7 ذي الحجه سال 114 ه. ق؛ شهادت امام محمّد باقر (ع)
با همه مهربان بود. حتي با کساني که نسبت به او رفتار بدي داشتند. اگر نيمه شبي مهماني مي رسيد، با مهرباني در به رويش مي گشود و در باز کردن بار و بنه به او کمک مي کرد. در تشييع جنازه ي مردم عادي شرکت مي کرد. ظاهري آراسته داشت. خوردن غذا را با نام خدا آغاز و با حمد خدا ختم مي کرد. آن چه را در اطراف سفره ريخته بود، اگر در خانه بود، بر مي داشت و اگر در بيابان بود، براي پرندگان وا مي نهاد. غذا دادن به مؤمنان به ويژه شيعيان را بسيار مهم مي شمرد و به ياران خود سفارش مي کرد دوستان و هم کيشان خود را ميهمان کنند.
يارانش را به کارو کسب تشويق مي کرد. آن گرامي تنها و تنها سفارش به کار نمي کرد؛ بلکه خود نيز به باغ و مزرعه ي خويش مي رفت وحتّي در هواي گرم تابستان، عرق ريزان کار مي کرد. با آن که در آمدش کم، خرجش بسيار و عيال‌وار بود، درعين حال بخشندگي اش بين خاص و عام، آشکار و بزرگواري اش مشهور و فضل و نيکي اش معروف بود. بخشش او به حدّي بود که مورد اعتراض نزديکان قرار مي گرفت. آن حضرت ياور بيچارگان، يار درماندگان و دستگير در راه ماندگان بود. بدين سبب، نيازمندان زيادي به منزلش مراجعه مي کردند و آن حضرت به غلامان و کنيزانش سفارش مي کرد که آن ها را تحقير نکنند و گدا ننامند، بلکه آن ها را به بهترين نامهايشان صدا بزنند. پيوسته يارانش را به همدردي و دستگيري يکديگر سفارش مي کرد و مي فرمود:
«چه بد برادري است، برادري که چون غني باشي همراهت باشد و چون فقير شوى، تو را تنها بگذارد.»
او شکافنده ي علوم بود. او امام محمّد باقر (ع) بود.

نوشتن دیدگاه