« سلام‏های از نفس افتاده »

غم‏های غروب‏های جمعه، شبیه و مانندی ندارد ای تفاوت بارانی!
غروب‏های جمعه لبریزم از ترنم و ترانه و سرشار از آواز رودخانه و به آسمان می‏نگرم تا از نگاه تو جا نیفتم، ای هزار مرتبه بارانی‏تر از هزاره‏های بارانی!
به خویش می‏نگرم؛ به اشک‏هایی که تو را در جستجویند.
ای هزار مرتبه بارانی‏تر از هزاره‏های بارانی! بارانی از ستاره را بر سرو رویم بریز که:
«بارانی از ستاره مگر خیس‏مان کند     از کفرمان بشوید و قدیس‏مان کند».
به دوردست‏ها می‏نگرم، با اشک‏هایی که پا به سن نهاده‏اند و لرزان لرزان سرمایه‏های کوچک خود را روانه مهر افزون‏تر از بی شمارت می‏کند تا بیایی و کوتاه‏ترین شب تاریخ را رقم بزنی و سلام‏های از نفس افتاده را در مجال کوتاهی از گل کردن، فرصتی دوباره بخشی.
به سمت تو جاری می‏شوم، سرازیرتر از شیب ناگهانی گریه
بیا که اندیشه‏ها از ریشه که نه، از تیشه سبز شوند.
بیا که تبسّم بر روی لب‏ها پژمرده و ترک خورده است و نور در آستانه پنجره‏ها شتک زده است!
بیا که دوست و دشمن از تو می‏گویند و نزدیک و دور تو را می‏جویند!
بیا که تمام نیزارها، گوش به زمین داده‏اند تا از صدای گام‏هایت نفسی تازه‏تر گیرند!
بیا که روزگار، مویه‏ها و واگویه‏های ما را درگیر کلاف کلافگی نموده است!
بیا و پوشه‏های پوشالی و پرنده‏های پوشیده فاسقان را به جریان انداز؛ آن سان که دست الهی، فرعون را در جریان نیل، به نیستی کشاند!
بیا و معرفت را به تمام چراغ‏ها بیاموز و چراغ معرفت را بیافروز!
دوست دارم اولین کسی باشم که به دست و پایت می‏افتم.
بیا و نشان بده که حق با علی علیه‏السلام است و «علی مع الحق» را در بارقه ذوالفقارش به نمایش بگذار!
بیا و جهان را تحت پوششِ دست‏های مهربان خویش قرار ده!
بیا و تمام سال‏های نوری را به جشن تولّد باران دعوت کن! بیا و اجازه بده تا واژه‏ها ـ این زبان‏های بسته ـ به سخن در آیند و زبان‏های تلخ، این تیغ‏های واژه پرداز و زندان ساز، به بند کشیده شوند!
بیا و اجازه بده تا واژه‏های بی‏واهمه، نام تو را در ذهن تمامی ذرات منتشر کنند!
بیا و دریا را با سطح تماشای خویش هم طراز کن و اختلاف نظرها را در زلال آبی رنگِ محبت خوش محو نما!
بیا و در فردایی بارانی، روشنایی فانوس‏های گرفته را در پاهای توفانی بسپار؛ فردایی که ابری است و توفانی.
محمد کامرانی اقدام

نوشتن دیدگاه