی‏هاشم، ای گلِ سرسبز امامت؛ «ای شوکتِ نماز، ای شکوهِ روزه، اصالت حج، کرامت زکاة، شرافتِ دین، هیبت عدل»!
هر صبح آدینه، دلم می‏گیرد و پرنده در بدر چشم انتظارِ تو، بر بام اشتیاق می‏نشیند، تا در این شب تیره و تار از این بی‏سر پناهی ـ آشنایی، او را مهمان کند؛ دریغ از پنجره نیمه گشوده دریغ از لبخندی آشنا! تو را با واژه نمی‏خوانم تو را باید با دل خواند، با دل دید و با دل بوئید.
«خواستم از رنجش دوری بگویم یادم آمد   ***   عشق با آزار، خویشاوندی دیرینه دارد
روی آنم نیست تا از آرزو دستی برآرم   ***   ای خوش آن دستی که رنگِ آبرو از پینه دارد
ناگهان قفل بزرگی تیرگی را می‏گشاید   ***   آن‏که در دستش کلید شهر پر آیینه دارد»
از هفت شهر عشق گذشتن و بر هفت آسمان وصال رسیدن کارِ هر کسی نیست؛ مجنون می‏خواهد.
حالا، چه می‏شود که به مسلخ جنونم بکشانی و با دست‏های آیینه‏گونِ خود، زنگار سینه‏ام را صیقل دهی و با طلای نابِ عشقت، نام ولای خود را بر سنگِ قلبم حک کنی؟
کاش سری به ساحل غم‏گرفته این اهالی بزنی! کاش دست‏های بارانی‏ات، آبیاری کنند، شمعدانی‏های پشت پنجره بسته را!
دیروز تنگ غروب، با دلم خلوت کرده بودم پس کی می‏آید آن نور چشم زهرا؟
«اَمّا و اللّه‏ لیدخلنَّ القائم علیه‏السلام علیهم عدله جُوفَ بیوتهم کما یَدخُل الحَرُّ و القرُّ»
مهدی علیه‏السلام عدالت را، چنان که گرما و سرما وارد خانه می‏شود، وارد خانه‏های مردم می‏کند و دادگری او همه جا را می‏گیرد.
ابراهیم قبله آرباطان

نوشتن دیدگاه