به این عبارت با دقت نگاه کنید:
«لما قتل الحسين عليه السلام کتب عبد الله بن عمر الى يزيد بن معاوية يعاتبه على قتل الحسين عليه السلام، فکتب اليه يزيد: يا أحمق... فإن يکن الحق لنا فعن حقنا قاتلنا، وإن يکن الحق لغيرنا فأبوک أول من سن هذا وآثر واستأثر بالحق على أهله»(1).
ترجمه روایت
پس از ماجرای عاشورا و به شهادت رسیدن حضرت أباعبدالله الحسین علیه‌السلام و یارانش، عبدالله بن عمر؛ فرزند عمر بن خطاب به یزید بن معاویه نامه‌ای نوشت و او را بخاطر قتل امام حسین علیه السلام مورد عتاب و ملامت قرار داد. یزید هم پاسخ داد: ای احمق! ... اگر حق با ما بود، ما به حق جنگیدیم، و اگر حق با آنها (امام حسین علیه السلام و یارانش) بود، پدر تو اولین کسی بود که این سنت را پایه گذاری کرد و دست به قتل و انتقام گیری از اهل حق زد.
مرحوم محقق اصفهانی (کمپانی) با اشاره به این حادثه جانسوز این گونه می سراید:
فما رَماه اِذْ رَماهُ حَرمَله / و انَما رَماهُ مَن مَهَّدَ له
سَهمٌ اَتي مِن جانب السقيفه / و قَوسُه عَلي يَدِ الخليفه (2)
و مرحوم کمپانی می فرماید:
آن هنگام که حرمله تیر انداخت، این حرمله نبود، بلکه تیر را کسی رها کرده است که چنین بستری را برای حرمله آماده ساخته بود! آری، این تیری است که از سوی سقیفه رها شده و کمانش در دستان خلیفه بود!
سند روایت :
1- الطرائف ص ۲۴۷؛ به نقل از کتاب تاریخ البلاذری
2- الانوار القدسیّه، محمد حسین الغروی الاصفهانی، ص ۹۹
