مسلمانان بر سر کشتگان خود آمده و مشاهده کردندـبجز حنظلهـهمه را مثله کرده و گوش و بینى و دست و پا بریده‏اند و بعضى را مانند حمزه سید الشهدا شکمش را نیز دریده بودند،دیدن این منظره براى مسلمانان بسیار ناگوار بود بخصوص هنگامى که پیغمبر(ص)بالاى کشته حمزه آمد و آن وضع دلخراش را دید بسختى متأثر گردید و مطابق نقل برخى از مورخین گفت:تاکنون منظره‏اى ندیده بودم که به این اندازه مرا خشمگین کرده باشد و در دل به فکر انتقام و معامله به مثل با مشرکین افتاد ولى وحى الهى که به وسیله جبرئیل نازل شد او را وادار به صبر و تحمل کرد و از این فکر منصرف شد،متن آن وحى و دستور در ضمن این آیه نازل شد :

«و ان عاقبتم فعاقبوا بمثل ما عوقبتم به و لئن صبرتم لهو خیر للصابرین،فاصبر و ما صبرک الا بالله و لا تحزن علیهم...» (19)

[اگر کسى به شما ستم و عقوبتى کرد شما در برابرش همان گونه عقوبت کنید و انتقام گیرید،اما اگر صبر کنید براى صابران پاداش بهترى خواهد بود،اى پیغمبر تو به خاطر خدا صبر کن و بر کردار ایشان غمگین مباش...]تا به آخر آیه.
رسول خدا(ص)که این آیه را شنید فرمود:صبر مى‏کنم،و به مسلمانان نیز دستور صبر داد و از مثله کردن کشتگان نهى فرمود.
آن گاه رسول خدا(ص)رداى خود را بر روى جنازه حمزه انداخت اما چون حمزه بلند قامت بود تمام بدن را نمى‏پوشاند،پس ردا را روى سر کشید دید پاها بیرون است و چون روى پاها کشید مشاهده کرد سر بیرون مى‏افتد از این رو ردا را روى سر کشید و روى پاها را با علف و شاخه‏هاى بوته اسفند پوشاندند،و نسبت به کشتگان دیگر نیزهمین گونه رفتار کرده حتى هنگام دفن در قبر نیز قسمتى از بدن و یا همه بدنشان را با علف و بوته اسفند پوشانده و دفن نمودند .
در این وقت رسول خدا(ص)مطلع شد که صفیهـدختر عبد المطلبـمى‏خواهد بالاى کشته برادرش حمزه برود پیغمبر به زبیرـفرزند صفیهـفرمود:برو و صفیه را بازگردان که کشته برادر را به این حال نبیند،زبیر خود را به مادر رسانید و دستور رسول خدا(ص)را به او ابلاغ کرد .
صفیه پرسید:براى چه؟من شنیده‏ام برادرم را مثله کرده‏اند و چون این مصیبتها در راه خداست ما هم بدانها راضى هستیم و ان شاء الله صبر و شکیبایى خواهم کرد،زبیر به نزد رسول خدا (ص)بازگشت و سخن صفیه را به عرض آن حضرت رسانید،حضرت فرمود:پس بگذارید بیاید،و صفیه پیش رفت و چون با کشته برادر رو به رو شد همان گونه که گفته بود صبر و بردبارى پیشه کرد و تنها جمله استرجاع بر زبان جارى کرد و از خداى تعالى آمرزش او را درخواست نموده به سوى مدینه بازگشت.

- پینوشتها -

19.سوره نحل،آیه‏هاى 127ـ .126

نوشتن دیدگاه